Οι «μπίζνες» της ακροδεξιάς είναι κερδοφόρες για τους νεοφιλελεύθερους

Μικρή σημασία έχει αν οι Αγορές, η  Άρτεμις του καιρού μας, επιθυμούν να προσφερθούν ως θυσία τα φραγκοδίφραγκα των παλαιών συνταξιούχων, για να φυσήξει ούριος άνεμος.

Μικρή σημασία έχουν οι συντεταγμένες και οι σκοποί της …εκστρατείας. Οι Ιφιγένειες άλλωστε είναι το πατροπαράδοτο ρομαντικό υλικό της Ιστορίας μας. Αλλά δικοί μας είναι και οι Αγαμέμνονες. Τους κατανοούμε. Ενίοτε τους συμπαθούμε κιόλας. Άλλωστε «δεν υπάρχει τρόμος που να μην έχει επηρεαστεί από κάποια μεγάλη ιδέα»

Σε όλες αυτές τις Ιφιγένειες η κάθε λογής «Ακρόπολη» προσφέρει επιτέλους μια ταυτότητα. Θυσιασμένη κόρη ας είναι, αλλά όχι να μην είναι και η κόρη του Βασιλιά.

Σε αυτό το μικρό αλλά θορυβώδες «οικόπεδο» που μας έλαχε ως τόπος γέννας, σε αυτό το πέρασμα λαών, κατακτητών, Ρωμαίων, Βυζαντινών, Οθωμανών, «Βαρβάρων» και «Συμμάχων», στους ανεμοστρόβιλους της παγκοσμιοποίησης, αναζητάμε να είμαστε η σπορά του Μεγαλέξανδρου.

Άλλωστε στα παραμύθια πάντα η πρωταγωνίστρια είναι πριγκιποπούλα. Θα υποφέρει τα πάνδεινα αλλά στο τέλος όλο και κάποιο Βασιλόπουλο θα τη σώσει. Ένας Βασιλιάς, έστω και Μαρμαρωμένος

Κακά τα ψέματα, στις εποχές της οικονομικής καχεξίας, της κοινωνικής μιζέριας, της απώλειας, τα χέρια δεν ανοίγουν εύκολα σε αγκαλιές. Τα χέρια σφιχταγκαλιάζουν το κορμί με την ψευδαίσθηση ότι θα το προστατέψουν.  Οι όμοιοι γίνονται φίλοι. Οι άλλοι είναι οι εχθροί.

Κι αν δεν μπορείς να δώσεις στον άλλον ψωμί, δώσε του τουλάχιστον μια αρένα. Αλλά αρένα με λιοντάρια ξέπνοα, με κολασμένους της γης, με ικέτες της οικουμένης. Αυτούς που μπορεί να νικήσει. Αυτούς που μπορεί να τιμωρήσει. Αυτούς που μπορεί να κλωτσήσει. Αυτούς που μπορεί να ματοκυλίσει. Εύκολους εχθρούς.

Στις εποχές της κρίσης, ο ρατσισμός γίνεται βίωμα, γίνεται το προσφάι  των φτωχών, των κοινωνικά παραπεταμένων, των κοινωνικά προβληματικών ομάδων, των «απόβλητων του καπιταλισμού».

Και θα αφήσεις όλα αυτά τα πολυπληθή κοινά ανεκμετάλλευτα;

Πλούτος ψήφων. Πλούτος τηλεθεατών. Πλούτος ακροατών. Επιχειρηματικότητα ευκαιρίας.

Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα ακροδεξιά ευπώλητα θα τα φτιασιδώσεις ως προϊόντα για τη «μεσαία τάξη», για τους νοικοκυραίους και τους πατριώτες, θα τα ονομάζεις «κοινή λογική», και «εθνικό κλέος».

Δεν θα αφήσεις τόσο κόσμο να αγοράζει το «εμπόρευμα» από τα παρακμιακά και γραφικά καλάθια. Από τα μαγαζιά που εμπορεύονται επιστολές του Ιησού, Βουκεφάλες και μαχαίρια Χρυσαυγίτη. Θα τους τα πουλήσεις από τα «κεντροδεξιά», τα mainstream, τα  μεγάλα μαγαζιά. Με το κουτί τους το αστραφτερό και τη σατέν του τη κορδέλα. Θα το νομιμοποιήσεις το ακροδεξιό προϊόν.

Θα του πεις «όχι ψηφοφόρε μου», «όχι τηλεθεατή μου», «όχι αναγνώστη μου», δεν είσαι εσύ ο τελευταίος τροχός της αμάξης, εσύ είσαι ο εκλεκτός που προαιρείσαι να διαιωνίσεις το κλέος της φυλής.  

Μα οι άλλοι, οι …φιλελεύθεροι; Οι wannabe αστοί; Οι «ευρωπαϊστές» και οι …διαφωτισμένοι; Αυτοί δεν θα μιλήσουν; Δεν θα αντιδράσουν; Δεν θα εναντιωθούν;

Αυτοί λοιπόν θα κλείσουν τα μάτια στα γραφικά και στα best sellers της ακροδεξιάς, που αγοράζει το πόπολο, και θα περιμένουν να κάνουν τις μπίζνες. Όσο οι φτωχοί θα αρκούνται να καμαρώνουν τους Μεγαλεξάνδρους και τις γοργόνες.

Δεν έχει δα και καμιά πρωτοτυπία το concept. Έχει επαναληφθεί πολλάκις. Με κορυφαία όσο και τραγικότερη εποχή το μεσοπόλεμο, την εποχή της μεγάλης ήττας της Γερμανίας, την εποχή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, την εποχή του κραχ. Την εποχή που δομήθηκε το «μεγαλείο» της Άριας Φυλής. Όχι αυτό της Σχολής του Αδωνι, που μας… υπέκλεψαν οι Ναζί, το άλλο.

Ο ηττημένος, ο φτωχός, ο εξευτελισμένος Γερμανός χρειάστηκε κι αυτός μια ταυτότητα μεγαλείου.  Για να αντιπαλέψει τη μιζέρια, τη φτώχεια, την απαξίωση, να λογιέται για Κάποιος.

Να μην αντικρίζει τα σαπισμένα λαχανικά στο πιάτο του αλλά να ονειρεύεται ότι είναι προικισμένος με χαρίσματα, ένας αδικημένος που προορίζεται να κυριαρχήσει πνευματικά πάνω σε όλους τους λαούς της Γης.

Και ας μη γελιόμαστε και εκεί οι επιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, οι αστοί και οι …διαφωτισμένοι,  χρηματοδότησαν όχι γιατί ασπάστηκαν την ιδεολογία, αλλά γιατί  γνώριζαν καλά που είναι οι κερδοφόρες μπίζνες.

Οι «επιστημονικές» παπάντζες του Αδώνιδος Γεωργιάδη ότι «η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι θεραπευτική και ενεργοποιεί συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου», και οι «Ελληνάρες Πρωτάνθρωποι», μπορεί σήμερα να ηχούν αστείες, αλλά μη τις προσπερνάμε εύκολα. Κτίστηκαν αυτοκρατορίες και μακελεύτηκαν εκατομμύρια με την ψευδοεπιστήμη που στόχευε στη τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας των πληβείων. Γιατί βέβαια αυτά τα ανέκδοτα είναι για τους πληβείους.

Γιατί οι πατρίκιοι του «φιλελευθερισμού» θα κλείσουν τα μάτια, θα κάνουν ότι δεν βλέπουν, θα το εκλάβουν ως το αναγκαίο κακό, περιμένοντας να διαβούν τη λεωφόρο της δικής τους εργολαβικής ευημερίας.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr