Ο διπλός κόμπος του Δούκα του Ουίνδσορ

Η μόδα της  γραβάτας διαδόθηκε από τη Γαλλία, στο Βέλγιο και την Ολλανδία και από εκεί στην Αγγλία, ως σύμβολο διάκρισης της αριστοκρατίας και της ανερχόμενης αστικής τάξης, από τους εργάτες και τους αγρότες, που δεν φορούσαν αυτούς τους περιέργους λαιμοδέτες. Μάλιστα ο Εδουάρδος Η’, δεν έμεινε στην ιστορία για το φιλοναζιστικό του παρελθόν, αλλά αν για κάτι μνημονεύεται ακόμη στις μέρες μας είναι γιατί παρέδωσε στον κόσμο της μόδας τον «διπλό κόμπο του Δούκα του Ουίνδσορ».

Είχε μάθει κι εκείνος να δένει τη γραβάτα του  a la Ουίνδσορ. Βεβαια την εποχή της «εθνοσωτηρίου  επαναστάσεως», εκείνης  που έσωζε τους εθνικόφρονες «πατριώτες» από τον «κομμουνισμόν» και την «οχλαγωγία», η κοινωνία δεν χρειαζόταν αριστερούς δικηγόρους με ελαττωματικές ιδέες. Του είχαν αφαιρέσει  την άδεια άσκησης επαγγέλματος, αλλά ο «διπλός κόμπος του Δούκα του Ουίνδσορ» είχε ακομη τη χρησιμότητα του.

Δίπλα στο κρεβάτι είχε μια από εκείνες τις μεγάλες κρεμάστρες που λέγονται καλόγηροι. Κρεμασμένα, έτοιμα για κάθε ενδεχόμενο, το πουκάμισο, το σακάκι και μια γραβάτα.

Διέθετε την πικρά αποκτημένη εμπειρία ότι όταν χτυπήσουν τη πόρτα σου οι ανθρωποφύλακες δεν πρέπει να σε μεταφέρουν στην Ασφάλεια –δι’ υπόθεσίν σου- με το παλτό ριγμένο πάνω από τις πιζάμες. Δεν πρέπει να τους δώσεις αυτή τη χαρά να σε πάρουν ήδη τσαλακωμένο, δεν πρέπει να  τους προσφέρεις τη χαρά  του φόβου σου, δεν πρέπει  να  τους χαρίσεις την εικόνα του θύματος τους. Άλλωστε  οι χωροφύλακες είναι πάντα θρασύδειλοι. Δεν σέβονται τον άνθρωπο, τον πόνο του, την αξιοπρέπεια του. Το σέβονται όμως το κοστούμι, τη γραβάτα. Αποπνέει το μόνο που φοβούνται, το «prestige», το «διπλό κόμπο του Δούκα του Ουίνδσορ».. 

Η γραβάτα ήταν ένα από τα δικά του εργαλεία για να αντιμετωπίσει τους βασανιστές του.

Όταν κάποτε γύριζε στο σπίτι του, ματωμένος, μωλωπισμένος, εξευτελισμένος, με το πουκάμισο βρώμικο και σκισμένο, η γραβάτα ήταν ανέγγιχτη στη τσέπη του σακακιού του. Στη «συζήτηση»,  του την είχαν βγάλει. Με κραυγές αλλά με σεβασμό.  Δεν χαστουκίζει ο μπάτσος μια γραβάτα. Αυτό, το είχε τσεκάρει τόσες πολλές φορές. Περισσότερες από όσες ήθελε να θυμηθεί.

Και του την επέστρεφαν πάντα. Μάλιστα μια φορά του είχαν δώσει τη γραβάτα κάποιου άλλου. Δεν είπε τίποτα. Την κράτησε. Έλεγε ότι ήθελε πάντα να βρει αυτόν στον οποίον ανήκε και να μιλήσουν. Για τις γραβάτες τους…

Χρόνια μετά, στα χρόνια της Δημοκρατίας,  εξηγούσε στη κόρη του πως πρέπει να πηγαίνει σε  πορείες και διαδηλώσεις «καλοντυμένη». Οι χωροφύλακες, που είχαν γίνει πια αστυνομικοί, αλλά νυν και αει μπάτσοι, «σέβονται», και αυτό σημαίνει φοβούνται,  μόνο ένα πράγμα. Την εικόνα. Κι όχι μόνο οι μπάτσοι με τη στολή. Αλλά όλοι οι μπάτσοι του μυαλού.

Κι έμεινε έτσι, ένα γλυκό αστείο μεταξύ τους, ένας κώδικας που μοιράζονταν οι δυο τους, για να τελειώνει κάθε τηλεφώνημα με την ατάκα «να προσέχεις και τα είπαμε, να κάνεις και… το διπλό κόμπο του Δούκα του Ουίνδσορ».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr