Γιάννης Σκαρίμπας: "Ήταν της ερημιάς το λουλούδι"

Κείμενά του υπάρχουν δημοσιευμένα και σε περιοδικά ενώ αρκετοί στίχοι του έχουν μελοποιηθεί. Τα πιό γνωστά μελοποιημένα ποιήματά του είναι Σπασμένο καράβι, Ουλαλούμ και Εαυτούληδες για τα οποία που έγραψαν μουσική αντίστοιχα οι συνθέτες Γιάννης Σπανός, Νικόλας Άσιμος και Διονύσης Τσακνής.

Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 και τάφηκε δημόσια δαπάνη στο κάστρο του Καράμπαμπα.

Με αυτή την αφορμή, θυμόμαστε ένα απόσπασμα από το Θείο Τραγί.

Ένας αέρας φυσούσε κείνη τη νύχτα.

Η δημοσιά φιδοσέρνονταν ατέλειωτη – σαν μιαν αιωνιότη – στο κάμπο. Εβούιζαν οι καλαμιές κρύο έκανε.

Κι’ αυτός προχωρούσε.

Ήταν παραδομένος στο δρόμο του, σαν ο στραβός στο αιώνιο σκοτάδι· επήγαινε – όλο πήγαινε – σαν μια ψυχή μεσ’ στην ερημία του χρόνου.

Τον είχαν παρεξηγήσει οι ανθρώποι· η σκόνη τον είχε κάνει κατάσπρο, κι ο δρόμος – αχ θεέ μου – ο δρόμος ποτέ δε θα τέλειωνε. Δεν αισθάνονταν τίποτε· μήτε χαρά μήτε λύπη· αδιάφορος ήτανε κι’ ήσυχος· γιατί; μήπως δεν ήτανε η δημιουργία στη θέση της; ή μην είχε αντίρηση για το νόμο της έλξης; η σιωπή τον εγνώριζε, οι νύχτες τον ξέραν· ήταν της ερημιάς το λουλούδι.

Ο κόσμος αργά· τα πράγματα αφιμένα στο πάει τους· να δημιουργούνται οι ορίζοντες· να γεννιέται ο χρόνος· οι τόποι, οι εποχές να πηγαίνουνε. Ξέρετε πως περπατάνε στη γη; να, πηγαίνουν· τίποτ’ άλλο πηγαίνουν σε προϋπαντάνε τα όρια σε ακολουθάνε πίσω οι δρόμοι κι’ οι πολιτείες – σου τραγουδάνε βαθειά. Έχει ένα χτύπο το χάος· έχει ένα σφυγμό το κενό· και μόνο οι ώρες σωπαίνουν· και μόνο οι καιροί δε μιλούν. Η αιωνιότη σε κυτάζει και σκέφτεται· τα πλάτη, οι απόστασες, είναι αφιερωμένα στο βάδη σου· αναθυμιάζει μ’ ευλάβεια κάτ’ απ’ το βήμα σου η γη.

Έτσι πάνε· όλο ίσα και ντρίτα· άκρη άκρη στις σιδεροτροχιές, στα ποτάμια, άκρη-άκρη στους ωραίους γιαλούς· πάντα δημοσά κι’ όλο κάμπο· δεν ανεβοκατεβαίνουν οι δρόμοι, δεν παν οι στράτες λοξά· για σένα δεξά ή ζερβά να διαβαίνουν τα όρη, να εξελίσονται οι θάλασσες· η καμπύλη, η ευθεία, κι’ ο κόσμος αργά· η αιωνιότη πιστώνει. Η φυγόκεντρη δύναμη ας είναι ένα παραμύθι των κύκλων, και μόνο μια γραμμή κατακόρυφη νάσαι συ στις στροφές· έτσι· όπως πάνε οι δρόμοι μονάχοι τους, όπως στέκουν τα βράχια.

Κι’ αυτός προχωρούσε.