Το φίδι δαγκώνει τυφλά

Ό,τι είχε μείνει όρθιο το αποτελείωσαν οι μαριονέτες του Σκάι και οι παραμυθατζήδες της γκριζογάλανης αντιπολίτευσης.

Αλλά, όχι. Τα ανώδυνα ας τα αφήσουμε για τους ανώδυνους. Το στιγμιότυπο που θα απομείνει να υπενθυμίζει όσα τραγελαφικά ζήσαμε στο Σύνταγμα δεν είναι η παρέλαση παπάδων, θεούσων και μακεδονόπληκτων μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ούτε ο δεκάρικος του Πατούλη ούτε το κουκλοθέατρο του Υποφάντη. Είναι η άτακτη υποχώρηση της έντρομης Σοφίας Βούλτεψη, μπροστά στην απειλή του ανεξέλεγκτου όχλου.

«Πουλήσατε τη Μακεδονία», της φώναζαν, όποτε διέκοπταν τα κοσμητικά επίθετα για να αρθρώσουν φράση με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο. Ποιο ήταν το υποκείμενο; «Εσείς». Η Δημοκρατία. «Η Δημοκρατία σας». Όπως σε εκείνο το αλήστου μνήμης πανό, που χρησιμοποιήθηκε στις σχολικές καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη.

Τη λυπήθηκα τη συνάδελφο Σοφία, έτσι όπως αναζητούσε οδό διαφυγής, αλλά δεν τη λυπήθηκα καθόλου. Αυτό που της συνέβη δρομολογήθηκε όχι μόνο από την έκρηξη της ακροδεξιάς, αλλά –κυρίως- από την ανοχή της παράταξης στην οποία η ίδια ανήκει. Εκλεκτικές συγγένειες, θα πει ο κακοήθης. Και θα έχει δίκαιο.

Το αυγό του φιδιού επωάστηκε στον κόρφο όσων διέκριναν στη Χρυσή Αυγή ένα λιγδιασμένο αλλά χρήσιμο εργαλείο, για να υπονομεύσουν την πρώτη αριστερή, έστω χλιαρά αριστερή, κυβέρνηση στην ιστορία του τόπου. Η τετραετία που συμπληρώνεται σε μερικούς μήνες είναι γεμάτη από εκδηλώσεις κονσομασιόν της «σοβαρής ακροδεξιάς» πριν την ασόβαρη ακροδεξιά, αρχής γενομένης από τον άλλογτε φλογερό έρωτα του Αντώνη Σαμαρά με τον Τάκη Μπαλτάκο.

Όταν το φίδι ξεμυτίσει από το αυγό και ανοίξει τα ματάκια του, θα μπήξει τα δόντια τυφλά, στο πρώτο ποδάρι που θα βρει μπροστά του. Δηλαδή, σε εκείνον που το τάιζε στη μήτρα του με μέλανα ζωμό και το βύζαινε για να μη κλαίει. Τους ίδιους τους βιολογικούς γονείς του δεν πρόκειται να τους δαγκώσει, διότι ζέχνουν. Και, άλλωστε, έχουν το δηλητήριο ενσωματωμένο στον οργανισμό τους.

Τρέφεις φασισμό, θα σπείρεις τραμπουκισμό. Έτσι πάει η εξίσωση. Χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Το κατάλαβαν νωρίτερα με πόνο ψυχής, ή μάλλον κορμιού, ο Χατζηδάκης, ο Κουμουτσάκος, μη πω και ο Μπογδάνος, που όλοι μαζί δεν κάνουν μισόν αριστερό. Τη Βούλτεψη την προπηλάκισαν όχι αναρχικοί, όχι αντεξουσιαστές, όχι παλαίμαχοι αντιστασιακοί σαν τον συγχωρεμένο πατέρα της, αλλά τα παιδιά της ανίερης συνουσίας ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στη νέα τρομοκρατία.

«Δολοφονική επίθεση από παρακρατική συμμορία», καταγγέλλει η ίδια, δίχως να φωτογραφίζει με σαφήνεια τον πολιτικό χώρο από τον οποίο αυτοί προερχόταν η συμμορία. Την ίδια ώρα, ο αλαλιασμένος Κυριάκος αρνιόταν πεισματικά να καταδικάσει τις αποτρόπαιες πράξεις των ακροδεξιών κάφρων που προσπαθούσαν να μπουκάρουν στη Βουλή, ενώ οι Σαμαραίοι, οι Αδωναίοι, οι Βοριδαίοι και οι Πλευραίοι εναγκαλίζονταν περιπαθώς με τους φαιοχίτωνες διαδηλωτές. Πάνω απ’ όλα, να πέσει ο Τσίπρας. Και ας πέσει πάνω σε ακροδεξιό σπαθί, δεν μας ενοχλεί.

Προεκλογικά, το απίστευτο φιάσκο της Κυριακής ήταν ένα θαυμάσιο δώρο για το γκουβέρνο και ένα οδυνηρό μπούμερανγκ για εκείνους που ασυλλόγιστα έθεσαν το συλλαλητήριο υπό την αιγίδα τους. Ωστόσο, ο καγχασμός είναι λάθος σάουντρακ για αυτή την ιλαροτραγωδία. Είναι προτιμότερο να κρατήσουμε στα αυτιά μας τις ύβρεις με τις οποίες περιέλουσαν οι «οργισμένοι» ταραχοποιοί τη Σοφία Βούλτεψη, μήπως και καταλάβουμε πού λοξέψαμε για να φτάσουμε ως εδώ.

Εάν σας φαίνονται αδιάφορα και συγγνωστά όλα όσα συνέβησαν προχθές, τα συλλυπητήρια ή μάλλον τα… συλλαλητήριά μου! Την ημέρα μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που γιορτάζεται με την πρέπουσα ευλάβεια ακόμα και στην Αμερική του Τραμπ, η γενέτειρα της Δημοκρατίας την υποδέχθηκε με χημικά στην ατμόσφαιρα και με παρακρατικούς φασίστες στα πεζοδρόμια.     

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr