Βρε καλώς τη λαίλαπα!

Θέλει σθένος να διασχίσεις τον μήνα Δεκέμβριο. Και προσπάθεια να διασώσεις τη μαγεία των εορτών. Διότι μαγεία υπάρχει. Απλά έχει θαφτεί κάτω από την κακογουστιά ενός κόσμου που έμαθε να χάνεται στην υπερβολή και το εμπορικό πνεύμα. Κάποτε οι γιορτές ήταν τέχνη και συναίσθημα, σήμερα είναι μόνο φωταγωγία, παρ΄ όλα ταύτα θέλει προσπάθεια να μην χάσεις το άστρο της Βηθλεέμ. Γιατί όσο κι αν δεν είσαι οπαδός της νοσταλγίας, τα Χριστούγεννα έχουν αλωθεί ως γιορτή και ως νόημα.

Η Ελλάδα ευτυχώς όμως προλαβαίνει να τα γιορτάσει, ακόμα δεν έχει περάσει από τη Βουλή ο διαχωρισμός κράτους κι εκκλησίας. Οπότε ο Βορίδης θα μπορέσει και φέτος να στολίσει τη φάτνη του με ένα μικρό τσεκούρι δίπλα στον Χριστούλη.

Από τα πιο βαριά Χριστούγεννα που είχε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, ξεχωρίζω αυτά που συντελέστηκαν πριν την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Ήταν τα μαύρα Χριστούγεννα που εκτελέστηκε εν ψυχρώ ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Εκείνα τα Χριστούγεννα δεν γεννήθηκε στη φάτνη κανείς. Κι όμως το στολισμένο δέντρο στο Σύνταγμα έλαμψε περισσότερο από κάθε άλλο προηγούμενο όταν λαμπάδιασε για να φωτίσει το σκοτάδι που είχε απλωθεί από τον βίαιο θάνατο ενός μαθητή. Ένα δέντρο τραγωδία που το φύλαγε στη συνέχεια μια διμοιρία ΜΑΤ για να μην το κάψουν κι αυτό ή για να μην του πετάνε σακούλες με σκουπίδια. Ένα δέντρο που προμήνυε όλα όσα θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια. Εκείνη τη χρονιά τα Χριστούγεννα ήταν σαν αυτά που έγραψε ο Παπαδιαμάντη αλλά εντελώς διαφορετικά. Απλά ήταν αξεδιάλυτα από την καθημερινή ζωή και την επικαιρότητα, όπως οι ιστορίες του συγγραφέα. Και το «φαρμακωμένο χρυστόψωμον» ήταν η σφαίρα του Κορκονέα . Δεν υπήρξε καμία σύνδεση των συναισθημάτων με τα υλικά αγαθά εκείνες τις γιορτές.

Ο Δεκέμβριος  λοιπόν είναι εδώ, έτοιμος να στολιστεί σαν Φλωρινιώτης στην πίστα, και να τραγουδήσει τσίγκλι μπελ. Ας  τον υποδεχτούμε!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr