Έρωτά μου, τοκογλύφε

«Μπράβο καρντάσι, είμαστε οι καλύτεροι»

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Η Θεσσαλονίκη, από τη δεκαετία του ‘80, ζει και αναπαύεται σε δύο στερεότυπα: πως είναι ερωτική πόλη και αδικημένη πόλη. Το πρώτο δημιουργήθηκε από τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου. Αθηναίοι, κυρίως νέο-γιάπηδες, που ανέβαιναν ως τη Θεσσαλονίκη, έκαναν τις δουλειές τους και στη συνέχεια ξέσφιγγαν τη γραβάτα, τα έσπαγαν στα μπουζούκια, ερωτεύονταν το ταμπεραμέντο του Βορρά και ζούσαν τους εφήμερους έρωτες που τους έκαναν ασφαλείς τα 500 τόσα χιλιόμετρα από την Αθήνα. Τα ερωτικά τραγούδια που γράφτηκαν για τη Θεσσαλονίκη είχαν και αυτά τον ρόλο τους, αλλά ήταν απειροελάχιστος μπροστά στη λύσσα για ζωή που διένυε χιλιόμετρα Εθνικής κι έπαιρνε αεροπλάνα, για να πιστέψει πως ερωτεύεται στη Θεσσαλονίκη και τελικώς ερωτεύεται τη Θεσσαλονίκη.

Το στερεότυπο της αδικημένης πόλης δημιουργήθηκε από τους ηγέτες της πόλης και γρήγορα πέρασε στην ίδια την πόλη. Από ανίκανους ηγέτες, που βιάζονταν να αντικειμενοποιήσουν την ανικανότητά τους και να ηρωοποιηθούν μέσα από την αντιπαράθεση με το «κράτος των Αθηνών». Οι περισσότεροι από αυτούς είναι σήμερα υπόδικοι ή κατάδικοι. Έκλεψαν κρατικό χρήμα, εξυπηρέτησαν συμφέροντά τους, εξαπάτησαν τον κόσμο που ανατράφηκε με συνθήματα και δημιουργούσε ψευδοράματα, κατανοώντας ενστικτωδώς ίσως πως οράματα δεν υπάρχουν.
Η αποκάλυψη για το κύκλωμα της μαφίας στη Θεσσαλονίκη δεν έχει μόνο μια αστυνομική διάσταση. Είναι η τραγική στιγμή που η πόλη, παραδομένη χρόνια σε αυτά τα στερεότυπα, γυρνάει ξαφνικά το βλέμμα και βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ή, καλύτερα, που ξεφυλλίζει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες της και βλέπει τον πρώην νομάρχη με τον τοκογλύφο, τον δολοφόνο με τον τοπικό δημοσιογράφο, τον πρώην δήμαρχο με τον εγκληματία. Αγκαλιά, σε στάσεις οικειότητας και σιγουριάς για την…

εδώ η συνέχεια