Βερολίνο: H (απατηλή;) λάμψη του ροκ

Σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου προς την Αθήνα τρύπωσα ως λαθρακροατής σε μια κουβεντούλα μεταξύ ενός νεαρού, 27-28 χρόνων θα ήταν, και μιας λίγο μεγαλύτερης κοπέλας. Ταξιδεύαμε από το Βερολίνο. Εκείνος έλεγε ότι έρχεται κάθε τρεις και λίγο στο Βερολίνο, ότι το λατρεύει, ότι την ψάχνει με τις σπουδές για να μείνει εδώ, ότι είναι… ροκ, εναλλακτικό, γεμάτο κουλτούρα και βέβαια ότι είναι φτηνό. Για τους παλιούς εδώ αυτά ακούγονται χωρατά, γιατί νιώθουν ότι το Βερολίνο έχει πια παρακμάσει. Ούσα εδώ και πέντε χρόνια μόνιμη κάτοικος και βλέποντάς το από μέσα θα πω πως ναι, ισχύουν όλα αυτά, όχι όμως καθ’ ολοκληρίαν. Ξεκινώ δυναμικά σκύβοντας προς την απατηλή λάμψη μιας πόλης που αγαπώ και που πια μου λείπει όταν απουσιάζω πολύ καιρό.

Ναι, έχει άπειρα πράγματα να κάνεις και είναι ροκ, με καταπληκτικές ροκ γειτονιές που κάθεσαι χάμω και πίνεις στον δρόμο μπίρες με δύο ευρώ. Ναι, έχει απίθανες γκαλερί, σινεμάδες, εκπληκτικές στοές γεμάτες γκράφιτι όπου τρως σάντουιτς με τρία ευρώ. Ακούς άπειρες γλώσσες στον δρόμο και νιώθεις πολίτης του κόσμου, βρίσκεις hotels από 20 μέχρι 60 ευρώ τη βραδιά. Ναι, ισχύουν όλα. Ισχύει όμως και η δυσκολία με τη γλώσσα όταν δεν την κατέχεις, το γεγονός πως κάθε άλλο παρά εργασιακός παράδεισος είναι, ότι περνάνε οι «γνωριμίες» για τις δουλειές, ότι πρέπει να ενταχτείς σε ένα σύστημα άκαμπτο, άχαρο και δύσκολο, ότι δεν καλοπληρώνεσαι όπως στην υπόλοιπη Γερμανία, ότι οι άνθρωποι είναι κάτι απόλυτα έτερον εσού και εξαρτάται αν σου πάει ή δεν σου πάει. Και φτηνό πια δεν το λες το Βερολίνο, παρά μόνο σε σχέση με το Παρίσι και το Λονδίνο. Και αυτό το τελευταίο είναι η σημαντικότερη ατραξιόν του Βερολίνου, θαρρώ, για την προσέλευση πάρα πολλών ανθρώπων.

Συλλογίζομαι ότι έχει περιτύλιγμα αλήτικο και νεανικό, ότι προβάλλει το χυμαδιό σαν lifestyle, όλα με έναν παραπλανητικό τρόπο, και καταλήγω ότι είναι μια πόλη πλανεύτρα που κρύβει τις δυσχερείς αλήθειες της. Ευτυχώς ήμουν από τους τυχερούς, ήρθα εδώ με δυνατά συναισθηματικά κρατήματα, αλλά και οικονομικά –τον καλύτερό μου φίλο και τον σύντροφό μου που ζούσαν πολλά χρόνια εδώ– για να σταθώ όρθια και τώρα πια να μπορώ να κάνω τη δουλειά που αγαπώ –ως media professional– και να εξελίσσομαι.

Πιθανόν να θέλει πολλή επιμονή και πολλή υπομονή όπως όλα τα μέρη του κόσμου όταν αλλάζει κανείς περιβάλλον. Οι βόλτες στους δρόμους του Prenzlauer Berg και του Mitte είναι σπουδαίες, η ανθρώπινη πολυχρωμία και πολυγλωσσία πραγματικά ανεκτίμητης αξίας, η τριβή με τους ανθρώπους –αν αποφασίσεις να αμβλύνεις όποια συναισθηματικά άλγη σού προκαλεί η άξενη σε σένα ακαμψία– είναι καταληκτικά εποικοδομητική. Το Βερολίνο είναι όμορφο γιατί θέλω να είναι όμορφο.