Ε όχι και πόλεμο χωρίς έλεος και χωρίς αστερίσκους ρε Σταύρο

Του Μαρίνου Γκασιάμη

«Η κοσμοπολίτικη Νίκαια δεν ήταν πάντα Γαλλία. Την ιδρύσανε Έλληνες, την κατέκτησαν Γότθοι, την κυβέρνησαν Ιταλοί μέχρι που την πήραν οι Γάλλοι το 1860. “Μεγαλώνοντας” πήρε όλες τις αξίες του ελεύθερου κόσμου. Τη χαρά, τη δημιουργία, την αγάπη, την ανεκτικότητα, την ανεξιθρησκεία, τη συνύπαρξη. Αυτές τις αξίες γιόρταζαν οι άνθρωποι χθες. Στην “Promenade des Anglais”, την Προκυμαία των Άγγλων – κοσμοπολίτικο όνομα και αυτό – γιόρταζαν τη μέρα που η Επανάσταση έκανε τους υπήκοους πολίτες.

Αλλά αυτές τις γιορτές δεν τις αντέχουν οι φανατικοί. Στο σκοτεινό τους κόσμο η χαρά είναι συνδυασμένη με τον θάνατο. Και άλλο δρόμο δεν έχουμε από το να τους πολεμήσουμε, χωρίς έλεος και χωρίς αστερίσκους».

Μήπως θα έπρεπε να θυμίσουμε στον αγαπητό Σταύρο ότι η βία φέρνει βία;

Μήπως θα πρέπει να του θυμίσουμε ότι οι βόμβες της «πολιτισμένης» Δύσης είναι αυτές που κατέστρεψαν χώρες και γέννησαν τρομοκράτες;

Μήπως θα πρέπει λοιπόν αυτόν τον «πόλεμο» χωρίς έλεος και χωρίς αστερίσκους να τον κηρύξουμε σε όσους απομυζούν το πετρέλαιο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τρίτου κόσμου;

Μήπως όλη αυτή κατάσταση βολεύει απλά όσους θέλουν την ένταση της αστυνομοκρατίας και πλουτίζουν τους εμπόρους όπλων; Σταύρο με όλο τον σεβασμό, ειδικά ο πόλεμος χωρίς έλεος που ζητάς μόνο αυτούς βολεύει και σίγουρα όχι τον απλό λαό.

Όσο για το άλλο που αναφέρεις σχετικά με τις «αξίες του ελεύθερου κόσμου» και τις γιορτές γύρω από αυτές που «μισούν» οι φανατικοί από τον «σκοτεινό τους κόσμο», μήπως θα πρέπει να το ξαναδούμε λίγο;

Κανένας δεν σηκώνεται ένα πρωί και παίρνει ένα φορτηγό ή ζώνεται εκρηκτικά ή αρματώνεται με καλάσνικοφ για να σπείρει τον θάνατο.

Τον ανάγκασαν οι «αξίες του ελεύθερου κόσμου» που έστειλαν τα αεροπλάνα και του γ… το σπίτι σε Λιβύη, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία και σε όλες τις πρώην υποσαχάριες αποικίες της «égalité, fraternité, liberté», Γαλλίας που αφήνει όλους τους μελαμψούς αν και γεννήθηκαν εκεί να σαπίζουν στα γκέτο της, παραμένοντας επί της ουσίας υπήκοοι και όχι πολίτες, δίνοντας παράλληλα πεδίο δράσης στην απόγνωση που οπλίζει το χέρι τους.

Λίγη αυτοσυγκράτηση και περίσκεψη λοιπόν Σταύρο γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι «μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος των πολέμων» και εγώ όπως και χιλιάδες φαντάζομαι άλλοι, θέλουμε να ζήσουμε Σταύρο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr