Με αφρούς στο στόμα

Αντιγράφω με copy/paste ένα δικό μου τιτίβισμα ηλικίας δύο ημερών, ώστε να πιαστώ από εκεί. «Κανονικά, η διαφορά των 9 μονάδων θα εξανεμιζόταν σε μία μέρα, με όσα ακούγονται και γράφονται από χθες». Διότι, εξηγώ εδώ που δεν ασφυκτιώ από το όριο των 280 χαρακτήρων, το πρώτο μετεκλογικό 24ωρο έβγαλε στην επιφάνεια το στερητικό σύνδρομο σε όλο του το νεοφιλελεύθερο μεγαλείο.

Η Ξαφά ισχυρίστηκε ότι ήταν σφάλμα η μη περικοπή των συντάξεων, ο Βρούτσης άναψε κόκκινο φως στη ρύθμιση των 120 δόσεων, ο Στουρνάρας άρχισε να ψελλίζει κάτι περίεργα για στενά περιθώρια χρηματοδότησης και πάει κλαίγοντας. Στον ημιόροφο της πολυκατοικίας, εκεί που συνωστίζονται τα χαμηλόβαθμα στελέχη, ένας Στεφανίδης ζήτησε την Κούνεβα για καθαρίστρια.

Ο απερίγραπτος Ψαριανός συνέχισε το ρεσιτάλ αθλιότητας, ο Κικίλιας ξεκίνησε τις επινίκιες δηλώσεις του μιλώντας για λουκάνικα που άλλους δροσίζουν και άλλους ζορίζουν, ενώ μέσα από το γλεντοκόπι της οδού Πειραιώς ακούστηκαν κάτι γλυκόλογα για «το μπουρδέλο δίπλα στα μπουρδέλα».

Αυτός ο αξιοθαύμαστος πολιτικός πολιτισμός απλώθηκε σαν χτικιό στα social media, με τα εκπάγλου χυδαιότητας hashtags περί πούτσας, υιοθετημένα βεβαίως από επίσημα χείλη και πιστοποιημένους λογαριασμούς. Από τα λουκάνικα μέχρι τις πούτσες, δεν είναι δα και τόσο μεγάλη η διαφορά.

Όταν πια εδέησαν να σκουπίσουν τους αφρούς από το στόμα, οι αυλικοί του νέου μεσσία ξαναφόρεσαν τις γραβάτες, πέταξαν τη μάσκα και φανέρωσαν ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά τους, τώρα που αγγίζουν ξανά την κουτάλα. Ξεδιάντροπα και δίχως περιστροφές.

Το συνταγματικό δικαίωμα –σωστότερα: υποχρέωση- της κυβέρνησης για αλλαγές στην ηγεσία της δικαιοσύνης καταγγέλλεται σε όλους τους τόνους ως «πραξικόπημα». Στο γαϊτανάκι της ασυναρτησίας πρωτοστατούν τα μέσα «ενημέρωσης» που είτε ανήκουν σε υπόδικους επιχειρηματίες είτε τροφοδοτούν τη ΝΔ με υποψήφιους βουλευτές είτε υποκαθιστούν τον νερόβραστο Κυριάκο στην προεκλογική εκστρατεία του είτε όλα τα ανωτέρω.

Χρειάζεται ειδική μορφή τύφλωσης, για να μην αντιληφθεί ο πολίτης τι ακριβώς συμβαίνει. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι κρύβει η εκστρατεία για χειραγώγηση της δικαιοσύνης δεν θα καταλάβει ποτέ τίποτε. Και όποιος δεν τρομάζει από το κύμα εκδικητικότητας και δεξιόστροφου κυνισμού που πλημμύρισε τη χώρα τις ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης δεν θα τρομάξει ποτέ από τίποτε.

Η λέξη «κανονικά» στον αφορισμό με τον οποίο ξεκίνησα το κείμενο ματαιώνει, ωστόσο, την ουσία του προβλήματος. «Κανονικά», σημαίνει: «Εάν οι πληροφορίες έφταναν αυτούσιες στα αυτιά ενός πρόθυμου να ενημερωθεί ψηφοφόρου».

Από πού να φτάσουν, όμως; Και με τι μορφής σχολιασμό;  

Ο πολίτης που ενημερώνεται από τα ιδιωτικά κανάλια δεν έχει καν ακουστά για τη Novartis, το ΚΕΕΛΠΝΟ, το Νoor1, τις offshore, τις εξαγγελίες για 7ήμερη εργασία, το ασφαλιστικό Πινοτσέτ, τους παιδεραστές, τους απατεώνες, τους κλέφτες. Αν κάτι πιάσει το αυτί του, θα το θεωρήσει αποκύημα της φαντασίας των Μαδούρων.

Ακόμα και τους Βελόπουλους και τους Βορίδηδες και τους Πλεύρηδες τους παραλαμβάνει ξεπλυμένους με ισχυρό απορρυπαντικό, ώστε να τους θεωρήσει ισάξιους  και τελικά προτιμότερους από τον Πολάκη ή ξερωγώ τον Καρανίκα.

Μέχρι και η ΕΡΤ, προπύργιο υποτίθεται φιλοκυβερνητικής ενημέρωσης, έχει τώρα 1-2 μήνες που προετοιμάζεται για τον ερχομό του Μητσοτάκη, με άγρια κλωτσοπατινάδα ανάμεσα σε στελέχη και δημοσιογράφους που διαγκωνίζονται για να πιάσουν το καλύτερο στασίδι.

Από πού να το δει λοιπόν, ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, το καζάνι που ξεχείλισε; Ποιος θα του μιλήσει για την κονσομασιόν των ξεσαλωμένων προς το μεγάλο κεφάλαιο και προς το μεγάλο βαπόρι; Ο κύριος «σοβαρή Χρυσή Αυγή» ή ο μίστερ «να γκρεμίσουμε την ΕΡΤ και τα δημόσια νοσοκομεία»;

 Ή ο ενθουσιώδης μενουμευρώπης του παραδιπλανού γραφείου, που ξεθάρρεψε από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και έγινε ερχεταιπούτσας;

Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι φυσικά άσχετες με την ανάγκη του ΣυΡιΖα για αυτοκριτική, άσχετες και με τα λοιπά αίτια της ήττας. Το τραγικό είναι ότι το γκουβέρνο βυθίζεται σε κρίση εσωστρέφειας, σαν να έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά την επερχόμενη αποκαθήλωση.

Η συντριβή της περασμένης Κυριακής απέδειξε ότι δεν αρκεί, ως επιχείρημα, η ανικανότητα του αντιπάλου. Ο ΣυΡιΖα δεν μπόρεσε ούτε να αναδείξει το όποιο έργο του ούτε να προστατεύσει την ιδεολογική ταυτότητά του ούτε να πείσει ότι κρατάει αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας.

Σε κάποιους έπεσε υπερβολικά δεξιός, σε άλλους υπερβολικά αριστερός, σε όλους υπερβολικά αντιφατικός και άτολμος. Δεν παύει, όμως, να αντιπροσωπεύει το 24% του ενεργού εκλογικού σώματος, την ίδια ώρα που η λοιπή αριστερά, των διαφόρων αποχρώσεων, συγκεντρώνει ένα πρόσθετο 11%.

Απτόητος από τη δαιμονοποίηση, από τις συνθήκες πόλωσης και από τη μαύρη προπαγάνδα, ένας στους τρεις Έλληνες ψήφισε αριστερά. «Κανονικά», οι 5 εβδομάδες που μεσολαβούν ανάμεσα στις ευρωπαϊκές και στις βουλευτικές εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν ανάχωμα αντεπίθεσης, μπας και από κάποιο θαύμα γλιτώσουμε το πισωγύρισμα.

Μέχρι να αφυπνιστεί το γκουβέρνο και να βγει από το πηγάδι, βέβαια, θα έχουμε φορέσει κολλάρο τον Μπακογιάννη, τον Πατούλη, τον Ταχιάο, τον Μώραλη και δεκάδες άλλους φωστήρες της φιλελεύθερης διανόησης. Πώς να νιώθει άραγε ο εξαίρετος Νάσος Ηλιόπουλος, τώρα που κολυμπάει αβοήθητος αντίθετα στο ρεύμα;