Η ζωή μετά, συνεχίζεται

Αλλά η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να δώσει μια φαντασιακή παράταση ζωής στους εκλιπόντες, δυσκόλεψε τη συμφιλίωση με το θάνατο, που ούτως ή άλλως είναι ένα ψυχολογικό φορτίο δύσκολα διαχειρίσιμο. Κανείς δεν αναγνωρίζει ότι είναι μία αναγκαιότητα που μας χρεώνει η φύση και σίγουρα ο πρόωρος κι αναπάντεχος θάνατος δεν είναι στην ομαλή ροή της φύσης. Όπως και να έχει, αυτή η ελλιπής επεξεργασία της απώλειας, γεννά μιαν αυταπάτη, που σήμερα έχει αποκτήσει φαραωνικές διαστάσεις. Eπικρατεί  εμφανώς η παράδοξη πίστη ότι ο κόσμος του θανάτου, είναι πανομοιότυπος εκείνου της ζωής και ανάλογος του βασιλείου που οι αρχαίοι Έλληνες ονομάζουν Κάτω Κόσμο.

Ξεχάστε τον τάφο του παππού και της γιαγιάς. Με τον σταυρό, τη φωτογραφία και το καντηλάκι. Ξεχάστε τον βασιλικό της μάνας, στον τάφο του παιδιού. Αν κι ο ακραίος πόνος παραμένει ίδιος ανά τους αιώνες, σήμερα το σύμβολο της δυσαναπλήρωτης εικόνας, ο τάφος δηλαδή, έχει μετατραπεί σε κανονικό δώμα όπου οι ζώντες ζουν, αφυπνίζοντας τα ίχνη των άφαντων σωμάτων. Με εποχιακά στολίδια, με αυλίτσα να κάθεται 5μελής παρέα, με κουρτινάκια και πάμπολα αντικείμενα. Μέσα από ένα δυνατό αγκίστρωμα, ο κάτω κόσμος έχει ανέβει επάνω με φαντασμαγορικό τρόπο.  Και όλα όσα γίνονται, δεν είναι προς τιμή των νεκρών, αλλά προς ανακούφιση των ζωντανών. Που προσπαθούν να συνεχίζουν να ζουν, προσπαθώντας κατά κάποιο τρόπο να διαιωνίσουν τη σχέση και να μην περιοριστεί στις αναμνήσεις των οικείων μας. 

Έχουν γραφτεί εξαίρετα κείμενα που αναφέρονται στα ταφικά έθιμα. Τα οποία ο σύγχρονος πολιτισμός περιόρισε και έθεσε στην άκρη. Ο νεκρός στην εποχή μας δεν παραμένει άταφος στο συγγενικό σπίτι. Ο θρήνος δεν διαρκεί δίπλα του μια μέρα, πριν την εκφορά. Ο βηματισμός της λύπης προς την έξοδο εκλείπει κι η αποσυμπίεση δεν παίρνει το χρόνο της.  Οπότε κάθε άτομο οφείλει να βρει το δικό του δρόμο να τα βγάλει πέρα με το πένθος του. Αυτό και άλλα πολλά που εκλείψανε να προκαλούν το φαινόμενο μια νοερής προέκταση πάνω και γύρω από τον τάφο. Ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να καταλαγιάζει την ανυπόφορη αίσθηση πως δεν ελέγχουμε τα γεγονότα που μας αφορούν άμεσα. 

Τις εορταστικές περιόδους η ανάγκη σχέσης με τους απόντες κορυφώνεται. Τα νεκροταφεία των μεγάλων πόλεων γεμίζουν με στολίδια χριστουγεννιάτικα, μικρά δεντράκια, φωτάκια, ελαφάκια και μικρούς αγιοβασίλιδες. Μέσα σε αυτές τις εκτάσεις λύπης, η ζωή συνεχίζεται και γίνεται εορταστική. 

 

 

 

 

 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr