Αυτοί που κοιμούνται στα ρηχά

O πατέρας μου ήταν ανώτατος αξιωματικός της Αεροπορίας, από εκείνους που έμειναν ιεραρχικά στάσιμοι στα χρόνια της χούντας και έκρυβαν επιμελώς τα δημοκρατικά τους φρονήματα, όταν είδαν ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις η μεταπολίτευση καθυστερούσε. Τον καιρό που η αφεντιά μου στρατεύτηκε, εκείνος ήταν απόμαχος αλλά με ισχυρές, ακόμη, γνωριμίες. Θα μπορούσα να περάσω θητεία ζάχαρη, όπως τόσα και τόσα προνομιούχα ελληνάκια με γαλονάδες γονείς. Ή θείους. Ή γνωστούς. Ή βουλευτές. 

Ο πατέρας μου δεν ήθελε ειδική μεταχείριση. Ούτε ο γιος του την ήθελε, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Εάν του ζητούσα χαριστικές μεταθέσεις και εξόδους και κοπάνες και γενικώς τουριστική θητεία, θα με απογείωνε θυμωμένος και θα μάνιζε, με τον μοναδικό τρόπο των Κρητικών. Διότι, εκτός των άλλων, θα κηλίδωνα το όνομά του. Δεν μας αρέσουν κάτι τέτοια, στη λεβεντογέννα.

Ξεκινούσε από πιο παλιά, αυτό το τρένο. Εάν με συλλάμβαναν να αντιγράφω στο σχολείο, ο πατέρας θα με έβαζε τιμωρία και θα επαινούσε δημόσια τον δάσκαλο. Δεν θα ζητούσε εξηγήσεις και πάντως δεν θα ζητούσε την κεφαλή του επί πίνακι. Αντίθετα με πολλούς στρατιωτικούς της εποχής του και όχι μόνο, αντίθετα με τους αποθρασυμένους δεξιούς ψάλτες της εποχής του και όχι μόνο, ο πατέρας μου ήταν ένας καλός πολίτης.

Ο Κρης πατέρας μου δεν θα ψήφιζε ποτέ πολιτικό ο οποίος προκαλεί τη χλεύη της κοινωνίας ζητώντας αποζημιώσεις από εκπαιδευτικούς. Το ίδιο και ο γιος του, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Δεν θα ανεχόταν ποτέ πολιτικάντη που θα λύσσαγε να αμαυρώσει την άσπιλη υστεροφημία μίας νεκρής γυναίκας. Θα περιφρονούσε τους τυχοδιωκτισμούς. Θα απαιτούσε σεβασμό και αισχύνη. Θα οργιζόταν με την κονσομασιόν της επιλεκτικά αόμματης δικαιοσύνης. Θα θεωρούσε πολιτική αγυρτεία τη χρονική σύμπτωση ενός τέτοιου διαβήματος με ένα από τα χειρότερα εγκλήματα στη ρυπαρή ιστορία του δεξιόστροφου παρακράτους.  

Εδώ και 20 χρόνια ο πατέρας μου κοιμάται ήσυχα, διότι ήταν εντάξει με τον καθρέφτη του και δεν αδίκησε ποτέ κανέναν. Τα παιδιά του τα ήθελε ίσα με τα υπόλοιπα και όχι πιο ίσα από τα υπόλοιπα. Στο πλευρό του κοιμάται, εξίσου ήσυχα, η καθηγήτρια Φώφη Μπουλούτα. Καμία προσβολή δεν μπορεί να την αγγίξει πια.  Απολύθηκε σκαιά από τη δουλειά της, αναχώρησε πρόωρα από τούτο τον μάταιο κόσμο, ωστόσο το γραπτό της υπήρξε άριστο. Όπως αυτό του Νίκου Τεμπονέρα που γαληνεύει λίγο παραδίπλα. 

Ναι, όλοι μαζί κοιμούνται οι πραγματικοί άριστοι της κοινωνίας, για να οικτίρουν την κατάντια μας και να παρηγορούν ο ένας τον άλλον.

Όχι πολύ βαριά, όχι πολύ βαθιά, αλλά κοντά στην επιφάνεια, για να μπορούν ν’απλώνουν το πόδι και να βάζουν τρικλοποδιές σε όποιον αδίστακτο λερώνει τη μνήμη τους. Εάν χρειαστεί περιφρούρηση, θα πάω να φυλάξω σκοπιά στον τάφο τους, πριν τον μολύνει κανένα ανίερο χέρι, όπως αυτά που χειροκροτούν μανιασμένα τους Σαμαράδες, τους Αδωναίους, τους Μαυρουδήδες και τους Αυγεναίους. 

Τις έχω συνηθίσει, άλλωστε, τις βάρδιες στα χιόνια. Από τότε που έκανα τη στρατιωτική μου θητεία.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr