Κατερίνα Γώγου: "Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα… "

Εγραψε ποιήματα που εκφράζουν μία κραυγή αγωνίας, μία χαμένη ελπίδα, μία ανάγκη για ανθρώπινη αλληλεγγύη και αντίσταση. Η οργή δεν έπαψε ποτέ να συντροφεύει τις λέξεις της.

Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου του 1940. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς.

Με αφορμή την επέτειο της γέννησης της μερικά από τα ποιήματα που αγαπάμε:

Σ’ όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε

Κουρελιασμένοι απ’ τ’ αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός

στο σκοτεινό θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απ’ το ξέφρενο κυνηγητό

της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι

απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία

στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών .

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις. .

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών

Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.

Κάνουν ότι λάχει.

Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών

φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους

διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος

επαγγελματίες επαναστάτες

παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν

τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν

αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται.

‘Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών

Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.

πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια

μανταλάκια

τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια

σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες

απειλητικές σιωπές κολπίτιδες

ερωτεύονται ομοφυλόφιλους

τριχομονάδες καθυστέρηση

το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο

σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.

Κάνουν ό,τι λάχει.

Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

“Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα

γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο

γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα

γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.

Οι φίλοι μου.

Η ζωή μας είναι σουγιάδες

Η ζωή μας είναι σουγιάδες

Σε βρώμικά αδιέξοδα

Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…

Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.

Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε

την ίδια διαδρομή

Ξευτίλα – μοναξιά – απελπισία

Κι ανάποδα

Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε

Μονάχα όταν βρέχει

βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας

Και καπνίζουμε….

Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

είναι μη γίνω “ποιητής”

μην κλειστώ στο δωμάτιο

ν’ αγναντεύω τη θάλασσα

κι απολησμονήσω.

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου

κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ

μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε

για να με χρησιμοποιήσει.

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα

για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική

και κλειστώ μέσα σε αυτά

για να με τραγουδήσουν.

Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά

τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος

μη με πιάσουν στην κούραση

παπάδες και ακαδημαϊκοί

και πουστέψω

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί

και την καθημερινότητα που συνηθίζεις

σκυλιά μας έχουν κάνει

να ντρεπόμαστε για την αργία

περήφανοι για την ανεργία

Έτσι είναι.

Μας περιμένουν στη γωνία

καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.

Ο Μάρξ…

Τον φοβάμαι

το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν

αυτοί οι αλήτες φταίνε

δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό

μπορεί…Ε;…Μίαν άλλη μέρα…