Τον λόφο Καστά διεκδικούν οι Αγιορείτες

Τον ιστορικής αξίας, πλέον, λόφο Καστά διεκδικούν οι Μονές του Αγίου Όρους. Επισημαίνουν ότι συμπεριλαμβάνεται σε μετόχι της Μονής Παντοκράτορος,
Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ που έκανε η εφημερίδα «Μακεδονία» στις 11 Ιανουαρίου, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας την σχετική ιστορία, έχουν ήδη ξεκινήσει οι διερευνητικές εργασίες ώστε να εκτιμηθεί εάν θα ξεκινήσουν διαδικασίες για την νομική διεκδίκηση.
Η πρώτες συζητήσεις άρχισαν τον Νοέμβριο σε συνέδριο με θέμα «Η εξακτίνωση του Αγίου Όρους στον ορθόδοξο κόσμο: τα μετόχια», όπου επισημάνθηκε μεταξύ άλλων ότι τα μοναστήρια δεν αποζημιώθηκαν ποτέ για πολλά μετόχια που θεωρητικά απαλλοτριώθηκαν.
Σύμφωνα με τους αγιορείτες υπάρχουν συνολικά 121 μετόχια, η έκταση των οποίων φτάνει το 1 εκατομμύριο στρέμματα!  
Ο λόφος Καστά συμπεριλαμβάνεται στο μετόχι Μαρμαρίου και επειδή δεν έχει χτιστεί θεωρείται από τους αγιορείτες ως κτήμα υπό διεκδίκηση μιας και έχει τον χαρακτήρα δημοσίου κτήματος.   
Όπως αναφέρει η «Μακεδονία» το μετόχι αποκτήθηκε από τη Μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους με βυζαντινό χρυσόβουλο του Μανουήλ Β’ του Παλαιολόγου το 1392 και έχει συνολική έκταση 25.000 στρεμμάτων. Η αυτοκρατορική δωρεά είχε γίνει, επειδή η περιοχή απελευθερώθηκε από τους Σέρβους, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των Οθωμανών. Από την πλευρά των τελευταίων, όπως ανέφεραν άνθρωποι της μοναστικής πολιτείας, το βακούφι του Γενίκιοϊ δεν άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς. Τα βακούφια και επί Οθωμανών ήταν δώρα Θεού, οπότε χαρακτηρίζονταν ιερές εκτάσεις.
Σύμφωνα με τα όσα έλεγαν οι Αγιορειτες: «Εμείς ζητούμε το θέμα των μετοχίων να ρυθμιστεί με την εφαρμογή του νόμου και όχι έτι περαιτέρω».
Στο συνέδριο της Αγιορείτικης Εστίας εισηγητής κ Νικόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων πως: «Η επιμονή των κυβερνήσεων να εκμεταλλευτούν το προσφυγικό πρόβλημα και να φτάσουν σταδιακά και μεθοδευμένα στην απαλλοτρίωση σχεδόν όλων των μετοχίων θέτει το ερώτημα αν αξιοποιήθηκε η τεράστια έκταση αυτών για το σκοπό για τον οποίο απαλλοτριώθηκε. Τα λιγοστά στοιχεία δείχνουν ότι μονάχα ένα σχετικά μικρό μέρος διατέθηκε σε πρόσφυγες και συγκεκριμένα στα συνολικώς 55 μετόχια που απαλλοτριώθηκαν την περίοδο 1924 – 1927, δηλαδή στην αιχμή του προσφυγικού προβλήματος, μόνον στα 20 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, ενώ τα υπόλοιπα είτε διατέθηκαν για γεωργική αποκατάσταση γηγενών είτε απλώς καταπατήθηκαν από τρίτους με την ανοχή μάλιστα των κρατικών αρχών».