Ο Νεοέλληνας

Είναι πολύς καιρός τώρα που νιώθω πως η Ελλάδα δεν έχει πια Έλληνες. Και, όχι, δε θέλω να καταγγείλω την αύξηση του αριθμού των λαθρομεταναστών, αλλά τον ίδιο το Νεοέλληνα…

Ο Νεοέλληνας, που λέτε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που επικαλείται υπερήφανος στις εθνικιστικές του εξάρσεις: το λεγόμενο “ελληνικό μεγαλείο”. Από τις τρέχουσες (θλιβερά κωμικές) πολιτικές εξελίξεις, από τον τρόπο με τον οποίο έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε πως το να υπολειτουργούν τα πάντα είναι κάτι το φυσιολογικό, μέχρι τις πολιτικές συζητήσεις του καφενείου, του facebook και του twitter ή τα πάνελ των… ενημερωτικών εκπομπών, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Νεοέλληνας είναι πιο μπερδεμένος, αποπροσανατολισμένος, αδιάβαστος κι επιπόλαιος από ποτέ.

Για το Νεοέλληνα, λοιπόν, δύο πράγματα έχουν σημασία. Το πρώτο είναι να σχολιάζει διαρκώς τις εξελίξεις, δίχως να να τις καταλαβαίνει πάντα πλήρως. Και το δεύτερο είναι να σχολιάζει τους άλλους: Τον αρχολίπαρο και το σπουδαρχίδη (στους οποίους βλέπει κάτι από τον εαυτό του πάντα, αλλά δεν το παραδέχεται), το γείτονα και το καινούριο του αμάξι, τον “ψωνισμένο” κολλητό, ή ακόμα και τον “πουλημένο” Ολυμπιακό. Σπάνια θα μπει στην επίπονη διαδικασία να κρίνει αυτόν που θα έπρεπε. Κι αυτός είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Βασικοί φταίχτες για την παρακμή που βλέπουμε να εξαπλώνεται γύρω μας με γεωμετρική πρόοδο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μήπως εμείς δεν υπήρξαμε εκείνοι που δέχτηκαν τόσα χρόνια την εύκολη, αλλά επιζήμια ταυτόχρονα οδό? Εμείς δεν ήμασταν αυτοί που για χάρη ενός βολέματος κλείσαμε τα μάτια στην αλήθεια, χωρίς καν να μπαίνουμε στη διαδικασία να αναλογιστούμε μελλοντικές συνέπειες? Φυσικά και είναι έτσι. Εμείς, οι περήφανοι Νεοέλληνες πρώτοι δώσαμε λευκή επιταγή σε ανίκανους (μικρο) πολιτικούς, γνωρίζοντας κατά βάθος πως αυτοί αργά ή γρήγορα θα μετέτρεπαν την Ελλάδα σε τσίρκο κι εμάς σε φτηνά αξιοθέατα. Το χειρότερο όλων είναι ότι πολλοί από εμάς δεν έχουμε καταλάβει το λάθος μας κι εξακολουθούμε να πορευόμαστε με γνώμονα τις ασφαλείς “ψευτο” αλήθειες μας, τις οικογενειακές συνήθειες ή τις ταγμένες ψήφους, τον εγωισμό και -κυρίως- τον ξερολισμό μας.

Ο Νεοέλληνας παραμένει ένα μικρό, κακομαθημένο παιδί, που μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι δίχως καθρέπτες. Δεν έχει μάθει μέχρι τώρα (και δε θα μάθει ποτέ) να παρατηρεί την αντανάκλασή του ή να κοιτά κατάματα τα λάθη του. Για την ακρίβεια, κατά το Νεοέλληνα, ο ίδιος δεν κάνει ΠΟΤΕ λάθη. Υπεύθυνοι για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν είναι πάντα “οι άλλοι”…

Έτσι, για τους πολιτικούς ενός κόμματος, φταίχτης είναι η Κυβέρνηση ή η προηγούμενη Κυβέρνηση, η Τρόικα, οι μετανάστες ή αυτοί που “μας ψεκάζουν”, για τον πολίτη φταίχτης είναι τα “άχρηστα” κόμματα και οι ηγεσίες τους, καθώς και οι “ανόητοι” συμπολίτες τους, ενώ για τα κομματόσκυλα το φταίξιμο ανήκει σε όλους, πέρα από τους ίδιους και το κόμμα που υποστηρίζουν. Φαίνεται πως κανένας δε λαμβάνει υπόψη πως κάθε κομμάτι της κοινωνίας αντανακλά κι αυτό που είμαστε εμείς. Δείχνει την εικόνα μας, την προέκτασή της και τη διάστασή της στο παρόν, στο παρελθόν και το μέλλον. Ό, τι υπάρχει γύρω μας, εμείς το δημιουργήσαμε. Ή μάλλον… το προκαλέσαμε.

Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα το ένα δάκτυλο στρέφεται εναντίον του άλλου. Ο Νεοέλληνας δείχνει το διπλανό του ως φταίχτη, αλλά φαίνεται να λησμονεί πως τα υπόλοιπα δάκτυλά του δείχουν τον ίδιο.

Κι αυτή ακριβώς είναι η ουσία:

Την ώρα απόδοσης των ευθυνών, ο Νεοέλληνας κλείνει τα μάτια και τα αυτιά σε ό, τι δεν τον συμφέρει, αλλοιώνει την αλήθεια κι έτσι κοιμάται πιο ήσυχος τα βράδια….
Φιλία Γεωργουδή