Πνιγμένες γραβάτες

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς την αφόρητη δυσκολία που έχουν οι περισσότεροι πολιτικοί να λειτουργήσουν υπό καθεστώς υποχρεωτικής σύμπνοιας.

Φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν μέσα στα κουστούμια τους μα οι γραβάτες τους πνίγουν. Βλέπουν ο ένας τον άλλον δίπλα του και αισθάνονται να μην τους χωράει ο τόπος. Αγανακτισμένοι μέσα στα ψεύτικα χαμόγελά και τις προσποιητές φιλοφρονήσεις, μετρούν τον χρόνο ανάποδα μέχρι τις επόμενες εκλογές για να μπορέσουν να σταματήσουν αυτή την μασκαράτα.

Σαν να τους βάλανε τιμωρία και δεν τους επιτρέπουν να παίξουν το σύνηθες παιχνίδι τους. Πιθανότατα αν μπει κανείς στις τουαλέτες της Βουλής θα βρει στην πίσω μεριά κάποιας πόρτας χαραγμένα με σουγιά τα συνθήματα “ενενήντα τρείς και σήμερα”, “λευτεριά στα κομματόσκυλα”, “έχουμε δικαίωμα στον σκυλοκαβγά μας”. Να έρθουν το συντομότερο οι εκλογές ώστε να απελευθερωθούν οι άνθρωποι από αυτή την προσποιητή εθνική συνένωση υπαρχούσης της οποίας δεν βρίσκουν τι να πουν στις τηλεοπτικές παρουσίες και δηλώσεις τους.

Εθισμένοι δεκαετίες τώρα στην στείρα αντιδικία έχουν ταυτίσει την ιδεολογικοπολιτική τους ύπαρξη με τον πόλεμο εναντίον των θεσμικών τους αντιπάλων. Ο ένας προσδιορίζει την πολιτική του ταυτότητα και οριοθετεί τις κατευθύνσεις του με βάση τον άλλον. Στην ουσία αποτελούν την θετική και αρνητική πλευρά του ιδίου φίλμ, της ίδιας κιτρινισμένης από τον καιρό φωτογραφίας. Έχουν ανάγκη την αντιπαλότητα για να υπάρχουν. Η σημερινή “με το στανιό παντρειά” τους στερεί αυτό τον ετεροπροσδιορισμό και τους αφήνει αμήχανους να αναζητούν ψεύτικα λόγια ομόνοιας.

Αυτή η θλιβερή εικόνα σήμερα και χθες στις δημόσιες παρουσίες των περισσοτέρων είναι μια απογοήτευση για τον απλό άνθρωπο. Για τον πολίτη που βλέπει πως όλοι αυτοί δεν είναι πως δεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν να συνεργαστούν. Η αντιπαλότητα έχει ποτίσει τόσο την πολιτική τους σκέψη που απλώς υπομένουν ο ένας τον άλλον, όπως οι τσακωμένοι συγγενείς στα ρεβεγιόν των Χριστουγέννων περιμένοντας πως και πως να τελειώσει αυτή η παράσταση και να επιστρέψουν στις συνήθεις εχθροπραξίες.

Κρίμα γιατί προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν την ικανοποίηση που παίρνει ο μέσος πολίτης από τις μετρημένες στα δάχτυλα στιγμές ειλικρινούς ενότητας που σπάνια του προσφέρουν.

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος