Συρία: 5χρονη προσπάθησε να σώσει την αδελφή της από τα συντρίμμια

Εξαιτίας των βομβαρδισμών στην πόλη Αρίχα στη Συρία, μία τετραμελής οικογένεια παγιδεύτηκε στα χαλάσματα του μισογκρεμισμένου της σπιτιού. Δεν ήταν αντάρτες, ούτε πολεμιστές, ούτε Ταλιμπάν, ούτε τίποτα. Μία οικογένεια ήταν. Ήταν…

Η μητέρα πέθανε ακαριαία. Και ο πατέρας έβλεπε με αγωνία την 5χρονη κόρη του (Ρίχαμ το έλεγαν το κοριτσάκι) να προσπαθεί, 5 χρονών παιδί να πιάσει την 7 μηνών αδερφούλα της Τούκα, η οποία ουσιαστικά κρεμόταν από τα συντρίμμια.

Ο δημοσιογράφος Μπασάρ αλ-Σέιχ κατέγραψε τη σκηνή φωτογραφικά πριν τρέξει να βοηθήσει.

«Ο φωτογράφος αρχικά δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα λόγω της σκόνης που είχε σηκωθεί, όμως στη συνέχεια άκουσε τα κλάμματα και τις φωνές των παιδιών και του πατέρα τους», είπε το SY-24 στο BBC News. Σύμφωνα με το διεθνές πρακτορείο, τα δύο παιδιά απεγκλωβίστηκαν τελικά αλλά ήταν βαριά τραυματισμένα. Καθώς η κατάσταση τους κρίθηκε κρίσιμη, διακομίστηκαν σε μεγαλύτερο νοσοκομείο στην πόλη Ιντλίμπ. Εκεί τελικά, η 5χρονη Ρίχαμ κατέληξε, ενώ η μικρή Τούκα εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση, χωρίς ακόμη να έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο.

Μην ξανακούσω κανά Βελόπουλο (από έδρας πλέον της Βουλής που τον φέραμε από τις τηλεπωλήσεις που ήταν) να λέει «όποιος θέλει ας τους πάρει στο σπίτι του» ή κανέναν Πλεύρη να φωνάζει πως «εδώ πρέπει να περνάνε χειρότερα οι πρόσφυγες για να σταματήσουν να έρχονται» ή τον Κουμουτσάκο, ως αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής βεβαίως βεβαίως, να λέει (πάλι από έδρας της Βουλής) τα όσα είπε ως πλήρη δικαιολόγηση της ακραία αντιπροσφυγικής, αντιμεταναστευτικής και αντιευρωπαϊκής στάσης των χωρών του Βίζεγκραντ (βλέπε Ορμπαν και λοιπούς δημοκράτες προέδρους και πρωθυπουργούς)!

Επειδή, όμως, κάτι μου λέει πως θα τα ξανακούσω (τέτοια και χειρότερα) και επειδή το φοβάμαι πως τέτοιες φωτογραφίες θα τις ξαναδώ, κατανοώ πλήρως πως τα ευχολόγια, εκ δεξιών ή εξ αριστερών, είναι απλή μπουρδολογία. Αυτή είναι η αλήθεια του κόσμου μας, μας ανήκει πλήρως και αμετάκλητα (και αυτή και η ευθύνη της) και αν νομίζουμε ότι μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από εθνικιστικές παράτες, νεοφιλελεύθερες βιτρίνες ή αριστερές δικαιολογίες είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Ας πάρει καθείς τις αποφάσεις του. Ας ξεστραβωθεί κι ας αποφασίσει. Η ζωή μας για τη ζωή τους. Και η δική τους για τη δική μας. Ετσι είναι. Μαζί πορευόμαστε κι ας νομίζουμε πως «αυτά γίνονται κάπου αλλού».

Η ζωή μας για τη δική τους. Και η δική τους για τη δική μας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών