Ο Τραμπ σαν Τραμπλ

Πως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Τραμπλ για τον πλανήτη, μπελάς, ένα πρόβλημα εφιαλτικού μεγέθους, το έχουν αντιληφθεί και οι στενότεροι συνεργάτες του. Οσοι δεν έχουν πέσει ακόμα θύματα του ναρκισσισμού και της μεγαλομανίας του. Και κυρίως του ωμού αμοραλισμού του, που αποτελεί γνώρισμα και των τριών γενεών της «Δυναστείας Τραμπ», όπως αναδείχτηκε από σχετικό ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ενας άνθρωπος με μισό μέτρο υπογραφή δεν μπορεί παρά να έχει πρόβλημα και να αποτελεί πρόβλημα. Οι φανατικοί οποιουδήποτε θεού, λ.χ. οι ιεροπολεμιστές του Αλλάχ, είναι ένα δράμα για την ανθρωπότητα. Οι φανατικοί του εαυτού τους, όπως ο Τραμπ, που δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς για το παραμικρό, γιατί αποφασίζουν κατά το στιγμιαίο στυγνό συμφέρον τους, είναι τραγωδία.

Το δώρο του πλανητάρχη στην οικουμένη για το νέο έτος ήταν ένας πόλεμος. Η απειλή για έναν ακόμα πόλεμο στη Μέση Ανατολή.  Πρόσταξε να εξοντωθεί ένας «κακός άνθρωπος» και «εχθρός της Αμερικής», ο Ιρανός στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί, όχι για να τερματίσει νικηφόρα τον ακήρυχτο πόλεμο κατά του Ιράν, αλλά για να τον αναβαθμίσει. Ο επωφελής στόχος, σωστά το όρισε ο Τζορτζ Οργουελ στο «1984», δεν είναι να κερδίζεις τον πόλεμο, αλλά να τον συνεχίζεις επ’ άπειρον, να, όπως στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, σαν πολύμορφη μπίζνα: ιδεολογική, πολιτική, οικονομική, θρησκευτική. Τον Οργουελ μάλλον δεν θα τον έχει ακουστά ο τραγικά απαίδευτος Τραμπ-Τραμπλ. Από επιχειρήσεις, όμως, ξέρει. Και από πολιτική σαν επιχείρηση.

Μα, επιστρέφει για πολλοστή φορά το ερώτημα-παγίδα: Κι εμείς με ποιον είμαστε; Με ποιον πρέπει να είμαστε; Με τους θρησκόληπτους της Ανατολής ή με τους διαφωτισμένους της Δύσης; Με τους τρομοκράτες ή με τα θύματα της τρομοκρατίας; Με τη θεοκρατία ή με τη δημοκρατία; Η απάντηση θα ήταν προφανής, και ανεπιφύλακτη, αν κάποιος σοφιστής μπορούσε να μας πείσει για δύο τινά: Πρώτον, ότι η αμερικανική επιλογή για «52 κλειδωμένους ιρανικούς στόχους» (ισάριθμοι με τους ομήρους στην αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη το 1979) δεν αντιγράφει τη θηριωδώς ρεβανσιστική αριθμητική των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: ένας δικός μας νεκρός – δέκα ή και είκοσι εκτελεσμένοι αντίπαλοι. Και δεύτερον, ότι η ενάρετη, η ανώτερη, η ηθική, η πεπολιτισμένη Δύση παίρνει σάρκα και οστά με την πλανηταρχική απόφαση να πληγούν και στόχοι που βρίσκονται «at a very high level & important to Iran & the Iranian culture». Περσέπολις πυρί μιχθήτω; 

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr