Χυδαία επίθεση του Θεοδωράκη στη Νατάσα Μποφίλιου

Στο πλαίσιο αυτό, ο ίδιος άνθρωπος που πριν δημιουργήσει το κόμμα του χαριεντιζόταν στην εκπομπή του με τον νεοναζί Νίκο Μιχαλολιάκο κρατώντας σχεδόν με περηφάνια μια χρυσαυγίτικη κούπα με τυπωμένο επάνω της ένα σύνθημα του Γκέμπελς, ειρωνεύεται τη Νατάσα Μποφίλιου γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό του θέλει να ανέβει στην βουνό για να πολεμήσει την Ευρώπη των τραπεζών.

Το ενδιαφέρον δεν είναι βέβαια εδώ, αλλά στο γεγονός ότι ο Θεοδωράκης χαρακτηρίζει αυτή την Ευρώπη των τραπεζών «αριστερή εκδοχή της ατζέντας των ψεκασμένων». Προφανώς ο άνθρωπος λησμόνησε ότι ο ίδιος ο Γερούν Ντάισελμπλουμ τον οποίο δικό του στέλεχος (ο Λυκούργος Λιαρόπουλος) καλούσε να συντρίψει τον Γιάνη Βαρουφάκη τον Φεβρουάριο του 2015, παραδέχθηκε ότι οι ευρωπαίοι πολίτες πλήρωναν για να σώσουν τις τράπεζες.

Είναι δε τραγικό, ο άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα με την έμμεση και έντεχνη διαφήμιση που της προσέφερε σε μια εκπομπή με υψηλότατη τηλεθέαση όπως ήταν οι «Πρωταγωνιστές» του, να εγκαλεί οποιονδήποτε επειδή δήθεν χρησιμοποιεί τους θαυμαστές του για να τους πείσει για τις «αντισυστημικές του φανφάρες».

Διαβάστε την ανάρτησή του:

Το ‘14 γέμισαν τα κανάλια, οι εφημερίδες και το διαδίκτυο με τραγουδιστές και ηθοποιούς που έλεγαν «έλα Τσίπρα να μας σώσεις». Κάποιοι προσδοκούσαν βέβαια τη δική τους σωτηρία αλλά αυτό μάλλον επιβαρύνει τη θέση τους παρά τους αθωώνει. Εμείς πηγαίναμε στις συναυλίες ή στα θέατρα και αυτοί μας πουλούσαν πακέτο στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όσο περισσότερος κόσμος χειροκροτούσε τόσο μεγαλύτερος ήταν ο τίτλος στα ΜΜΕ.

Η ιστορία συνεχίστηκε και το ’15. Το ’16 ξεθύμανε. Οι μισοί ζήτησαν συγγνώμη και οι άλλοι μισοί μίλησαν για παρεξήγηση. Το καμίνι της «επανάστασης» όμως δεν έσβησε. Μετά τη διάψευση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το επόμενο βήμα είναι να θέλεις να ανέβεις στο βουνό για να πολεμήσεις την Ευρώπη των τραπεζών (μια αριστερή εκδοχή, δηλαδή, της ατζέντας ψεκασμένων). Όλα αυτά βέβαια ειπωμένα τις μέρες της πρεμιέρας σου σε μια από τις μεγαλύτερες σκηνές των Αθηνών (και όχι των βουνών).

Χωρίς να σκέφτεσαι καθόλου τις ευθύνες σου για όλους αυτούς που σε ακολουθούν. Γιατί οι καλλιτέχνες ξέρουν ότι οι θαυμαστές είναι πολλές φορές σαν τα μικρά παιδιά. Πιστεύουν τους έρωτες που τους τραγουδάνε και παίρνουν στα σοβαρά τις αντισυστημικές τους φανφάρες. Αφού ισχύει ότι «έρχονται οι μέρες του φωτός και μια εποχή τελειώνει», γιατί να μην ισχύει ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια δικτατορία»; Έτσι κάπως η κοινωνία δεν μπορεί να βγει από την περιδίνηση και η Ελλάδα παραμένει μια χώρα ζαλισμένη.