Συνηθισμένα πράγματα

της Νόρας Ράλλη

Που καλό είναι να μη φτάνει ο άνθρωπος στα άκρα. Διότι έτσι και φτάσει ο άνθρωπος στα άκρα, άνθρωπος είναι αυτός – άκρα είν’ αυτά, όλα να τα περιμένεις. Το περίεργο με τη σημερινή εποχή είναι πως, ακόμα και όταν φτάνουν (οι άλλοι πάντα, εμείς ποτέ) σ’ αυτά τα άκρα, δεν μας κάνει καμιά ιδιαίτερη εντύπωση. Εξηγούμαι: Πόσοι θυμούνται τον μικρό Αϊλάν, έπειτα από τόσες και τόσες εικόνες προσφύγων και κυρίως τόσες και τόσες δηλώσεις εναντίον τους;

Ποιος άραγε θυμάται τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν των ΗΠΑ, έπειτα από τόσες και τόσες σφαγές και πυροβολισμούς σε σχολεία; Οχι μόνο έχει γίνει «συνηθισμένη» είδηση, αλλά τελευταία κυκλοφορεί και αλεξίσφαιρη σχολική στολή στη λογική «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι» (σ.σ. δεν μειώνουμε τα όπλα – πουλάμε αλεξίσφαιρα), για την οποία μάλιστα η εταιρεία δέχεται 500 παραγγελίες τη μέρα (προς το παρόν).

Δεν πιάνω καν τους πολέμους (η Ευρώπη έχει πάρει το Νόμπελ Ειρήνης κι ας ήταν δίπλα μας η Γιουγκοσλαβία), τους λοιμούς και τους καταποντισμούς. Να ‘χαμε να λέγαμε. Συνηθισμένα πράγματα. Ακραία μεν, που όμως τα είδαμε τόσες φορές που ελάχιστη εντύπωση προξενούν πια. Πόσο μάλλον αφορμή για αλλαγή.

Και για να πάμε στα πιο απλά «ακραία», εδώ στα δικά μας, τα πολιτικάντικα, αναρωτιέμαι σε πόσους έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, ένας πολίτης όπως όλοι μας (που βέβαια έλαχε να είναι και αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ.), ενώ έπρεπε να πιαστεί με τη διαδικασία του αυτοφώρου, αυτή αμπαρώθηκε στα γραφεία του κόμματος, με κάμερες και δημοσιογράφους και τον αρχηγό της να απειλεί «αν τολμάτε, κοπιάστε».

Ο λόγος για την κ. Ζαχαράκη, που, ύστερα από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση του Κ. Βαξεβάνη, έπρεπε να συλληφθεί με αυτόφωρη διαδικασία (σύμφωνα με νόμο που η ίδια η Ν.Δ. θέσπισε!), κρύφτηκε όλη τη μέρα και, λίγο πριν από τα βραδινά δελτία ειδήσεων, την κάλεσε στα γραφεία της Ν.Δ. ο Κυριάκος και τα υπόλοιπα τα έγραψα ήδη.

Ακραίο; Ακραίο. Ακραίο και γελοίο. Ελα, όμως, που έπειτα από όσα έχουν δει τα μάτια μας και ακούσει τ’ αυτιά μας απ’ αυτό το κόμμα, πέρασε και δεν ακούμπησε. Σχεδόν ηρωίδα έγινε η Ζαχαράκη, που, ενώ λάκισε μετά τη μήνυση, τελικά εμφανίστηκε κλεισμένη στην αγκαλιά του Κυριάκου, φωνάζοντας «ελάτε να με πάρετε».

Μου θύμισε το ανέκδοτο που άκουγα μικρή: Δυο φίλοι μιλάνε. «Την παράτησα», λέει ο ένας. «Γιατί ρε;». «Γιατί με χώρισε». «Καλά της έκανες!».

πηγή: efsyn.gr