Madrugada: Μια στάση εδώ…

Αρκούσε να κοιτάξεις γύρω σου για να διαπιστώσεις ότι οι λέξεις που διάλεξε ο Høyem δεν ήταν τυχαίες. Ήταν διάχυτος –σχεδόν ευλαβικός- ο σεβασμός του κόσμου προς τη μπάντα.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα συγκρότημα από το σκοτεινό Stokmarknes της Νορβηγίας να δημιουργεί τόσο στενούς δεσμούς με το κοινό της Ελλάδας; Το ερώτημα –προφανώς- και δε θα απαντηθεί σε αυτό το κείμενο. Άλλωστε, πώς μπορείς να χωρέσεις σε λίγες λέξεις τους χιλιάδες εκπληρωμένους, ανεκπλήρωτους και πρόωρα χαμένους έρωτες που εκφράστηκαν μέσα από τις μελαγχολικές συγχορδίες και τις θρηνητικές κραυγές των Madrugada τα τελευταία τριάντα χρόνια;

What’s on your mind?

Ένα μικρό ποσοστό όλων όσων ερωτεύτηκαν (με) τους Madrugada μπόρεσε χθες το βράδυ να βιώσει, με λίγο πιο αυξημένη ένταση, τη δύναμη αυτής της παρέας των Βίκινγκς που είχε βαλθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 να παίρνει τις χορδές των άρρητων συναισθημάτων μας και να τις μπλέκει μεταξύ τους όλο και περισσότερο.

Ίσως αυτή η ικανότητα να ανακατεύουν συναισθήματα να είναι τελικά και το μεγάλο πλεονέκτημα των Νορβηγών μας φίλων: με το ίδιο τραγούδι χθες το βράδυ θα έβλεπες ένα αγόρι να απομακρύνεται από την παρέα του καπνίζοντας και χάνοντας τον εαυτό του σε σκέψεις, ένα κορίτσι να φιλάει παθιασμένα τον φίλο της και μια παρέα να χορεύει σε άριστο συγχρονισμό με τους εκπληκτικούς φωτισμούς που έντυσαν τη χθεσινή συναυλία.

Τελικά τι καταλάβαμε από τη χθεσινή συναυλία των Madrugada στην Αθήνα; Μάλλον τίποτα καινούριο. Οι συγκλονιστικά βαθιές τους ευαισθησίες ήταν γνωστές στο κοινό τους εδώ και δεκαετίες. Το ίδιο και η μουσική τους ιδιοφυΐα που τους κάνει να μη μοιάζουν με κανένα άλλο συγκρότημα της γενιάς τους.

Αν κάτι μένει, λοιπόν, ειδικά σε όσους από εμάς είχαμε την τύχη να τους δούμε χθες ζωντανά για πρώτη φορά στη ζωή μας, αυτό μάλλον είναι η επιβεβαίωση ότι όλα τα μπερδεμένα συναισθήματα των περασμένων και των τωρινών μας ερώτων δεν είναι καθόλου παράλογο που εκφράζονται μέσα από αυτόν τον νωχελικό και μερικές φορές καταθλιπτικό ήχο. Το βράδυ της Κυριακής οι Madrugada μας καθήλωσαν για δύο ώρες ακριβώς επειδή ξέρουν πώς να μεταφράζουν αυτά τα συναισθήματα σε στίχους και μουσική, κάνοντας παράλληλα μια μοναδική κατάθεση ψυχής μέσα στον υγρό αέρα του Φαλήρου.

«Κατάθεση ψυχής». Αυτή ήταν η φράση που άκουσα φεύγοντας από το στάδιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα και «κουδούνιζε» στα αυτιά μου μέχρι να φτάσω σπίτι, επειδή ακριβώς περιέγραφε λακωνικά, αλλά και με μεγάλη ακρίβεια, το δώρο που έκαναν οι Madrugada και προσωπικά ο Høyem στο αθηναϊκό κοινό.

Η συναυλία έκλεισε με το «Valley of deception», ένα από τα καλύτερα τραγούδια του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος. «Εξαπάτηση» πάντως, δεν υπήρξε χθες. Ήταν μια ειλικρινέστατη ανταλλαγή αγάπης ανάμεσα σε ένα αυθεντικό ροκ συγκρότημα και το πιστό του κοινό. Μια υπενθύμιση του συγκροτήματος που φώναξε ότι είναι ακόμα εδώ και μια απάντηση του κόσμου ότι δεν τους ξέχασε ποτέ.

Τα οικιακώς τυπωμένα εισιτήρια της βραδιάς έχουν ήδη μπει στο συρτάρι με τα δεκάδες άλλα που «τα κρατάς» για να θυμάσαι τα σημαντικά events που παρακολούθησες. Το κινητό έχει γεμίσει με θολές συναυλιακές φωτογραφίες και κουνημένα video.

Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά. Ήταν μια συναυλία από αυτές που ξέρεις ότι θα θυμάσαι, μια συναυλία που λυπήθηκες που τελείωσε… Εις το επανιδείν λοιπόν, å gjenta.