Έπεσε λοιπόν η αυλαία του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου. Ιδρωμένος και εξουθενωμένος ξεπρόβαλε ο κοσμάκης από πίσω, ένας μεταπολεμικός μαραθώνιος άρχισε με δίψα για προοπτική. Κάμποσα ημερολογιακά χιλιόμετρα πιο πέρα, στις 10 Δεκεμβρίου 1948, κάτι όμορφο γεννήθηκε στο Παρίσι: Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Μετά από πολλαπλά προσχέδια και ολονύκτιες, πυρετώδεις συζητήσεις μια φωτισμένη ομάδα ηγετικών γιγάντων από διάφορα έθνη παρέδωσε στα Ηνωμένα Έθνη 30 άρθρα που θα έλεγαν «όχι» στην καταπάτηση των ατομικών, πολιτικών, πολιτισμικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Και επειδή η ιστορία –αγέραστη μάρτυρας των γεγονότων- παρακολουθεί την πρόοδο της ανθρωπότητας, σκέφτομαι αν μπορώ να ‘γιορτάσω’ και να φωνάξω «Ζήτω ο Άνθρωπος»; Ανεξάρτητα από την προσωπική μου ανασκόπηση, θεωρώ ότι θα ήμασταν αξιολύπητοι αν θυμόμασταν τα δικαιώματά μας μόνο μία φορά το χρόνο.

Σκέφτομαι, λοιπόν, την Βεντούλα από την Τσεχία, τον περίγελο μιας τάξης επειδή δεν είχε τη σωστή αμερικανική προφορά. Σκέφτομαι την υπεύθυνη της εστίας μου στο Παρίσι να με συμβουλεύει πώς πρέπει να αλλάξω παρέες γιατί ο Μοχάμεντ ανήκει στην κακόφημη, Αλγερινή κοινότητα της γειτονιάς. Ή την Μέι, που κατάφερε επιτέλους να βρει στο διαδίκτυο πληροφορίες για την πλατεία Τιενανμέν και τον νομπελίστα Λιού Σιαομπό στο πρώτο της ταξίδι έξω από την Κίνα. Τον Μοχάμεντ Μπουαζίζι που αυτοπυρπολήθηκε πέρσι σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για την Τυνησιακή καταπίεση. Την υπόσχεση του προέδρου Ομπάμα ότι το Γκουαντάναμο θα έκλεινε μέχρι το τέλος του 2010. Τους μελλοθάνατους στην Ιαπωνία που δεν έχουν την ευκαιρία να πουν ένα τελευταίο αντίο στους δικούς τους διότι η θανατική τους ποινή ανακοινώνεται με ένα αυθόρμητο χτύπημα τελευταίας στιγμής στην πόρτα του κελιού τους. Την σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών στην Νικαράγουα και τους αυτόχθονες λαούς της Αμερικής που ακόμη αναμένουν νομοθεσίες που θα τους επιτρέπουν να συναινούν πριν την αρχή οποιουδήποτε αναπτυξιακού έργου στην περιοχή τους. Τους μουσουλμάνους της Ελλάδας που ακόμη περιμένουν να μπουν με αξιοπρέπεια στον οίκο του δικού τους θεού.

Και ο κοινός νους; Αυτός που κουνάει το κεφάλι καταφατικά στον αμοιβαίο σεβασμό και στην ανάγκη για ίση μεταχείριση μέσα στο κοινωνικό σύνολο; Αυτός που δεν δελεάζει με όπλα ανήλικα παιδιά και δεν κακοποιεί γυναίκες; Ο κοινός νους που δοξάζει κάθε ατομική ελευθερία έκφρασης και δεν πνίγεται από σύννεφα καπνογόνων και μια ντυμένη αστυνομία σε δημόσιο πάρτι, μασκέ; Αυτός ο νους που χειροκροτεί την επιτυχή ανάπτυξη κάθε προσωπικότητας και βάζει την ηθική στο πιο high  σκαλοπάτι της ζωής;

Ο ποιός; Μα, ο κοινός νους είναι το λιγότερο κοινό πράγμα στον κόσμο είπε κάποτε ο Νίκος Δήμου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ποτέ αργά για να αρχίσουμε να καθαρίζουμε τον εαυτό μας.

Στείλτε μας και τις δικές σας απόψεις στο [email protected]