Μια βραδιά διαπολιτισμού στο αρχοντικό του Χαλήμ Μπέη στη Μυτιλήνη

Στην αυλή του αρχοντικού του Χαλήμ Μπέη στην Μυτιλήνη, έγινε μια πολιτιστική εκδήλωση. Η παρουσίαση ενός βιβλίου.

Η εκδήλωση άρχισε με τα παιδιά της ορχήστρας Connect by music.

Η Connect by music αποτελείται από Έλληνες μουσικούς και εθελοντές και δραστηριοποιείται παραδίδοντας μαθήματα μουσικής στους πρόσφυγες και μετανάστες, των δομών φιλοξενείας της Λέσβου.

Ήταν παιδιά 15-16 χρόνων, από τους καταυλισμούς της Μόριας και του Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης. Με την δασκάλα τους στην κιθάρα, την Ανίτα Ματζουράνη.

Παιδιά κυρίως ασυνόδευτα, που κάθε μέρα, επί τρεις ώρες, χαρίζουν την ψυχή τους και παίρνουν ζωή από τον κόσμο της μουσικής, της τέχνης και του πολιτισμού.

Ακούγαμε την μουσική τους. Τούτη την φορά ήταν κυρίως μουσική της πατρίδας μας. Ελληνική.

Ξαφνικά εκεί που βυθιζόταν η σκέψη κι ο νους μας, τα παιδιά των δεκαέξι ετών, κορίτσια και αγόρια, άρχισαν να πετάνε πέτρες. Να πετροβολούν. Τα στερεότυπα. Τα κλισέ. Τις προκαταλήψεις. Έσπασαν τα τζάμια που μας χώριζαν. Άνοιξαν πόρτες και παράθυρα. Και τότε τα είδαμε καθαρά.

Είδαμε ότι ήταν όμορφα. Όπως τα παιδιά μας. Φορούσαν σκουλαρίκια. Όπως τα παιδιά μας. Χαμογελούσαν όπως τα παιδιά μας. Ονειρευόνταν όπως οι άνθρωποι που ακόμα μπορούν και ονειρεύονται. Όπως τα παιδιά μας.

Δεν υπήρχε Μόρια, δεν υπήρχε Καρά Τεπές, δεν υπήρχαν καταυλισμοί φιλοξενείας. Υπήρχε η Μυτιλήνη κι οι κάτοικοι της. Έλληνες και ξένοι. Όλοι Έλληνες.

Η μουσική τους, ή παρουσία τους, μας έκανε να δούμε πιο καθαρά. Δεν είναι οι άλλοι. Είναι εμείς.

Ένιωσα ότι είμαστε τυχεροί, που έτυχε στην πόλη μας, να γίνει η είσοδος ανθρώπων που ζητούν μιαν άλλη ζωή. Ανθρώπων του κόσμου όλου. Έστω και κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες.

Τους συναντάμε, τους βλέπουμε, ακούμε τη γλώσσα τους, τη μουσική τους. Κάθε μέρα. Εξοικειωνόμαστε μαζί τους. Με το άλλο, το διαφορετικό. Τους δίνουμε πολιτισμό. Παίρνουμε πολιτισμό. Θα πάρουμε περισσότερα. Αρκεί να τα δεχτούμε. Και να τους δώσουμε την δυνατότητα να μας δώσουν.

Εκείνο το βράδυ στο αρχοντικό του Χαλήμ Μπέη η τέχνη έγινε γέφυρα. Πάντα η τέχνη είναι γέφυρα. Η τέχνη και ο έρωτας.

Ενώθηκε ένα νησί του Αιγαίου με την απέναντι Ανατολή. Πάντα ήταν ενωμένο.

Η μουσική ψιθύρισε στους ανθρώπους ότι αυτό που τους χωρίζει δεν είναι ότι είναι διαφορετικοί. Αυτό που τους χωρίζει είναι ότι δε γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα είναι ίδιοι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr