Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας: Υποκριτές και ηττημένοι

Είναι μάλλον άτοπο να γίνονται συγκρίσεις σε οποιοδήποτε επίπεδο, όμως υπάρχουν φορές που ο συλλογισμός τρέχει. Τις προχωρά, μάλλον υποσυνείδητα, μην έχοντας άλλη επιλογή. Κουρασμένος από τις συνεχείς απογοητεύσεις, μπουχτισμένος από τη μετάλλαξη του παιχνιδιού που έμαθε να αγαπά παθολογικά.

Στην επιβεβαίωση λοιπόν της είδησης ότι ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας θα γίνει για μια ακόμα φορά χωρίς κόσμο, ο νους του γράφοντα έτρεξε πίσω στο 2016, σε μια ανοιξιάτικη μέρα του Λονδίνου, όπου Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ αναμετρήθηκαν για τον τελικό του Carling Cup. Το μισό Γουέμπλεϊ γαλάζιο, το άλλο μισό κόκκινο. Δηλαδή, για να το μεταφράσουμε σε αριθμούς, περίπου 40 χιλιάδες από τη μία πλευρά και άλλοι τόσοι από την άλλη. Και πριν; Τρεξίματα στα στενά και καρτέρια; Καμία σχέση. Συναντήσεις πριν τον αγώνα στις παμπ της Baker Street, κοινές μπύρες, χαβαλές, τραγούδι, χρώμα. Ένα χρώμα που κοντεύεις να ξεχάσεις ότι υπάρχει όσο ασχολείσαι καθημερινά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν είναι ικανό όχι να λύσει το ζήτημα της μετακίνησης των οπαδών όπως γίνεται καιρό τώρα σε προηγμένες και μη ποδοσφαιρικά χώρες, αλλά που δεν μπορεί ούτε να διοργανώσει έναν τελικό «κανονικό», να βρει έδρα για την Εθνική ομάδα, να προστατέψει τους διαιτητές, να δημιουργήσει ένα προϊόν υπεράνω συμφερόντων, το οποίο τελικά θα λειτουργήσει προς το καλό όλων.

Ο φετινός τελικού Κυπέλλου ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ θα είναι ο δεύτερος τα τελευταία τέσσερα χρόνια που θα γίνει χωρίς κόσμο στις εξέδρες. Ένα ματς ανάμεσα σε ιστορικές ομάδες, ανάμεσα στον περσινό και τον φετινό πρωταθλητή, θα διεξαχθεί μεταξύ συγγενών και φίλων, χωρίς εκείνους που δίνουν πραγματικό νόημα στο ίδιο το ποδόσφαιρο. Γιατί; Υπό τον φόβο των επεισοδίων. Του κόσμου που πάει για να δει ποδόσφαιρο; Όχι βέβαια. Εκείνων των λίγων που διαχρονικά κατηγορούν δημόσια οι υπεύθυνοι, αλλά αρνούνται να κάνουν πράγματα για να λύσουν το ζήτημα. Εκείνων που έχουν κάνει τη λέξη «οπαδός» στην Ελλάδα να έχει αρνητική έννοια.

Όλες οι πλευρές διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι ήθελαν τελικό με κόσμο, όμως η αλήθεια είναι πως η απόφαση για ένα ΟΑΚΑ με λίγες προσκλήσεις ανακουφίζει τους πάντες: Τις ίδιες τις ομάδες, που στην πρώτη σύσκεψη-παρωδία αρνήθηκαν να αναλάβουν ευθύνες, να πάρουν εισιτήρια διαβεβαιώνοντας ότι θα πάνε σε «κανονικό» κόσμο. Την αστυνομία, που με την πρώτη αφορμή πνίγει στα χημικά ένα γήπεδο με παιδιά και κάθε λογής φιλάθλους, ανίκανη να εφαρμόσει οποιοδήποτε μέτρο πρόληψης. Kι όμως, η σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει και την υπογραφή της Ελλάδας, μεταφέρει την έμφαση από την κατασταλτική προσέγγιση στην πρόληψη και τον διάλογο. Εδώ, αν φέρει κανείς το παράδειγμα της Σουηδίας όπου η Λίγκα και η Αστυνομία αποδίδουν σε αντίστοιχα προγράμματα μείωση της βίας κατά 20%, θα τον κοιτούν με μισό μάτι.

Η απόφαση ανακουφίζει επίσης την ΕΠΟ και τους «μπαμπούλες» της, τους επιτηρητές της FIFA και της UEFA, καθώς και την Πολιτεία. Κι ας μην το παραδέχονται. Η απειλή του GREXIT, της αποβολής δηλαδή του ελληνικού ποδοσφαίρου από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, έχει καταντήσει ανέκδοτο. Όταν αυτό που ονομάζουμε με δυο λέξεις «ελληνικό ποδόσφαιρο» συνεχίζει να κυλιέται στον βούρκο με την επιτήρηση των FIFA και UEFA, δεν μπορεί να υπάρχει επίκληση σε αόρατους εχθρούς. Σε τελική ανάλυση, ας γίνει αποβολή από τις διεθνείς διοργανώσεις για μερικά χρόνια μήπως και αλλάξει κάτι.

«Πρωταρχικός στόχος μας είναι η ασφάλεια των θεατών και η προστασία του προϊόντος», δήλωσε ο Γιώργος Βασιλειάδης, έχοντας νωπές τις μνήμες από τα επεισόδια στην πεζογέφυρα του Πανθεσσαλικού Σταδίου, ανάμεσα σε χούλιγκαν των δύο φετινών φιναλίστ. Ο τρόπος, λοιπόν, για την προστασία των θεατών είναι να μην υπάρχουν θεατές; Και του προϊόντος να γίνεται σε ένα γήπεδο άδειο; Για ποιο ποδοσφαιρικό προϊόν μιλάμε τότε λοιπόν; Όταν δεν μπορούν οι ομάδες να συμφωνήσουν ακόμα και στη διανομή των προσκλήσεων, για να μην δυσαρεστήσουν τους «δικούς» τους, πώς μπορεί αυτό το προϊόν να εξελιχθεί; Όταν ο πρόεδρος της ΕΠΟ αγνοείται, όταν δεν μπορεί να υπάρξει μια υποτυπώδης συνεννόηση μεταξύ των εμπλεκομένων για έναν τελικό που να θυμίζει, έστω και στο ελάχιστο, ποδόσφαιρο; Προφανώς και τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Όταν πρωταρχικός στόχος είναι να κρύψεις προσωρινά τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι δεν μπορείς φτιάξεις ποδόσφαιρο.

Είναι λογικό ο κανένας να προσπαθεί να ρίξει το μπαλάκι των ευθυνών αλλού, όμως είναι και ανούσιο να αναζητηθούν ευθύνες σε έναν μόνο φορέα. Αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο ξεπερνά τα όρια του αθλήματος. Είναι ένας καθρέφτης του κράτους, της κοινωνίας, των «μεγάλων» που κινούν τα νήματα σε κάθε της τομέα. Στον τελικό Κυπέλλου, όπως και στις περισσότερες μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές υπάρχουν δύο κατηγορίες. Οι υποκριτές και οι ηττημένοι. Είναι σαφές, το ποιοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Στη δεύτερη, ανήκουμε μαζί με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού όλοι όσοι αναπολούμε το παρελθόν ή μια γηπεδική εμπειρία του εξωτερικού σε κάθε περίσταση…