Ο φασισμός των δήθεν "νοικοκυραίων" έδειξε την Παρασκευή το πρόσωπο του

Τα σχόλια μετά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας από την ληστεία στην Ομόνοια την Παρασκευή, μπροστά σε αστυνομικούς, που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, είναι τροφή για σκέψη όλων μας. Ειδικά μάλιστα όταν υπάρχουν άτομα που επιδοκιμάζουν τον ξυλοδαρμό ενός τοξικομανούς, που αποπειράθηκε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο μέχρι θανάτου. Προφανώς κάποιοι θεωρούν ότι η περιουσία τους αξίζει περισσότερο από μία ανθρώπινη ζωή, ειδικά όταν είναι ”αδερφή” και οροθετικός.

Toυ Bαγγέλη  Σπυράκη 

Το γεγονός αυτό, στάθηκε αφορμή για να ξεσκεπαστούν κι άλλο τα φασιστικά στοιχεία ανάμεσα μας. Διότι όποιος σκέφτηκε ότι δικαίως έχασε τη ζωή του αυτός ο άνθρωπος επειδή ήταν ληστής, πρεζόνι, ομοφυλόφιλος και οροθετικός, λυπόμαστε πολύ, αλλά ο φασισμός έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μας. Από τα πολλά που διάβασα, ξεχώρισα μια σωστή τοποθέτηση από την συνάδελφο, Βίκυ Σαμαρά στο news247.gr που έγραψε:

”Αυτό δεν ήταν αυτοάμυνα. Ηταν αυτοδικία. Δεν είναι αυτοάμυνα να χτυπάς ένα άρρωστο άνθρωπο εμφανώς υπό την επήρεια της αγωνίας για τη δόση του, ακόμη και αφού το ΕΚΑΒ τού έχει προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, επειδή συρμένος στο έδαφος άρπαξε μέσα στην απελπισία του ένα κομμάτι γυαλί. Τον ακινητοποιείς και μετά τον μεταφέρεις πρώτα στο νοσοκομείο και ακολούθως για να του αποδοθεί δικαιοσύνη.’

Πολλοί θα πούνε, ”εάν ο επίδοξος ληστής είχε σκοτώσει τον κοσμηματοπώλη;” Μόνο που αυτό είναι μία υπόθεση και αυτό δε συνέβη. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, κανείς δε λέει πως ένας πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να αμυνθεί εάν απειληθεί. Αλλά αυτό ήταν σαφώς πέραν των ορίων της αυτοάμυνας.

Τα “πρεζόνια” όπως τα αποκαλεί υποτιμητικά ακόμη ένα μέρος της κοινωνίας, είναι άνθρωποι άρρωστοι, που πράγματι για τη δόση τους σε στιγμές στερητικού συνδρόμου, μπορούν να κάνουν πολλά. Η λύση είναι να τους ξυλοκοπήσουμε μέχρι θανάτου; Ή μήπως ήρθε η ώρα πια να ανοίξουμε μία σοβαρή συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος;” 

Εδώ θα συμφωνήσω και θα συμπληρώσω: 

Ο Ζακ δεν ήταν ατρόμητος. Φοβόταν. Ήταν εκείνος που υπερασπίστηκε το δικαίωμα του αν είσαι άνθρωπος με ελευθερίες. Ο Ζακ τα είχε βάλει με τους φασίστες, προσπαθούσε να δείξει το απάνθρωπο πρόσωπο τους …πολλές φορές το πλήρωνε αυτό αλλά, έγλειφε τις πληγές του και ξανασηκωνόταν. Όταν τον κυνηγούσαν οι φασίστες συνήθως ξέφευγε – ο ίδιος έλεγε ότι «αν είσαι αγόρι και σ’ αρέσουν οι γόβες, έχεις μάθει να τρέχεις πολύ γρήγορα». Έτρεχε και τσίριζε όταν φοβόταν. Την Παρασκευή έπεσε πάλι στα χέρια τους και δεν πρόλαβε να ξεφύγει. Ο Ζακ βρέθηκε απέναντι στο τέρας που πολεμούσε ολομόναχος. Ότι τη στιγμή που ξεψυχούσε δεν είχε μια αγκαλιά αλλά ένα ζευγάρι χειροπέδες, αυτές που προσπαθούσε να λύσει τόσα χρόνια.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr