"Ο ουρανός και… Το παντελόνι του" με τη Nένα Μεντή και τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη – Παράταση Παραστάσεων

Στον μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένος εξήντα χρόνια πριν και στο μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος» – που φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα – ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη αντίστοιχα επαληθεύουν για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητα της υπαινικτικής γραφής τους.

«Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) – παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα – και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) – «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» – αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου.

Παράταση παραστάσεων έως Κυριακή, 10 Ιουνίου 2018.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης

Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος

Μακιγιάζ: Make Up Lab by Yiannis Marketakis

Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώης Οικονόμου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου

Γραφίστας: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Κουκάς

Παραγωγή: People Entertainment Group Α.Ε. (www.people.gr)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παράταση παραστάσεων: Από 7 Ιουνίου 2018 έως 10 Ιουνίου 2018

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00

Κυριακή στις 20:00

Εισιτήριο: Κανονικό: 15€, Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 12€, Ανέργων: 8€

Διάρκεια: 80 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

ΑΡΧΙΚΗ

https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Ο ουρανός και… Το παντελόνι του» – Δύο διεθνείς ελληνικές φωνές

Ο «πατέρας» και η «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου: ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη ενώνουν για πρώτη φορά τη φωνή τους σε ενιαία παράσταση.

Παρά το γεγονός ότι στην νεοελληνική κοινωνία συνηθίζεται να δημιουργούνται οπαδοί και δίπολα σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της τέχνης είναι πλέον αντιληπτό ότι αρκετά κοινά στοιχεία χαρακτηρίζουν τους δύο κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς στον πυρήνα της δραματουργίας τους.

Θεματική των έργων τους η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, οι εθνικές και προσωπικές μας διαψεύσεις. Αν η πνευματική καταγωγή του Καμπανέλλη, όπως την ορίζει ο ίδιος σε συνέντευξή του είναι το στρατόπεδο εννοώντας το Μαντχάουζεν, η πνευματική αφετηρία της Αναγνωστάκη είναι σίγουρα ο εμφύλιος μια και υπάρχει ως ιστορική αναφορά σχεδόν στο σύνολο της δραματουργίας της.

Παρ’ όλο που το έργο και των δύο συγγραφέων εμπνέεται από οικεία δεινά παραμένει αποκαλυπτικό για οποιονδήποτε έχει ζήσει ακόμη και σε τελείως διαφορετικές γεωγραφικές, ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.

Στον μονόλογο «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένο εξήντα χρόνια πριν, και στο μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος» – που φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα – ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη αντίστοιχα επαληθεύουν για μια ακόμη φορά τη διαχρονικότητα της υπαινικτικής γραφής τους.

«Αυτός» (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) – παρά το γεγονός ότι δεν έχει ούτε όνομα – και η Σοφία Αποστόλου (Νένα Μεντή) – «πρώην καθηγήτρια, απολυθείσα λόγω αλκοολισμού» και «μητέρα φυλακισμένου» – αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία στην έκφραση της συναισθηματικής μνήμης τους και «ξεχωρίζουν». Εξακολουθούν να «ξεχωρίζουν» ακόμη, τόσο που αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει αλλάξει η δημόσια σφαίρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας βίου.

Η ανάγκη Αυτού στο πρώτο μονόπρακτο «να έχει έναν άνθρωπο» και η «ροπή προς το κακό» της ανθρώπινης φύσης στο δεύτερο γίνονται αφορμή οι ήρωες να έρθουν πιο κοντά, έστω και νοητά, στα πιο αγαπημένα τους αλλά απόντα, για διαφορετικούς λόγους, πρόσωπα: σε μάνα και γιο αντίστοιχα. Μέσα από την ηχηρή τους απουσία τα σκηνικά πρόσωπα τακτοποιούν τους εσωτερικούς τους λογαριασμούς, διαφοροποιούνται έστω και για λίγο από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και «κάνουν τη δική τους επανάσταση».

Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στο γνωστό ποίημα του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι «Σύννεφο με παντελόνια», όπου ο Ρώσος ποιητής πραγματεύεται τα θέματα του έρωτα, της επανάστασης και της τέχνης.

κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός

θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια

… ένα σύννεφο με παντελόνια.