Ο ιογενής συλλογικός τρόπος σκέψης

“Διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δεν μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις” γράφει ο Richard Bach στο βιβλίο του (εκδοτικό φαινόμενο) «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον». 
Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια του «Γλάρου» παύει να έχει οποιαδήποτε διδακτική αξία -στην ανάπτυξη κριτηρίων σωστής διαλογής ενός επόμενου κόσμου- εφ’ όσον το κυρίαρχο ερώτημα “αν μαθαίνουμε κάτι” παραμένει εκκρεμές ή όπως διαπιστώνει μία αγαπημένη μου φίλη (που δίνει την μάχη ως νοσηλεύτρια στην πρώτη γραμμή της πανδημίας): “Δεν βλέπω κανέναν να μαθαίνει”, ενώ τα παραγόμενα αποτελέσματα της αμάθειας μας είναι και δεδομένα και (αυτό)καταστροφικά.

Από την ώρα που θα γεννηθούμε μαθαίνουμε να επιβιώνουμε σ’ ένα εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον, φροντίζοντας αδιαλείπτως -και με κάθε πρόσφορο τρόπο- να αποκτούμε και να συσσωρεύουμε ατομικά εφοδιαστικά αγαθά (που δεν χρειαζόμαστε) και τα οποία υπακούουν στην αθροιστική αριθμητική του «έχειν», προς τέρψιν του «φαίνεσθαι», ατροφώντας και αποβάλλοντας  (όπως οι πρωτάνθρωποι την ουρά) τις ανάγκες του «είναι». 

Μαθαίνουμε να υπάρχουμε διαβιώντας απολύτως ατομικά, όπως επιβάλλει η αντίληψη της επιβίωσης στις «ανέσεις» μιας στενής ιδιωτικής σφαίρας, χωρίς τον αναγκαίο και δίκαιο επιμερισμό που απαιτεί η φυσική συνύπαρξη.

Μαθαίνουμε να ανήκουμε σε ισχυρές κάστες για να επιβιώνουμε των συνεχών κανόνων διαλογής, που η κυρίαρχη τάξη έχει επιβάλλει προασπίζοντας τον εαυτό της και τους ομοίους της. Εκπαιδευόμαστε και παλεύομαι να γίνουμε οι «όμοιοι» της.

Μαθαίνουμε να λειτουργούμε μ’ έναν άρρωστο, ιογενή συλλογικό τρόπο σκέψης, αφού όπως στον «Ιωνάθαν» πιστεύουμε ότι “οι γλάροι πετάνε μόνο για να εξασφαλίσουν την τροφή”, ότι “η θέση ενός γλάρου τη νύχτα είναι στη στεριά” και ότι οι γλάροι είναι γεννημένοι να κάνουν χαμηλές πτήσεις, αφού “στέκονται πάνω στο χώμα και κρώζουν και τσακώνονται μεταξύ τους” μόνο για «τροφή». 

Όταν αυτά σου μαθαίνουν μια ζωή και όταν σε αυτά δίνεις καθημερινά εξετάσεις, τότε η απαίτηση από τους δασκάλους -στην πάνδημη ώρα ανάγκης- να επιδείξεις υψηλού βαθμού ατομική ευθύνη, μοιάζει με τον ηθικό αυτουργό που ζητάει από τον serial killer να τηρήσει την όγδοη εντολή του Μωυσή, «ου φονεύσεις».
Ιδιαίτερα όταν η συλλογική ευθύνη (αυτή των «δασκάλων» του γένους) εκφράζεται αποσπασματικά, με αδιαπραγμάτευτη αυστηρότητα εκεί που τους παίρνει και με αμφίσημες παροτρύνσεις όπου τους συμφέρει, αλλά με άριστη επικοινωνιακή επάρκεια.

Έτσι το εκπαιδευμένο κοπάδι των προβάτων αψήφησε τις απειλές της αγέλης των λύκων και έπραξε κατά πως έμαθε. 
Παρά τις παροτρύνσεις και τις απαγορεύσεις καρναβάσισε, συνέρευσε στα χιονοδρομικά και στις παραλίες, συνωστίστηκε στα super markets αδειάζοντας τα ράφια με τα γάλατα, τα ζυμαρικά και τα χαρτιά υγείας, εξαφάνισε από τα φαρμακεία (σε ποσότητες stock φαρμακαποθήκης) μάσκες, γάντια, απολυμαντικά και κάθε -οινοπνευματικού βαθμού- αιθυλική αλκοόλη, υπακούοντας στο θεώρημα της διδαχθείσας ύλης: “Aν είναι να ζήσω εγώ, ας πεθάνουν οι άλλοι”. 
Οι τεχνητές ελλείψεις και η αισχροκέρδεια δεν είναι και για θάνατο, ούτε καν εκπλήσσουν, αλλοίμονο, είναι η απλή εφαρμογή των νόμων της αγοράς μέχρι το σύστημα να …..ισορροπήσει.

Είναι καιρός λοιπόν να διαλέξουμε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» μας περιγράφει:

“Μπορούμε να ξεπεράσουμε την άγνοια, μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν όντα ξεχωριστά, έξυπνα και επιδέξια. Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Μπορούμε να μάθουμε να πετάμε!”

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr