Μια επαρχιώτισα στην Αθήνα

Περνώ βιαστικά από το σταθμό του Μετρό στην Ομόνοια. Τα δρομολόγια όλο και περισσότερο αργούν, οι κυλιόμενες σκάλες είναι όλο και πιο συχνά χαλασμένες. Τα πρόσωπα των επιβατών είναι σφιγμένα. Κανείς δεν κοιτάζει τον άλλον στα μάτια αλλά αυτό βέβαια είναι πολυτέλεια σήμερα. Κανείς δεν κοιτάζει μπροστά…Το βλέμμα πλανάται στο κενό. Οι λαχειοπώλες στο σταθμό τσακώνονται μεταξύ τους. Ένας κύριος από το σταθμαρχείο του Μετρό μαλώνει μαζί τους. Τους ζητά να απομακρυνθούν . Έτσι κι αλλιώς όλο και λιγότεροι αγοράζουν λαχεία. Όλοι έχουν κάνει την…τύχη τους.

Στο αυτόματο μηχάνημα αγοράς εισιτηρίων η ίδια γνωστή ιστορία. Πάω να βγάλω εισιτήριο και μού την πέφτει κανονικά ένα βρωμιάρικο τζάνκι. Όταν πρωτοήλθα στην πόλη για να δουλέψω (εσωτερική μετανάστρια είμαι για να συστηθώ) τους αντιμετώπιζα με συμπάθεια και οίκτο….Σιγά σιγά όμως άρχισα να δυσανασχετώ. Τώρα είμαι απλώς θυμωμένη. Δε φτάνει το 1.40 για το Μετρό, σύνολο 2.80 την ημέρα (είπαμε είμαι εσωτερική μετανάστρια τι δεν κατάλαβες;

Είμαι εδώ για να δουλέψω) , έχω και την καθυστέρηση των δρομολογίων, το στρίμωγμα, το ανέβα κατέβα στις κυλιόμενες με το χέρι απλωμένο προστατευτικά στην τσάντα μη μού αρπάξουν την ταυτότητα γιατί δεν έχω και τίποτε άλλο στο πορτοφόλι μου , έχω και τον καθένα να με πλευρίζει για ένα εισιτήριο, λίγα ψιλά, για ν αγοράσω εισιτήριο από τα βρώμικα χέρια του….

Κατευθύνομαι στη δουλειά μου. Όταν σκέφτομαι τη δουλειά , στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα με μαύρους που ξερογλύφονται γύρω από ένα καζάνι. Στο βάθος ακούγονται τα ταμ-ταμ να χτυπούν ρυθμικά. Μέσα στο καζάνι είμαι εγώ και περιμένω να βράσω καλά για να με φάνε: Οι συνάδελφοι και το αφεντικό μου που με βάζει να υπογράφω για λιγότερες ώρες απ αυτές που δουλεύω…Πού μου τρώει τις μέρες της νόμιμης άδειάς μου μαζί με τις σάρκες μου…

Περνάω από ένα ενεχυροδανειστήριο και σφίγγεται η καρδιά μου. Όλα σχεδόν είναι χωρίς άδεια μού είπε κάποιος. Θυμάμαι όταν έψαχνα για δουλειά είδα μια αγγελία: Ζητούσαν άτομο για ενεχυροδανειστήριο στις Σέρρες με άδεια οπλοφορίας. Πάγωσα.

Μετά έμαθα πώς το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που μού είχε ανοίξει ο μπαμπάς μου λογαριασμό με κουμπαρά όταν ήμουν παιδάκι, ένα λογαριασμό που ξεκοκάλισα εδώ κι ένα χρόνο, το Ταμιευτήριο που λες που το κόβουν τώρα σε «φέτες» να το πουλήσουν ,έχει Ενεχυροδανειστήριο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη επίσημο που δανείζει με χαμηλό επιτόκιο, αλλά αυτά δεν τα λένε κι αν αρχίσει να τα μαθαίνει ο κόσμος απλά κλείνουν το κρατικό ενεχυροδανειστήριο για να δώσουν δουλειά σε άλλους….

Τώρα που τα σκέφτομαι αυτά και τα γράφω στο χαρτί είμαι ήδη θυμωμένη γιατί όλοι τους ψάχνουν ένα στικάκι και δήθεν ο ένας ή ο άλλος το κρύψανε για να βγάλουν τους δικούς τους απέξω ή ό,τι άλλο, όμως εμένα κι άλλων πολλών έχει μαυρίσει το μάτι μου γιατί ήρθα από την Επαρχία (ναι ρε με κεφαλαίο το θέλω) και φιλοξενούμαι σε συγγενείς γιατί βρήκα δουλειά, αλλά έχω ένα μικρό παιδί και δεν το βλέπω πια μεγαλώνει με το μπαμπά του ή και μόνο του, έχω και δάνειο για το σπίτι κι αν σταματήσω τη δουλειά θα μας πάρουν το σπίτι και θα μείνουμε στο δρόμο, αν κι εγώ ήδη νιώθω ότι είμαι στο δρόμο, στο πουθενά ή ίσως σε μια κυλιόμενη σκάλα που σταμάτησε να λειτουργεί κάπου στη μέση…

Η Επαρχιώτισα