Ο εφιάλτης με το γουνάκι

«Έρχεται π**τσα», διάβαζα στα χείλη όσων ακουμπούσαν στο τραπέζι το ποτήρι με το δηλητήριο. «Έρχεται η σειρά σου», μου ψιθύρισε ένας που κάτι μου θύμιζε, καθώς πέρασε από δίπλα μου. Ο τρίτος πάσχιζε να στριμώξει δεκάδες λερωμένα χαρτονομίσματα στις τσέπες του και κάπνιζε πούρο, ενώ ένας τέταρτος μιλούσε συνωμοτικά στο κινητό, χειρονομώντας προς κάτι μαυροντυμένους τύπους, κάτω στην πλατεία Συντάγματος.

Και όλοι μαζί, γελούσαν. Στα μούτρα μου. Στα μούτρα όσων σκιάχτηκαν και δεν μπήκαν ποτέ στο ασανσέρ. Επειδή φοβήθηκαν ότι θα έρθει η σειρά τους.

Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, είχαν απλώσει την αρίδα τους ο μεσίτης και ο κοσμηματοπώλης, σε τρεις καρέκλες ο καθένας. Δίπλα τους ο Ρουπακιάς, παρίστανε τον μεταμελημένο αλλά τον γνώρισα από το βραχιολάκι στο πόδι. Στην αριστερή πτέρυγα είχαν πιάσει κουβεντούλα ο Τσοχατζόπουλος, ο Ανθόπουλος, ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, σε υπεραστική γραμμή με το Μόναχο. Ο καλοντυμένος κύριος στη μέση της αίθουσας πρέπει να ήταν ο Ρέστης. Τα μετόπισθεν τα φυλούσε ο Σαραλιώτης, μαζί με τους μπάτσους του κοσμηματοπωλείου.

Ο Ριχάρδος με κάτι τσιράκια του έβγαζαν από τις τσέπες κοσμήματα φτυστά με εκείνα που μου άφησε η προσφυγοπούλα γιαγιά μου και προσπαθούσαν να τα πουλήσουν σε κάτι χρυσαυγίτες. «Αν γίνει καμιά στραβή, μην ανησυχείτε, θα σας υπερασπιστούμε εμείς με τον Πλεύρη», τους καθησύχαζε ο Μαντούβαλος. Στην άκρη δεξιά του café, ο Κασιδιάρης συμφωνούσε με τον Αμβρόσιο, ότι «κάτι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από τα ανθρώπινα σκουπίδια». Ο Τσουκαλάς έβλεπε τον θρύλο στο κινητό του μαζί με τον Μπέο και έβαζαν στοιχήματα. «Πρόεδρε, στο μπάσκετ να πάρουμε τον Αμπεντοκούκο», έσκουζε στο τηλέφωνο.«Έτσι τον λέει και ο Άδωνις, χα χα χα».

Και όλοι μαζί, χασκογελούσαν. Και έπιναν. Στην υγεία των κορόιδων. Στην υγεία της δικαιοσύνης. Στην υγεία μίας κοινωνίας με κλονισμένη υγεία.

Διότι ήταν, όλοι τους, ελεύθεροι. Τίποτε δεν θα τους εμπόδιζε να έρθουν στ’αλήθεια στην παρουσίαση. Ο εφιάλτης έμοιαζε επικίνδυνα αληθινός.

Κάποιοι, ένοχοι, αλλά λυτοί, «με περιοριστικούς όρους». Μια φορά τον μήνα, πετάγονται στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς και πίνουν καφεδάκι με τα ένστολα φιλαράκια τους. Άλλοι, για λόγους υγείας ή χάριν καλής συμπεριφοράς μέσα στη μπουζού. Ορισμένοι, υπό παρακολούθηση. Πολλοί, με αναστολή: «Εάν τολμήσετε να ξανακλέψετε δεκάδες εκατομμύρια από το κράτος, θα σας ξανακάνουμε ντα». Και πάλι, όχι σίγουρα. Αναλόγως, ποιος θα είναι ο δικαστής και με ποιο δεξιό πλευρό θα έχει σηκωθεί το πρωί.

Και αρκετοί αθώοι, περιστερές πάλλευκες σαν χιόνι, παραδομένοι στην αγκάλη μίας κοινωνίας που έμαθε να λέει: «Δεν βαριέσαι». Για την ακρίβεια, «δεν  γ*μιέται». Εκτός αν γ*μιέται, σαν τον Ζακ ή σαν τη φοιτήτρια της Ρόδου, οπότε «τά ‘θελε ο κώλος τους». Και οι άλλοι, οι δολοφονημένοι, ας πρόσεχαν, δεν τους είπε κανένας να είναι Αλβανοί και Πακιστανοί και αηδιαστικοί χλεχλέδες.

Τις άλλες τις ανοησίες, για προτροπές σε ρατσιστικά εγκλήματα από παπάδες και χιτλερικούς, δεν τις θεωρούν μεμπτές οι νοικοκυραίοι, οπότε, ποια είναι η δικαιοσύνη που θα πάει κόντρα στην κοινωνία; Μήπως έχει καθήκον να τηρεί την ευνομία και να στοιχίζεται με το γράμμα και με το πνεύμα του νόμου;  Μήπως θα λογοδοτήσει σε κανέναν; Τυφλή είναι και ό,τι θέλει θα κάνει. Σεβασμός στα άτομα με ειδικές ανάγκες, γιορτάσαμε και την παγκόσμια ημέρα τους τις προάλλες.

Η ελληνική δικαιοσύνη, βέβαια, δεν έχει μόνο ειδικές ανάγκες, αλλά και ειδικές δεξιότητες. Ξέρει να προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, φυλακίζοντας πάμπτωχες καθαρίστριες με πλαστά απολυτήρια δημοτικού σχολείου. Ξέρει να καταπολεμά την τρομοκρατία μπουζουριάζοντας πολίτες των οποίων η αθωότητα είναι ορατή ακόμα και σε τυφλούς, με ή χωρίς παλάντζα. Ξέρει, τέλος, να οχυρώνεται πίσω από τυπικούρες, ώστε να βγάζει από τη μύγα ξύγκι, από τις χιονοστιβάδες κάρβουνα και από την ενοχή αμφιβολίες.

Η γαλαρία της αίθουσας ήταν πυκνοκατοικημένη από βλοσυρούς τύπους και τύπισσες με γουνάκι. «Έρχεται π**τσα», μου είπε αντί καλησπέρας μία ξανθιά κυρία με τήβεννο. «Έρχεται π**τσα», συμφώνησε ένας ιερωμένος με μάτια που φανέρωναν ένθεη μανία. Πήγα να τους απαντήσω όπως της άρμοζε, αλλά σκέφτηκα δέκα χρόνια υγρασίας σε κάποιο κελί και προτίμησα να πάω για ψώνια. «Λεβέντη, πιάσε ένα ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια, για την κυρά».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr