Λέξεις, πράξεις και ριζοσπαστισμός 

Σύμφωνα με την πολιτική ειδησεογραφία των ημερών, σε ζήτημα υψίστης σημασίας στην συζήτηση για το μέλλον και την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ δύναται να αναδειχθεί ακόμα και το όνομα του πολιτικού φορέα που θα προκύψει από τις διεργασίες διεύρυνσης, ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ. 
Φήμες για τη διεξαγωγή εσωτερικού δημοψηφίσματος προς επίλυσή του δεν επιβεβαιώνονται. Αντιθέτως, η Πολιτική Γραμματεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφάσισε ότι αρμόδιο για την ονοματοδοσία όργανο θα είναι η Κεντρική Επιτροπή. Σχετικά με τις διαφορετικές απόψεις που υφίστανται επί του ονοματολογικού, στον οδικό χάρτη προς το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προέκυψε από την πανελλαδική συνάντηση της Πρωτοβουλίας 53+ διαβάζουμε:

«Δεν αλλάζουμε την κοινωνική και ταξική μας μεροληψία · την υπεράσπιση των εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τις αρχές, το αξιακό και ιδεολογικό μας πλαίσιο και την ταυτότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, την αντικαπιταλιστική προοπτική και τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία, τη συμμετοχική διαδικασία με ελευθερία και δημοκρατία, τη συμμετοχική διαδικασία, την αυτοπρόσωπη, ενσώματη συμμετοχή. Και φυσικά το όνομα μας: ΣΥΡΙΖΑ!»

Το όνομα και το ερώτημα εάν θα αναφερόμαστε στον μετασυνεδριακό ΣΥΡΙΖΑ υπό τη χρήση του όρου παράταξη ή κόμμα, σε άλλο σημείο του κειμένου, ορίζεται ως ζήτημα ουσίας. Αναμφίβολα οι λέξεις έχουν σημασία. Όπως μας δίδαξαν Φρόιντ και Λακάν, η επιλογή τους δεν είναι ποτέ τυχαία. Ωστόσο, η ψυχανάλυση αφορά το άτομο και η πολιτική την κοινωνία. Ως εκ τούτου, ζήτημα ουσίας – τουλάχιστον εάν συζητάμε για την πολιτική της ριζοσπαστική Αριστεράς – δεν μπορεί να είναι οι λέξεις και το άτομο, αλλά οι πράξεις και το ερώτημα εάν αυτές άλλαξαν τον υφιστάμενο σε κράτος και κοινωνία συσχετισμό δύναμης προς όφελος των κοινωνικών τάξεων, τις οποίες επιχειρεί να εκφράσει η ριζοσπαστική Αριστερά. 
Με άλλα λόγια, πρέπει να απαντηθεί με ειλικρίνεια, εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνθήκες μνημονίου, αξιοποίησε όλα τα περιθώρια για να ασκήσει αριστερή πολιτική και  – σε επίπεδο κομματικής οργάνωσης – ποιες είναι οι δομές και διαδικασίες που θα βοηθήσουν στην επίτευξη του παραπάνω στόχου. 

Η κριτική, προκειμένου να οδηγήσει σε ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, είναι χρήσιμο να στρέφεται όχι μονάχα κατά του άλλου, αλλά να εξετάζει με την ίδια αυστηρότητα και τις πράξεις όσων την εκφωνούν – ειδικά όταν εκείνοι κατείχαν σημαντικά κυβερνητικά αξιώματα. Η κριτική απαιτείται να είναι συγκεκριμένη και πολιτική, αντί να εξαντλείται σε νεφελώδεις κατηγορίες για τον μακροβιότερο υπουργό οικονομικών ή τον τόνο επικοινωνίας του με τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας.  Στο πλαίσιο αυτό, οδηγούμαστε για παράδειγμα στα εξής πολιτικά ερωτήματα: Γιατί το Υπουργείο Οικονομικών δεν έλαβε πρωτοβουλίες για να εξασφαλίσει την δυνατότητα αξιοποίησης των λιστών φοροδιαφυγής; Γιατί καθυστέρησε για σημαντικό διάστημα η στελέχωση της Διεύθυνσης Διερεύνησης Οικονομικών Εγκλημάτων, η οποία αποτελούσε αποκλειστική αρμοδιότητα του υπουργού οικονομικών; Εάν πρόκειται για συνειδητές πολιτικές επιλογές,  διερωτάται κανείς, για ποιο λόγο η αύξηση δημοσίων εσόδων και η πάταξη του οικονομικού εγκλήματος κρίθηκε πως είναι δευτερευούσης σημασίας και πως αυτό σχετίζεται με τις αρχές και τις αξίες της ριζοσπαστικής Αριστεράς. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Το κόμμα με το όνομα Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έφτασε στη διακυβέρνηση της χώρας, επειδή πίστεψε ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο επιθυμητός αλλά και εφικτός.  Διαχώρισε τον εαυτό του από τη Σοσιαλδημοκρατία που αναζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού και από τα κόμματα που περίμεναν να ωριμάσουν οι συνθήκες για να τον υπερβούμε. Διαχωρίστηκε ιδεολογικά όμως και από ομάδες, η χρησιμότητα και λειτουργία των οποίων εξαντλείται, στην ικανοποίηση μιας ελιτίστικης ανάγκης των μελών τους να επιβεβαιώνουν την αριστεροσύνη τους. Με άλλα λόγια, καθοριστικά χαρακτηριστικά της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι, ότι η υπέρβαση του καπιταλισμού δεν εναποτίθεται μοιρολατρικά στο μέλλον αλλά ξεκινάει σήμερα, μέσω της συνεχούς ανάδειξης των αντιφάσεων του αντιπάλου με στόχο την πολιτικοποίηση και χειραφέτηση του κόσμου της εργασίας. 

Στο σήμερα, ο κόσμος της εργασίας ενίοτε μπερδεύει τα Εξάρχεια με τη Βεγγάζη, την ΑΣΟEΕ με τη Συρία και τον εαυτό του με τη μεσαία τάξη. Για στοχαστές του βεληνεκούς του κυρίου Λακόπουλου και άλλους τιτάνες της πολιτικής σκέψης, η συγκεκριμένη διαπίστωση οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου, η επιστροφή στα κυβερνητικά έδρανα να γίνει το συντομότερο δυνατό, θα πρέπει να εγκαταλείψει τις μπαχαλο-γεωγραφικές ευαισθησίες του παρελθόντος και να δεχθεί ακόμα και ότι τα Εξάρχεια είναι η πρωτεύουσα της Συρίας, εάν ένα ικανοποιητικά μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει. 
Το να διαφωνεί κανείς με το παραπάνω ερμηνευτικό σχήμα, τις μαχητικές κραυγές και με τον αρχηγοκεντρικό τρόπο λήψης των αποφάσεων στο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, δεν τον καθιστά ριζοσπάστη. 

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, στο σήμερα, ο λόγος, η αισθητική και η κουλτούρα των κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εκφράσει με ταξική μεροληψία, διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από όσα για τα στελέχη του κόμματος είναι οικεία. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία δεν πέφτει από τον ουρανό. Διεκδικείται, κατακτάται και εμβαθύνεται από την χειραφετημένη κοινωνική πλειοψηφία, όταν εκείνη έχει συνειδητοποιεί ότι ο εχθρός της δεν μένει στα Εξάρχεια. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, καθήκον ενός πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι, να βρίσκει τον τρόπο να οργανώνει την εναλλακτική μαζί με τους πολλούς, όχι εκ μέρους τους. 

Το ρεύμα ιδεών των 53+, στελέχη του οποίου κατέλαβαν σημαντικά πολιτικά αξιώματα στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά και στον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πολλάκις εκφράσει την διαφωνία τους με κεντρικές πολιτικές επιλογές της κομματικής ηγεσίας. Παρά τις συνεχείς αναφορές στην αναγκαιότητα της διαφύλαξης της ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, η κριτική που ασκείται παραμένει στην επιφάνεια. Παραλείπει σταθερά να ασχοληθεί με την ουσία και να τοποθετηθεί επί του ερωτήματος, ποιες είναι οι δομές, ποιες οι κομματικές διαδικασίες μέσα από τις οποίες ο πολιτικός φορέας που οραματίζεται, θα εγγυηθεί την ισότιμη συμμετοχή των μελών, θα εξασφαλίσει την αξιοποίηση της γνώσης και εμπειρίας που αποκτήθηκε κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης και θα εξορθολογίσει την εσωκομματική πολιτική αντιπαράθεση. Για περάσουμε από την τελετουργική επανάληψη ριζοσπαστικών ψαλμών του σήμερα, στην πράξη. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr