Η ζωή μέσα από τα μάτια μιας 21χρονης

Είμαι ούτε καν εικοσιένα χρονών. Μικρή έβλεπα φίλους, γνωστούς να εγκαταλείπουν την Ελλάδα και να κάνουν μεταπτυχιακά ή ακόμη χειρότερα να ζουν στο εξωτερικό. Τους κατέκρινα πολύ , ίσως και τους καταδίκαζα για προδοσία. Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσε αυτή τη χώρα πάρα πολύ ώστε ποτέ δεν έβλεπε τα μειονεκτήματά της και στον πολιτικοοικονομικό τομέα της αλλά και στον κοινωνικό. Πετάγαμε τα σκουπίδια κάτω μολύνοντας το περιβάλλον αλλά και πάλι το δικαιολογούσα. Ξεκινούσε η σχολική χρονιά και το σχολείο μου για μια ακόμη φορά είχε ελλείψεις αλλά και πάλι το δικαιολογούσα. Βασικά για να μην γίνω υπερβολικά αναλυτική κάθε τι που γινόταν σε αυτή τη χώρα όσο άσχημο και κακό και εάν ήταν, για μένα ήταν η Ελλάδα μου, η πατρίδα μου και το δικαιολογούσα.

Μεγάλωσα με το να δικαιολογώ την Ελλάδα. Αλλά μεγάλωσα και εγώ, και πλέον σταμάτησα να την δικαιολογώ. Έχω γίνει πια το παιδί που θέλει να πάει προς τις χώρες του βορρά που έπαψε να δικαιολογεί το πέταμα των σκουπιδιών, τις ελλείψεις και τις ανταρσίες στη πολιτική και οικονομική ζωή της Ελλάδας. Κουράστηκα να περιμένω όλα αυτά που ονειρευόμουν να γίνουν από την χώρα αυτή. Η Ελλάδα που τόσο αγάπησα με προδίδει κάθε μέρα και πιο πολύ.
Από που να ξεκινήσω και που να σταματήσω; Κάποιος θα μου πει από την αρχή ή ακόμη καλύτερα από το πιο βασικό. Αλλά εγώ θα ξεκινήσω από αυτό που πονάει πιο πολύ όλους μας. Και δεν εννοώ την δόση που αναμένουμε όλοι.

Αυτό που με κούρασε πιο πολύ από όλα και σταμάτησα να δικαιολογώ είναι ότι ο Έλληνας έχασε ή ακόμη χειρότερα ξέχασε να είναι ευγενικός. Βλέπεις πενηντάρηδες άνδρες να μαλώνουν σαν να κάνουν κουμάντο στο τσιφλίκι τους ενώ βρίσκονται σε μια συναυλία.. έχουμε θράσος και καθόλου θάρρος. Μπερδευτήκαμε ή μάλλον ψωνιστήκαμε πάρα πολύ ακούγοντας πως είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Ξέρετε κάτι; Ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας δεν μας ανήκουν, αλλά ούτε είμαστε η μετενσάρκωση τους ώστε να κραυγάζουμε τόσο. Είναι πρόγονοι μας αλλά αν μας έβλεπαν, θα ήταν σαν τους συγγενείς που δεν ήθελαν να έχουν καμία συγγένεια μαζί μας. Εάν θέλετε να ζείτε καλύτερα ή να σας δίνουν ότι σας αξίζει τότε απαιτείστε το με θάρρος, σθένος, ευγένεια και όχι με τραμπουκισμό! Δεν σας ανήκει τούτη η γη, τούτη η ιστορία και τούτη η ζωή. Μετριοφροσύνη αγαπητοί συμπολίτες μου. Και θυμηθείτε αυτό που λέτε στα παιδιά σας, «φερόμαστε ευγενικά και ακούμε τους μεγαλύτερους.»

Από την άλλη πλευρά αυτό που με κούρασε είναι αυτή η γενιά μου. Η δήθεν απελευθερωμένη γενιά, που διεκδικεί και έχει αποτινάξει τις συνήθειες του ωχαδερφισμού. Τίποτα από αυτά δεν έχουν γίνει! Πηγαίνετε σε ένα λύκειο ή τριτοβάθμιο ίδρυμα. Οι μισοί θα τραμπουκίζουν για το νέο νόμο πλαίσιο, οι άλλοι θα ωρύονται σαν κοράκια απειλώντας , και άλλοι θα παθαίνουν κατάθλιψη λόγω της ανεργίας που θα τους πλήξει όταν θα ορκιστούν επιστήμονες. Και κανείς βέβαια δεν θα σκεφτεί πως πρέπει να πεισμώσει και να αποδείξει πως αγαπάει αυτή τη χώρα περισσότερο από όσο θέλουν άλλοι να την αγαπάμε. Αυτές οι πλευρές της κοινωνίας μου με κουράζουν, με πονάν και μου ρουφάν την ζωή μου.

Και από την άλλη πλευρά έχω τους πολιτικούς. Συγγνώμη και εάν τους προσβάλλω αλλά δεν τους αντέχω. Ο καθένας κατεβάζει ιδέες και νομίζει ότι όσες πιο πολλές ιδέες κατεβάσει τόσο καλύτερο είναι.. και εμένα μου το έλεγαν ότι δέκα μυαλά καλύτερα από ένα αλλά πρόσεχα μην είναι δέκα ιδέες από ένα μυαλό. Ακούω πολιτικούς σε ειδήσεις, εκπομπές να γίνονται φερέφωνα ανθρώπων που δεν ξέρουν από την κουλτούρα μας και να τους πιστεύουν. Μας κατηγορούν ότι δεν δουλεύει ο λαός μας και πίνει μόνο ούζα και το ανέχονται οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι μας. Ενώ την ίδια στιγμή οι κατήγοροι μας κάνουν διάλειμμα για μια μπύρα ή ένα τσάι. Κανείς τους δεν μιλάει. Φοβούνται! Εάν φοβάστε μια πτώχευση, εάν φοβάστε μια απομάκρυνση από την ένωση, εάν φοβάστε κάτι που μπορεί να ταρακουνήσει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, μην γίνεστε δειλοί. Σας έχω νέα. Το παγκόσμιο σύστημα είναι ένα πολύ όμορφο ντόμινο.. εάν πέσουμε , θα πέσουν και άλλοι μαζί μας. Οπότε, υπερασπιστείτε τον λαό σας, γιατί αυτοί σας εκλέγουν για κάθε τετραετία. Εάν πάλι δεν το ξέρατε, το μάθατε. Ή εάν παίζονται «βρώμικα» παιχνίδια και για τον λόγο αυτό καταντάτε τον λαό σαν δούλους του αιγύπτιου φαραώ μιλήστε μας ή τουλάχιστον προσπαθήστε να γίνεται πιο φιλικοί μαζί μας. Οι τσέπες μας γεμίζουν χάρη σε εσάς και εάν δεν μας τις γεμίσετε, ούτε το εθνικό ταμείο θα γεμίσει.

Αυτό που επίσης, με κούρασε σε αυτή τη χώρα είναι ότι ο καθένας κάνει ότι θέλει. Υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν πρέπει, συστήματα και επίσης, αρχές και μέσα βοήθειας των αρχών. Δημοψήφισμα, εκλογές, ελευθερία λόγου. Εκτός από τις αψιμαχίες στην Βουλή, συζητήστε με την γιαγιά που δεν τα βγάζει πέρα στα μέσα του μήνα. Με την μαθήτρια που όνειρό της ήταν να μπει στο πανεπιστήμιο και δεν έχει καταλάβει καν το σύστημα εισαγωγής.

Κουράστηκα και προδόθηκα από αυτή τη χώρα που κάποτε αγαπούσα. Κάθομαι στον υπολογιστή και ψάχνω συνέχεια ευκαιρίες διαφυγής ακούγοντας για αγοροπωλησίες ή συμφωνίες σαν να παίζουν οι πολιτικοί μας monopoly. Στα δικά μας εδάφη, πληρώνουμε ενοίκιο γιατί κατά λάθος οι ξένοι σύμμαχοι μας έχουν περισσότερα χρήματα από εμάς. Θέλω να εξαφανιστώ από την χώρα αυτή για να ζήσω καλύτερα. Να περπατώ και να μην χρειάζεται να δικαιολογώ την κόρνα του ανυπόμονου οδηγού, να μην δικαιολογώ τον πολιτικό που μπλέχτηκε σε σκάνδαλο, να μην δικαιολογώ τίποτα πια! Θέλω να έχω μια καινούρια χώρα που θα δικαιολογείται αυτή για μένα κάθε μέρα! Εάν δεν θέλουμε να φύγουμε όλοι από εδώ και να γίνει μια πράσινη γη με τα ιστορικά μας μνημεία – γιατί άλλα μνημεία δεν παράγουμε πια- τότε ας σταματήσουμε να δικαιολογούμε την Ελλάδα μας.

Ας την μαλώσουμε για να μετανοήσει!