Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην ΕΡΤ, η κυρία Βίκυ Φλέσσα, δημοσιογράφος, φιλόλογος και υποψήφια στις ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία, είπε (από το 10.15 ως το 10.55 του βιντεακιού):

– Πρέπει να παλέψουμε ο καθένας με τα όπλα του. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Εγώ νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να το κάνω μέσω του πολιτισμού. Ας πούμε ένα παράδειγμα. Η λέξη “σαλτ” [πιθανώς εννοεί την αγγλική λέξη salt], το αλάτι στα αγγλικά, είναι μια ομηρική λέξη. Ειναι αλς αλός, η θάλασσα, το αλμυρό, το υφάλμυρο, που έχει δώσει το salt, που το salary, ο μισθός, ήταν μια φούχτα αλάτι, που έδιναν στους στρατιώτες ως μισθό. Πρέπει να τα θυμηθούμε αυτά.

Η κυρία Φλέσσα εδώ κάνει ένα χονδροειδές ετυμολογικό λάθος. Η λέξη salt ΔΕΝ είναι… ομηρική και βεβαίως ΔΕΝ προέρχεται από την ελληνική “αλς”. Είναι λέξεις συγγενικές, αφού ανάγονται και οι δύο σε κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα, αλλά δεν υπάρχει δανεισμός της ελληνικής λέξης.

Ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης, που επανειλημμένα τον έχει καλέσει σε εκπομπές της η κ. Φλέσσα, γράφει στο Ετυμολογικό του Λεξικό:

άλας < τους άλας, αιτ. πληθ. του ουσ. αλς “αλάτι” < Ι.Ε. *sal- “αλάτι”

λατ. sal (> γαλλ. sel…) αρχ. γερμ. *salta- (>γερμ. Salz, αγγλ. salt)
δηλαδή δηλώνει σαφώς την ινδοευρωπαϊκή (Ι.Ε.) ρίζα.

Αναρωτιέμαι αν η φιλόλογος κ. Φλέσσα απορρίπτει γενικώς την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Πάντως, δεν νομίζω ότι έχει νόημα να στείλουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενσαρκώσεις του Γκας Πορτοκάλος.

Πηγή: Nikos Sarantakos