Η πιο στρέιτ Βουλή της γης

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, στη διάρκεια της ψηφοφορίας για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, απέρριψε την αναθεώρηση τoυ άρθρου 5, παρ. 2, για την απαγόρευση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. Για την ακρίβεια, 170 βουλευτές καταψήφισαν την τροποποίηση, 120 ψήφισαν υπέρ και 7 δήλωσαν «παρών».

Η παράγραφος 2 του άρθρου 5, στη σημερινή μορφή, αναφέρει τα εξής: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο».

Στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση όσον αφορά το πως αντιλαμβανόμαστε τις πολιτικές έννοιες. Και μάλιστα, είναι μια παρεξήγηση τόσο έντονη και τόσο καλά εδραιωμένη, που έχει καταλήξει να οδηγεί σε πλήρη εξαφάνιση από το πολιτικό σκηνικό ολόκληρα πολιτικά ρεύματα. Ο φιλελευθερισμός είναι ένα από αυτά. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι.

 Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να δηλώνει η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, μπορεί τα στελέχη της να τονίζουν κάθε τρεις και λίγο πως είναι φορείς των φιλελεύθερων ιδανικών αλλά ακόμα και ένας εχθρός του ίδιου του φιλελευθερισμού δεν θα μπορούσε παρά να παραδεχθεί πως μια αληθινά φιλελεύθερη κυβέρνηση θα ήταν πιο ανθρωπιστική από τη νυν. Είναι άλλωστε δομικό κομμάτι του φιλελευθερισμού η υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και μόνο για αστείο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που από το καλοκαίρι και μετά βρίσκεται στα πράγματα, έχει εφαρμόσει μια τέτοιου τύπου πολιτική. Το λαϊκό (ακρο)δεξιό πρόσφατο παρελθόν της αναβιώνει.

Και αν για την η κυβερνητική επιθετικότητα μοιάζει να εξαντλείται πάνω στους πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν μετουσιωθεί στην κατεξοχήν κοινωνική ομάδα που ζει περιθωριοποιημένη, αυτό δεν σημαίνει πως η αντικοινωνική (και εντελώς αντιφιλελεύθερη) πολιτική της Νέας Δημοκρατίας δεν θα στραφεί από τη φύση της και σε μια σειρά από κοινωνικές ομάδες, η ζωή των οποίων επίσης καθορίζεται από έλλειμμα ελευθερίας. Είναι αναπόφευκτο και δεν χρειάζεται καν σχέδιο. Τα ίδια τα αντανακλαστικά των κυβερνώντων οδηγούν σε κοινωνικούς αποκλεισμούς.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως το κοινοβουλευτικό παιχνίδι έχει ως βασική προϋπόθεση επιτυχίας το χάιδεμα των αξιακών που διακατέχει το εκάστοτε εκλογικό κοινό. Είναι λοιπόν περιττό να αναρωτιέται κανείς αναφορικά με τους λόγους της τελευταίας μεγάλης επίδειξης αυταρχισμού και κοινωνικού αποκλεισμού, της καταψήφισης δηλαδή της συνταγματικής απαγόρευσης των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει ήδη καταδικάσει αυτή την εξέλιξη, που αποτελεί τρομακτικό πισωγύρισμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα εντός του ελληνικού κράτους αλλά και μια ευθεία σύγκρουση με κάθε διεθνές όργανο για ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένης της αντίστοιχης χάρτας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε μια χώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας καταγγέλλει την κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν αμφισβητεί την αποκαλούμενη ως προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, σε μια χώρα που οι κάτοικοι των επαρχιακών πόλεων βγάζουν φλύκταινες μπροστά στην προοπτική να έρθει ένα στρατόπεδο προσφύγων στα μέρη τους (αντί να απαιτήσουν τη συνύπαρξη με τους πρόσφυγες και όχι τον εγκλεισμό τους), είναι μάλλον αυτονόητο πως μια τέτοια σκανδαλώδης εξέλιξη θα περάσει στα ψιλά: ποιος έχασε τον ανθρωπισμό του για να τον βρουν οι ψηφοφόροι αυτής της κυβέρνησης; Με οικουμενικούς όρους ωστόσο, μακριά από τους ελληνικούς μικρόκοσμους, το σκάνδαλο παραμένει μεγατόνων…

Είναι αιώνιο το ερώτημα: οι κρατικές πολιτικές διαμορφώνουν τις κοινωνικές αντιλήψεις ή οι κοινωνικές αντιλήψεις τις κρατικές πολιτικές; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση: κατά περιπτώσεις, συμβαίνουν και τα δυο. Και ακριβώς για αυτό, όσοι είδαν τη συγκεκριμένη εξέλιξη και έχουν στο παρελθόν αναφερθεί υποτιμητικά για τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις της LGBT κοινότητας, έχουν απαξιώσει ως ξεπερασμένα και υπερβολικά τα Pride, έχουν κουνήσει το δάχτυλο σε όλους εκείνους και εκείνες που «προκαλούν» υπερτονίζοντας τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, διαψεύδονται πανηγυρικά: τίποτα από αυτά δεν είναι υπερβολικό, τίποτα δεν είναι περιττό, σε μια κοινωνία όπου ο ανώτερος θεσμός της υποτιμά κατ’ αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα, η φασαρία από την τελευταία είναι επιβεβλημένη και πέρα για πέρα επίκαιρη.

Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, εδώ και μερικές μέρες η φράση – καραμέλα «εμένα δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του» έχει αναιρεθεί θεσμικά. Η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Για την ακρίβεια, δημιουργεί διαχωρισμούς με βάση ακριβώς το τι γίνεται στα κρεβάτια. Η εξέλιξη αυτή δεν βαδίζει στα μονοπάτια της ελευθερίας της έκφρασης και σίγουρα δεν «μένει Ευρώπη».

Πηγή: enetpress.gr