Τα «Παράσιτα» είμαστε εμείς – Τι άλλαξε φέτος στα Όσκαρ;

Εχει παρέλθει η εποχή που έβλεπα ζωντανά τα Οσκαρ. Τα τελευταία χρόνια είχα χάσει το ενδιαφέρον μου. Συμβατικές αν όχι συντηρητικές βραβεύσεις, η λογική της «δίκαιης» μοιρασιάς, το Χόλιγουντ και όσα εκπροσωπεί πάνω από όλα. Φέτος όμως κάτι φάνηκε να αλλάζει, ειδικά από τη στιγμή που ο αντισυστημικός «Τζόκερ» προτάθηκε για τα περισσότερα βραβεία (11) από κάθε άλλο χολιγουντιανό προϊόν ενώ στα μεγάλα φαβορί έμπαινε η ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική παραγωγή του Netflix «Ο Ιρλανδός» αλλά και το απόλυτο αουτσάιντερ της Νότιας Κορέας.

Τελικά το θαύμα έγινε: νικητής τα «Παράσιτα», χειροκρότημα για τον Τζόκερ του Φίνιξ (όμως με έναν παντελώς άστοχο λόγο από πλευράς του, που ξεκίνησε δυνατά θίγοντας το θέμα της κοινωνικής αδικίας που οδηγεί αναπόφευκτα στην εξέγερση αλλά στη συνέχεια έμεινε από δυνάμεις και χάθηκε σε οικολογικά τσιτάτα και αφελείς κοινοτοπίες για το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον πλανήτη, φέρνοντας ως παράδειγμα μέχρι και το κλέψιμο του γάλακτος της αγελάδας!), αλλά και αποθέωση της νικήτριας ντοκιμαντερίστριας. Η Τζούλια Ράιχαρτ με το «American factory», παραγωγής Μπαράκ και Μισέλ Ομπάμα, αφηγήθηκε το κλείσιμο του εργοστασίου της GM το 2008 και ολοκλήρωσε τον λόγο της με τη θρυλική φράση «Workers of the world, unite» (εργάτες όλου του κόσμου, ενωθείτε) από το μαρξιστικό «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος», φράση που έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από το «αριστερό» κοινό που βρέθηκε στο Hollywood & Highland Center.

Οπως γίνεται πάντως σε κάθε κρίσιμη κατάσταση ή εποχή, η αποδόμηση των «Παρασίτων» είχε ξεκινήσει μεθοδικά εδώ και καιρό από τα συντηρητικά ΜΜΕ των ΗΠΑ τα οποία ανέφεραν ότι η εικόνα της καπιταλιστικής Νότιας Κορέας που παρουσιάζει η ταινία δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Λίγο καιρό μετά παρουσιάστηκαν ντοκιμαντέρ και βίντεο-μαρτυρίες που δείχνουν την απόλυτη πιστότητα των «Παρασίτων» στην αποτύπωση της καθημερινότητας της Σεούλ εστιάζοντας στα βρομερά υπόγεια ή τα σπίτια των 10 τ.μ. Το κανάλι Fox News κάλυψε την οσκαρική τελετή με ειδική αναφορά στον «συγκινητικό» λόγο του Φίνιξ ως μια «απάντηση του Καλού στο Κακό», τονίζοντας πως αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος της τέχνης ενώ το ίδιο κανάλι ξεπέταξε με μια μικρή αναφορά την πολιτική ομιλία του Μπραντ Πιτ, ο οποίος επιτέθηκε με ειρωνικό τρόπο στον Ντόναλντ Τραμπ, μένοντας στο χιούμορ του σταρ και στην απήχησή του στο γυναικείο κοινό.

Τέτοιου επιπέδου κι ακόμη χειρότερα ήταν τα πράγματα σε πολλές καλύψεις της οσκαρικής τελετής από τα ΜΜΕ, τα οποία εστίασαν στα ρεκόρ που έσπασαν τα «Παράσιτα» αλλά δυσκολεύονταν να αναπτύξουν τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν τη νίκη. Μια νίκη που έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία καθώς οι φωνές εναντίον της ταινίας πύκνωναν όσο η προέλασή της συνεχιζόταν στα σινεμά όλου του πλανήτη, με αναφορές τύπου «δανεισμένη η ιδέα από τους περσινούς “Κλέφτες καταστημάτων”» ή «εξωφρενικές καταστάσεις που δεν έχουν ίχνος ρεαλισμού», αποσιωπώντας τον αλληγορικό χαρακτήρα της που πατάει δυνατά στην κοινωνική πραγματικότητα.

Η επίθεση στην κορεατική ταινία ήταν συνέχεια της απαξίωσης του «Τζόκερ» που είχε αρχίσει προ μηνών όταν οι επικριτές του τον αντιμετώπισαν ως ψευτοψυχαναλυτική κόμικ παρωδία γεμάτη απλοϊκά μηνύματα που φλερτάρουν με την ωμή αναρχική βία. Και συνέχιζαν μετά την οσκαρική βραδιά με την αδιαπραγμάτευτη «αλήθεια τους»: καμιά από τις δύο ταινίες δεν είναι πολιτική, κανένα από τα οσκαρικά βραβεία δεν έχει πολιτική κατεύθυνση. Πώς τιτλοφορούσε το έργο του ο Πιραντέλο; «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε»…