Οι "γιοί των κατακτητών"

Της Νουράϊ Μέρτ

Έχει υποστηριχθεί (μεταξύ άλλων και από εμένα) ότι ήταν λάθος για την Τουρκία να υιοθετήσει μια «νεο-οθωμανική” εξωτερική πολιτική που ώθησε σε υπερβολικά φιλόδοξες πολιτικές κινήσεις, συμπεριλαμβανομένης της εμπλοκής σε έναν πόλεμο στη Συρία. Ήταν λάθος για την κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) να υπερεκτιμήσει την εξουσία της και να υποτιμήσει την πολυπλοκότητα τόσο της Μέσης Ανατολής όσο και της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.

Αυτό το λάθος είχε άσχημε επιπτώσεις, όχι μόνο στη Συρία, αλλά και σε όλα τα μέτωπα των εξωτερικών σχέσεων. Παρ ‘όλα αυτά, η νεο-οθωμανική τάση ήταν υπερ-φιλόδοξη όχι μόνο με βάση την άνοδο του οθωμανισμού / εθνικιστικών και ισλαμιστικών ονείρων στην εσωτερική πολιτική, αλλά και χάριν στη Δυτική ενθάρρυνση.

Είναι επίσης μια μεγαλύτερη ιστορία από απλά ξεκινώντας με το ΑΚΡ έρχεται στην εξουσία το 2002. Η νέα γραμμή της εξωτερικής πολιτικής άρχισε να κερδίζει έδαφος αμέσως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεκινώντας από τη δεξιά πτέρυγα και τον φιλελεύθερο ηγέτη Τουργκούτ Οζάλ με Δυτική ενθάρρυνση και υποστήριξη. Η Τουρκία για πρώτη φορά ενθαρρύνθηκε να αναλάβει ενεργό ρόλο στο λεγόμενο «Τουρκικό κόσμο» μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την κυριαρχία της στις δημοκρατίες τουρκογενών λαών. Αυτή ήταν και η στιγμή που η Τουρκία άρχισε να εμπλέκεται στην μετα-σοβιετική πολιτική, από τα Βαλκάνια στην Τσετσενία και τον Καύκασο, και πάλι ενθαρρυμένη από τους συμμάχους και τους φίλους της.

Μετά την 9/11, η νέα συντηρητική / ισλαμική κυβέρνηση της Τουρκίας έγινε ένα μεγαλύτερο “πρότυπο” για την ισλαμική μετριοπάθεια, με την εφεύρεση της λεγόμενης «μουσουλμανικής δημοκρατίας».

Τέλος, η Τουρκία ωθήθηκε να συμμετάσχει στη Συρία από δυτικούς συμμάχους της, που άναψαν τις φλόγες στη Συρία, προκειμένου να επιτευχθεί η αλλαγή στο καθεστώτος της Συρίας και να περιορίσει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Στο τέλος, η πολιτική αυτή αποδείχθηκε ότι ήταν μια καταστροφή, αλλά η Τουρκία εξακολουθεί να επιμένει στη μετάβαση από μόνη της στη Συρία. Λίγο όπως στο Κυπριακό, η Τουρκία κλήθηκε να συμμετάσχει, αλλά κατέληξε να το παρακάνει και να επιφέρει αντιπαράθεση όχι μόνο με τους νέους “εχθρούς” της, αλλά και με παλιούς φίλους και συμμάχους.

Πρόσφατα, η Άγκυρα προσπαθεί να αλλάξει την «παλίρροια» από την αποδοχή της εξωτερικής πολιτικής της για τους νέους της εχθρούς, δηλαδή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία, την Ρωσία και το Ιράν – ίσως σε βάρος της απώλειας κάποιων φίλων, όπως η Σαουδική Αραβία.

Δόξα τω Θεώ, παλιοί δυτικοί σύμμαχοι της Τουρκίας δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση όσον αφορά τη Συρία, αλλά η Δυτική ανοχή για τη φιλία με τη Ρωσία δεν επεκτείνεται στις σχέσεις με το ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει κάποιες πολύ δύσκολες προκλήσεις.

Πριν από λίγες ημέρες, η Τουρκία ξεκίνησε στρατιωτική εκστρατεία στη βόρεια Συρία υποτίθεται στοχεύοντας στην απομάκρυνση του ISIL από μεθοριακή περιοχή της. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πραγματικός στόχος ήταν να αποτρέψει το συριακό αδελφό κόμμα του ΡΚΚ, δηλαδή του PYD, από το να περάσει δυτικά του Ευφράτη και να δημιουργήσει ένα «κουρδικού διάδρομο» σε όλο το μήκος των τουρκικών συνόρων ως τετελεσμένο γεγονός.

Μέχρι στιγμής, η παρέμβαση της Τουρκίας έχει λάβει διεθνή νομιμότητα και δεν θα ισοδυναμεί κατ ‘ανάγκη με μια άλλη κακοτυχία πολιτικής. Παρ ‘όλα αυτά, οι ριζοσπάστες ισλαμιστές και εθνικιστές υποστηρικτές της κυβέρνησης είναι πρόθυμοι να απεικονίσουν την όλη υπόθεση ως «κατάκτηση» και «την επιστροφή της εξουσίας της Τουρκίας». Ελπίζω ότι η κυβέρνηση δεν θα ξεγελάσει τον εαυτό της ότι αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη, όπως έκαναν οι υποστηρικτές της καθώς οι ίδιοι έχουν εξαπατηθεί με τα όνειρα της αναβίωσης οθωμανικής εξουσίας για δεκαετίες.

Ευτυχώς, στις μέρες μας οι δυτικοί σύμμαχοι και φίλοι δεν έχουν διάθεση να ενθαρρύνουν τα νοσταλγικά όνειρα της Τουρκίας, και τα βιβλία με τίτλους όπως «Γιοι των κατακτητών» έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαντληθεί.

πηγη Hurriyet

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr