Πλατωνικοί έρωτες στα χρόνια του Viber: Πώς χωρίζεις κάποιον που δεν έχεις συναντήσει;

Στα πληκτρολόγια η Ελλάδα αναστενάζει. Σε κινητά, σε τάμπλετ και λάπτοπ. Κι όταν λέμε αναστενάζει, πραγματικά αναστενάζει. Μέσα στο «Μάτριξ» του διαδικτύου γεννιούνται σχέσεις και -με έναν άλλο, τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ξέρουμε στην κανονική ζωή- πεθαίνουν σχέσεις.

Οποιος τολμήσει να μπει στο περιβάλλον αυτό, όπου εκατομμύρια άνθρωποι στη Γη δρουν και υπάρχουν σχεδόν αποκλειστικά, δίχως να γνωρίζει τους κανόνες κινδυνεύει. Το «κινδυνεύει» δεν είναι υπερβολικό.

Ολο και καινούργιες έρευνες έρχονται στο φως αναφέροντας αυξανόμενα ποσοστά κατάθλιψης αλλά και αυτοκτονιών χρηστών των κοινωνικών δικτύων. Ομως, άνοιξη είναι, ας μην το σοβαρέψουμε τόσο το σημερινό κείμενο. Μιλώντας λοιπόν για αναστεναγμούς ας το πάμε στο θέμα του έρωτα.

Είμαι στην Πλάκα και η Αθήνα είναι γύρω ένα θαύμα. Ηλιόλουστη, πανέμορφη, γεμάτη κόσμο. Δίπλα μου παρέα γυναικών γύρω στα 35 με σαράντα. Ομορφες, περιποιημένες και… σιωπηλές. Πού και πού πιάνει το αυτί μου αναστεναγμούς και αυτό το χαρακτηριστικό τίπι τίπι του πληκτρολογίου των κινητών.

Κάποια γελάκια, κάποια «βρε δεν μας παρατάς». Κάποια στιγμή ακούγεται μια ανακοίνωση: Αυτό ήταν! Τέλος! Χωρίσαμε! Σηκώνουν αμέσως οι άλλες τα κεφάλια. Σοβαρά τα πράγματα. Αφήνουν τα κινητά και ζητούν εξηγήσεις.

«Μα ακούς εκεί! Εχει να μου στείλει καλημέρα-καληνύχτα μια βδομάδα ο γάιδαρος!». Στήνω αυτί να μάθω ποιος είναι ο γάιδαρος. Το πράγμα έχει ενδιαφέρον! Μαθαίνω πως πρόκειται για μια σχέση ενός χρόνου. Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Και έτσι χωρίς εξηγήσεις, δίχως ένα γιατί, σταμάτησε να της μιλάει!

«Α, μη στεναχωριέσαι, κορίτσι μου», της λέει μια άλλη, «κλασικά πράγματα, έτσι είναι οι διαδικτυακές σχέσεις. Κανείς δεν δίνει εξηγήσεις σε κανέναν!». «Ναι, ναι», συμφωνούν και οι άλλες. «Αλλά και εμείς το έχουμε κάνει αυτό! Είναι το “κυνήγι”, αγάπη μου…».

Η πιο έμπειρη εξηγεί πως στα χαώδη δάση του Διαδικτύου βγαίνουν νύχτα και μέρα, άντρες και γυναίκες και λαβώνουν οι μεν τους δε και αντίστροφα. Οταν ο κυνηγός αιχμαλωτίσει το ποθητό ελάφι, χαίρεται για λίγο κι έπειτα χωρίς ίχνος μεταμέλειας, ψάχνει τον επόμενο στόχο. Βλέπετε, το «δάσος» αυτό είναι πάντα γεμάτο από ελάφια. Ποιος ξέρει; Εκεί έξω μπορεί να υπάρχει ένα καλύτερο από το ήδη λαβωμένο, πιο όμορφο, πιο ενδιαφέρον, πιο νέο.

Σοφότερη κατεβαίνω τα σκαλάκια της Ερεχθέως, σκαλάκια που περπάτησαν χιλιάδες ερωτευμένα ζευγάρια, και σκέφτομαι τι χάνουν αυτά τα ζευγάρια που περπατούν μόνο στο μέσεντζερ, στο φέισμπουκ, στο βάιμπερ, στο ίνσταγκραμ. Κι εκείνο που αναρωτιέμαι περισσότερο είναι: Καλά όλα τα αλλά, αλλά τι μπορεί να αποκαταστήσει το άγγιγμα; Τίποτα, σκέφτομαι.

«Ο φανταστικός έρωτας είναι πολύ καλύτερος από τον πραγματικό έρωτα», ακούω τον Αντι Γουόρχολ να μου λέει γελώντας. «Ναι, αλλά πώς να πεις σε ένα φανταστικό άτομο και να το εννοείς: Μίλα ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη…», λέει με το δίκιο του ο Σέξπιρ. Θα συμφωνήσω μαζί του.

Πηγή: efsyn.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr