Δεν εΔΕΗσα

ΔΕΗ Κηφισιάς, ώρα 12.43. Μπαίνω ανυποψίαστος και μάλλον αφελής. Παίρνω χαρτάκι για να κάνω μια συναλλαγή. Αριθμός Α 314. Στα ταμεία εξυπηρετείται ο αριθμός 173. Υποθέτω (αφελώς είπαμε) πως η δικιά μου συναλλαγή, αφού δεν είναι πληρωμή, απαιτεί άλλο γραφείο.

Πλησιάζω διστακτικά μια κυρία σε ένα γραφείο. “Καλημέρα σας, μπορω να ρωτήσω κατι;” Δεν μιλά, δεν απαντά. Δεν με κοιτά καν. Χθες το απόγευμα ένας φίλος μου είχε στειλει φωτογραφία με μία υπάλληλο του Δημοσίου που παίζει πασιέντζα στο κομπιούτερ της. “Η ισοπέδωση είναι φασισμός” σκέφτομαι και ξαναπροσπαθώ με την κυρία, “μπορώ να σας ρωτήσω κάτι κυρία μου;”

Σηκώνει τα μάτια και με κοιτά. Με καρφώνει. Τα χείλη της συνοφριώνονται. Έχει αυτές τις ρυτίδες του μορφασμού της συνεχούς ξυνίλας.

“Τι θέλετε κύριε;”. Βλέποντάς την δεν ήμουν σίγουρος ότι θέλω, αλλά ήταν η μοναδική ευκαιρία. “Να αλλάξω όνομα στον λογαριασμό της ΔΕΗ”

-“Πάρτε χαρτάκι και περιμένετε στο σαλόνι”

-“Ποιό σαλόνι;”

-“Αυτή η αίθουσα είναι το σαλόνι”

-“Συγνώμη αλλα αυτη η αίθουσα είναι αποθήκη με 200 ανθρώπους που περιμένουν να εξυπηρετηθούν και τα ταμεία σας κλείνουν σε μιση ώρα. Γιατί;”
Δεν μου απαντά. Ένας κύριος δίπλα έχει την απάντηση: “Tα μέτρα”

“Ποιά μέτρα” τον ρωτάω

-“Τα νέα”

-“Τα παλιά τι γίνανε;” του λέω

-“Ποια παλιά” μου λέει με απορία

-“Αυτά που δημιουργούσαν ουρές πριν δύο χρόνια. Θυμάστε ΔΕΗ χωρίς ουρές;”

Τα παρατάω και βγαίνω έξω. Στην πόρτα υπάρχει ένας δημοσιογράφος με κάμερα μεγάλου καναλιού. Φτιάχνει το κουστούμι του για να κάνει το ΟΝ CAMERA. “Μέσα πήγαινε του λέω” σαν εκείνους τους γέρους που πάνε να βάλουν μυαλό στους νεότερους. Κορδώνεται και συνεχίζει την προσπάθεια για μια ευπαρουσίαστη αυτοέκθεση στην κάμερα.

Κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό. Πεντακόσιοι άνθρωποι θα χρειαστούν από δυο ώρες να εξυπηρετηθούν. Χίλιες εργατοώρες χαμένες. Άλλες τόσες κυρίες θα συνοφρυώνονται πίσω από τα γραφεία βλέποντας απ’ την άλλη άκρη ένα λαό εχθρό. Περιμένουν να περάσει η ώρα. Δεν θυμούνται καν την ώρα που παρακαλούσαν, που φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για να χωθούν πίσω απ’ αυτό το ασφαλές γραφείο, το κάστρο της ζωής τους. Για κάποιους θα φταίνε τα μέτρα, για κάποιους άλλους, οι άλλοι. Μόνο που για τον άλλο, εμείς είμαστε οι άλλοι. Οι δημοσιογράφοι θα φτιάχνουν αυτάρεσκα τα σακάκια τους. Έτσι είναι, όταν πας σε κηδεία, ένα σακάκι το φοράς…