Μόντρεαλ, πόλη διπρόσωπη

Μόντρεαλ, ένα πρωινό Φεβρουαρίου

4.45. Ολο το βράδυ χιόνιζε. Τα εκχιονιστικά δεν σταμάτησαν να προκαλούν μίνι σεισμικές δονήσεις στο σπίτι καθώς άνοιγαν τον δρόμο. Ημέρες σαν τη σημερινή δεν υπάρχει περιθώριο για χασομέρι. Πρωινό στα όρθια, καυτός καφές, μπότες, γάντια και το λίγο πιο ελαφρύ μπουφάν. Το θερμόμετρο δείχνει μόλις -7. Οταν χιονίζει έχει πάντα τόσο ήπιες θερμοκρασίες. Τις ύπουλες λιακάδες των -30 να φοβάσαι. Που δημιουργούν υπαρξιακά ερωτήματα όπως: υπό τέτοιες θερμοκρασίες ένας καταψύκτης ρυθμισμένος να διατηρεί το περιεχόμενο στους -8 θεωρείται ακόμη καταψύκτης ή μετατρέπεται σε θερμαντική συσκευή;

Κατεβαίνω με προσοχή τις παγωμένες σκάλες. Καταριέμαι για πολλοστή φορά τους αρχιτέκτονες του 19ου αιώνα που θεώρησαν ότι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να εξοικονομήσουν εσωτερικούς χώρους ήταν να τοποθετήσουν τις σκάλες στο εξωτερικό μέρος των διώροφων κτιρίων. Ενα από τα πιο φωτογραφισμένα αρχιτεκτονικά έργα της πόλης δεν είναι παρά μια παγοπαγίδα για τους αγουροξυπνημένους κατοίκους.

Το αυτοκίνητο είναι κατά το ήμισυ καλυμμένο από χιόνι. Τέτοιες μέρες το φτυάρι στο πορτμπαγκάζ είναι ο καλύτερός σου φίλος. Μισή ώρα γηραιότερος και μισό κιλό ελαφρύτερος, με έναν φιλικό αποχαιρετιστήριο από τον γείτονα που με βοήθησε να ξεκολλήσω από τον πάγο, ξεκινώ για τη δουλειά. Στην καλύτερη περίπτωση, θα βρω έτοιμο πάρκινγκ, καθαρισμένο από τον προηγούμενο. Στη χειρότερη, θα πρέπει να ξεθάψω μια νέα θέση. Κοιτάζω ξανά το φτυάρι. Εγώ κι εσύ, παλιόφιλε. Συνειρμικά σκέφτομαι: δεν θέλω να πεθάνω σε αυτό τον τόπο. I hate this fucking city…

Λίγους μήνες αργότερα

Επιστροφή από τη δουλειά με το ποδήλατο. Γύρω μου ευτυχισμένες φάτσες. Κοινός παρονομαστής η σιγουριά ότι επιβιώσαμε έναν ακόμη χειμώνα. Ρουχισμός στο μίνιμουμ. Τα παιδιά παίζουν νεροπαίχνιδα στις παιδικές χαρές. Στάση στο αγαπημένο μου κτίριο. Εθνική Βιβλιοθήκη του Κεμπέκ. Δεν υπάρχει βιβλίο που να έχω αναζητήσει και να μην το έχω βρει εδώ. Δανείζομαι μια ντουζίνα κόμικς και συνεχίζω.

Η Ste-Catherine street είναι κλειστή το καλοκαίρι για τα αυτοκίνητα και οι ροζ μπάλες είναι ήδη κρεμασμένες. Το βράδυ αρχίζει το φεστιβάλ της τζαζ. Εκατοντάδες δωρεάν συναυλίες για δέκα μέρες, το μεγαλύτερο στο είδος του στον κόσμο, με δύο εκατομμύρια θεατές. Ασ’ το για αύριο. Απόψε έχει πικνίκ στο πάρκο. Το Parc La Fontaine είναι γεμάτο. Κουβέρτες στο γρασίδι, αλκοόλ, φρίσμπι, κασετόφωνα και αυτοσχέδιες χορογραφίες με old school roller skates. Στο αέρα πλανάται μια μείξη ψησταριάς και μπάφου.

Αργότερα, βγάζω τον σκύλο βόλτα. Περνάμε από το κοντινό ruelle, όπως ονομάζουν στα γαλλικά το δρομάκι που σχηματίζεται ανάμεσα στις πίσω αυλές των σπιτιών. Το Μοντρεάλ είναι γεμάτο τέτοια δρομάκια. Οταν τα διασχίζω αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι σε μεγαλούπολη της Βόρειας Αμερικής ή σε χωριό. Πιτσιρικάδες παίζουν χόκεϊ στην άσφαλτο. Σε μια αυλή τρεις επίδοξοι Τζάνγκο Ράινχαρτ κάνουν τις τζαζ κιθάρες τους να τραγουδούν. Δεν θα ήθελα να ήμουν πουθενά αλλού αυτήν τη στιγμή. I love this fucking city.

– Η Ντένη Παπαϊωάννου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας