Ο λοστός του Αίλληνα

Η διαφορά ενός ενήλικα από ένα παιδί είναι ότι ο ενήλικας επιστρατεύει τη λογική του. Εισαγάγει δηλαδή τη σκέψη στην επιθυμία του. Σε αντίθεση με το παιδί που βάζει μπροστά μόνο συναίσθημα αδυνατώντας να εννοήσει το όχι και το μη που του θέτουν οι κηδεμόνες. Η πλειοψηφία λοιπόν αυτής της χώρας αποτελείται από πολίτες καθηλωμένους στο νηπιακό στάδιο. Ανίκανους να λάβουν υπόψη τους περιορισμούς της πραγματικότητας και της λογικής.  Ένα μεγάλο θέλω, αφράτο σαν ντόνατς υπαγορεύει τις πράξεις του. Τρανή απόδειξη; τα τροχαία δυστυχήματα. Ο Έλληνας δεν πορεύεται στην άσφαλτο σύμφωνα με το κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Έχει νεύρα; Τρέχει. Είναι μάγκας; Θα βγει αντίθετη λωρίδα παραβιάζοντας τη συνεχόμενη γραμμή. Έχει πιεί; Θα οδηγήσει διότι δεν θα του πουν αυτουνού τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει. Αυτό που αποκαλούμε οδική αγωγή υποχωρεί για να περάσει το μεγάλο θέλω. Ας βγούμε από την άσφαλτο. Θέλει να χτίσει στην παραλία επειδή έτσι τον βολεύει; Θα τα ρίξει τα μπετά διότι έτσι γουστάρει. Θέλει να πετάει τα σκουπίδια του στο δρόμο; Θα τα πετάξει. Θέλει να χτυπήσει με σιδερολοστό τον αλλοδαπό; Θα τον χτυπήσει. Τιποτένιες έως γιγάντιες επιθετικές ενέργειες μας περικυκλώνουν διαρκώς κι όλο στενεύει ο κύκλος.

Η νοοτροπία του «έτσι θέλω» είναι ο ατομικός μας φασισμός. Το ατομικό αυταρχικό καθεστώς που επιβάλλεται αδιαφορώντας για τους κανόνες που ρυθμίζουν την κοινωνική συνύπαρξη. Που όσο θεριεύει γίνεται ανεξέλεγκτο, επιθετικό και βίαιο. Κι αυτή η βία θα εκφραστεί στους έχοντες μικρότερη δύναμη. Προς τη γυναίκα, τον κατώτερο υπάλληλο, τον μετανάστη. Φασιστική ήταν η βία του εργοδότη που τσάκισε στο ξύλο τον ντιλιβερά υπάλληλό του. Φασιστικός ήταν ο φόνος που ασκήθηκε πάνω στο όχι της Ελένης. Φασιστική πράξη ο λοστός που χτύπησε τον Μπαγκλαντεσιανό μετανάστη που τόλμησε να υποδείξει το σωστό. 

Ζούμε σε μία καθημερινότητα γεμάτη ενέργειες που εκπορεύονται από φασισμό που εγκατοικεί μέσα στον καθένα μας, διέπει τις συμπεριφορές και κυριεύει τις πράξεις μας. Σε μία εποχή που παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις δαυλίζουν το μίσος και ορντινάντσες ΜΜΕ το πριμοδοτούν, παράγεται διαρκώς βία προς τους κοινωνικά αδύναμους. Γίνεται μία ασφυκτική κανονικότητα που συνθλίβει.

Το μόνο νόημα που μπορεί να προκύψει είναι ένας αδιάκοπος, κουραστικός αγώνας. Ικανός να αναχαιτίζει όσα χέρια υψώνονται με φασιστικό λοστό. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr