Έρχεται η μπόρα κι αυτοί φώναζαν Ντόρα

Η ελληνική Δεξιά, στη μεταπολίτευση, πέρασε βίαια από τα στερεότυπα του Εμφυλίου σε μια Δημοκρατία που πολλοί από τους πρωταγωνιστές της  θεωρούσαν έως και ξένη. Ως επικίνδυνη κατάσταση που μπορεί να μας παραδώσει στον «κομμουνισμό και τους συνοδοιπόρους». Η ιστορική μορφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν το ενοποιητικό στοιχείο ανάμεσα σε συντηρητικούς, φιλελεύθερους, ευρωπαϊστές ή κρυφοχουντικούς. Η Δεξιά ήταν ο αντίποδας της Αριστεράς και την ένωνε ο αρχηγός και η εξουσία. Τόσο απλά. Οι μοναδικές ιδεολογικές μάχες στο εσωτερικό της ελληνικής Δεξιάς έγιναν για δύο λόγους: για την καρέκλα και για να μην χάσει τα χαρακτηριστικά του κυνηγού (αριστερών) κεφαλών. Όταν η προσωπικότητα του Καραμανλή δεν υπήρχε πια, η ΝΔ υπήρξε ενωμένη με βάση το όραμα της εξουσίας. Μοναδικό της ενοποιητικό στοιχείο. Οι άνθρωποι που διατύπωσαν ιδεολογικό λόγο και πολιτική ανησυχία, βρέθηκαν εκτός κόμματος (Ανδριανόπουλος, Μάνος)

Η έλλειψη πολιτικής  κουλτούρας φάνηκε σε όλη την προεκλογική διαδικασία.Πώς ψηφίζουν, πώς βγάζουν αρχηγό, ποιοι είναι μέλη, τι ακριβώς κάνουν τα μέλη; Σε ένα πελατειακό σύστημα πολιτικής που η ΝΔ ίδρυσε, κομματικά μέλη ήταν αυτοί που είχαν ως ψηφοφόροι, το δικαίωμα διορισμού επειδή κυβερνούσε το κόμμα τους. Αυτό ήταν το κομματικό καθήκον και δικαίωμα. Στις κομματικές οργανώσεις δεν υπήρχε συζήτηση για την πολιτική, για τους πολιτικούς για την χώρα, για το μεροκάματο,για την διαφθορά, για τη χώρα. Πολιτική ήταν οι αποφάσεις του αρχηγού.

Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα της εκλογής αρχηγού, το πολιτικό έλλειμμα φάνηκε. Ο Σαμαράς λοιπόν βγήκε γιατί ήταν νέος, ωραίος, άφθαρτος και ένα σύμβολο που δεν θύμιζε καμαρίλα. Τα πολιτικά του λάθη στο παρελθόν υπήρξαν μεγάλα, αλλά αυτό δεν μέτραγε στην εκλογή. Ο Αντώνης Σαμαράς βγήκε όχι επειδή ήταν καλύτερος απ την Μπακογιάννη, αλλά επειδή υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου. Επειδή ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ παρότι εξωκομματικό παράδειγμα είχε δώσει το μήνυμα πως «ήρθε η ώρα να τα βάλουμε με μηχανισμούς». Οι εσωκομματικοί μηχανισμοί στη ΝΔ χτυπήθηκαν εξωκομματικά, από την διάλυση των φόβων πως είμαστε καταδικασμένοι να μας κυβερνούν οι μηχανισμοί.

Η ελληνική κοινωνία, όχι συγκροτημένα, δείχνει να δοκιμάζει  τις δυνάμεις της ενάντια σε αυτά που θεωρεί εχθρικά, αγκυλώσεις, μηχανισμούς και απειλές. Το δυστύχημα είναι πως αυτό δεν έχει πολιτική έκφραση και πολύ περισσότερο συνείδηση. Δεν υπάρχει δηλαδή ένας άνεμος ανανέωσης της κοινωνίας. Διαβρωμένοι θεσμοί συνεχίζουν να μένουν στο απυρόβλητο και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως η διαφθορά είναι μονοσήμαντη και δεν δικαιολογείται με αν εξυπηρετεί το προσωπικό μας συμφέρον. Ωστόσο ενστικτωδώς, με αρκετό φόβο ακόμη, κομμάτια της κοινωνίας και των κομμάτων δίνουν και παίρνουν μηνύματα. Οι πρώτοι που κλυδωνίζονται είναι οι μηχανισμοί.

Νομίζω πως το επόμενο θύμα θα είναι αυτοί που προσπαθούν συντονισμένα να τους διατηρήσουν . Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στην πρόσφατη αντιπαράθεση στη ΝΔ, ελάχιστα συνέβαλαν στην πολιτική συζήτηση. Συστοιχήθηκαν απλώς με τους μηχανισμούς προσπαθώντας να επιβάλουν τις επιλογές τους. Έχασαν όπως έχασαν και στην περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου τον οποίο πήγαν επίσης να επιβάλουν. Το πολιτικοεκδοτικό κατεστημένο, αδυνατεί να καταλάβει και σίγουρα να δεχτεί , πως δεν μπορεί πια να επιβάλει με τον τρόπο που θα ήθελε πολιτικούς, προσωπικότητες, και συνήθειες. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν είναι σωστό. Δεν είναι νόμος της κοινωνίας ακόμη και αν το καταφέρνουν κάποιες φορές.

Χωρίς να θέλω να αποδώσω  μια αξιωματικά καλή λειτουργία στα  blogs και στο διαδίκτυο, αυτή τη στιγμή, παίζουν ένα ρόλο που αρνούνται να παίξουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Η επαναστατική τους λειτουργία είναι πως ακόμη και αν υπάρχουν αναληθείς πληροφορίες, αμφισβητούμενες απόψεις και προθέσεις μπορείς ωστόσο να συναντήσεις όλες τις απόψεις. Και τις δικές σου. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στα παραδοσιακά Μέσα, τα οποία ενώ έρχεται μια κοινωνική, πολιτική, οικονομική μπόρα, το θέμα τους ήταν να φωνάξουν απλώς Ντόρα.