Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη

Ο κιμάς κόπτεται πάντα παρουσία του πελάτη. Και  τον κόβει αυτός που μέχρι  πριν από λίγο, πασπάτευε το κρέας, εκθειάζοντας τα προτερήματα και την φρεσκάδα του. Η Ελένη Μενεγάκη, απλά, πολύ απλά, περνάει από την μιντιακή μηχανή του κιμά που υπηρέτησε. Ο πελάτης, (ναι για πελάτη πρόκειται και όχι για πολίτη), ατάραχος, θα παρακολουθήσει όλη την διαδικασία που μετατρέπει το σφάγειο σε γεύμα. Της αξίζει; Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει. Αλλά έχει σημασία να μην θεωρείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου κρέας.

Ένας γνωστός εκστόμισε  χτες «την λυπάμαι με αυτά που περνάει». Και μια φίλη του απάντησε «δεν νομίζω πως είσαι σε θέση να λυπηθείς την Ελένη με 10 σπίτια ,εκατομμύρια στην τράπεζα και μια ζωή που της δίνει ό,τι θέλει». Μια άλλη φίλη με μεγάλη ειλικρίνεια είπε : «την μισώ. Γιατί φρόντισε να δημιουργήσει το παραμύθι πως όποια δεν είναι όπως αυτή, απροβλημάτιστη, ανέμελη, χωρίς ενδιαφέρον για τίποτα, λαμπερή , με λεφτά και οικογένεια ύποπτα αρμονική, δεν αξίζει να υπάρχει»

Η τηλεόραση είναι  σκληρή. Και αυτοί που σε αποθεώνουν επίσης. Και είναι καλό αυτό που  έχεις να προσφέρεις να μην είναι κρέας και μόνο. Γιατί κάποια στιγμή θα σε κάνουν κιμά. Τι θα ήταν άραγε η Ελένη αν δεν ήταν μια λάμψη στην τηλεόραση; Η Ελένη δεν είναι μια πρωινατζού. Μια δουλειά, την οποία κάνει καλά και ευχάριστα. Είναι η απενοχοποίηση της άγνοιας και η εξιδανίκευση της ελαφρότητας. Είναι δηλαδή ένα πρότυπο που μαθηματικά κατασκευάζει κοινό έτοιμο να την κατασπαράξει. Η Ελένη είναι (όπως και όλοι) οι επιλογές της. Το ανοιχτό μπούστο, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, η επιτηδευμένη αφέλεια, η προσπάθεια ταύτισης της ευτυχίας με το δεν σκοτίζομαι. Ελάχιστη σημασία έχει αν έτσι είναι ή αν παίζει ένα ρόλο που απλώς της αποφέρει χρήματα. Δημιουργεί τη δημόσια εικόνα της. Με το γάμο της σε ζωντανή σύνδεση, τις βαφτίσεις των παιδιών της να αξιολογούνται σε νούμερα AGB, με τα μπάνια της όχι σε νησιά αλλά σε εξώφυλλα. Μοιραία ο χωρισμός της θα είναι σε εθνική μετάδοση. Δυστυχώς γι αυτήν. Πιο πολύ όμως λυπάμαι, όλα αυτά τα κορίτσια που πρόλαβαν να κάνουν πρότυπο ζωής και ευτυχίας την Ελένη, χωρίς να έχουν ούτε τα πλούτη, ούτε την άνεσή της . Που λάτρεψαν την εξιδανικευμένη εικόνα της. Αντιγράφοντας απλώς τη βαφή μαλλιών, τα νιαουρίσματα και το «δεν καταλαβαίνω» της. Λυπάμαι όλους αυτούς που πίστεψαν πως η καλή οικογένεια είναι κάτι σαν διαφήμιση Βιτάμ, όπου όλοι ξυπνάνε καλά, δουλεύουν ελάχιστα, δεν έχουν προβλήματα και είναι νομοτελειακά αγαπημένοι. Αυτούς ειλικρινά λυπάμαι, περισσότερο απ την Ελένη. Που δεν μπορούν να καταλάβουν πως συνήθως έγχρωμη τηλεόραση σημαίνει και ασπρόμαυρη ζωή.