Για τη Χρύσα, το χρυσό παιδί του θεάτρου μας

Η Χρύσα Σπηλιώτη, το χρυσό παιδί του θεάτρου μας, άξιζε όλα τα βραβεία και τις τιμές του κόσμου. Χαμογελαστή, ευγενής, γενναιόδωρη, ταλαντούχα, πανέμορφη, έφυγε άδικα και τραγικά από τη ζωή πριν από δύο χρόνια στην πυρκαγιά στο Μάτι.

Το υπουργείο Πολιτισμού, αποδεχόμενο την πρόταση 33 φίλων και συνεργατών της, δίνει το όνομά της στο κρατικό βραβείο που απονέμεται στους νέους δημιουργούς θεατρικών έργων, μετονομάζοντάς το σε Κρατικό Βραβείο για Νέους Θεατρικούς Συγγραφείς «Χρύσα Σπηλιώτη».

Οφειλόμενη τιμή στη μνήμη μιας γυναίκας που άφησε το στίγμα και το χαμόγελό της στο θέατρο. Έφερε μια δροσερή πνοή στη θεατρική γραφή, όταν το 1997, νεαρή ακόμα αλλά ήδη διαλεχτή ηθοποιός, παρουσίασε το πρώτο θεατρικό έργο της «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;». Κόσμος μαζευόταν τότε στο Θέατρο «Αμόρε» να δει την… «Αμερική» της, να τη δει στη σκηνή μαζί με την Ανέττα Παπαθανασίου. Η Λίζυ και η Καίτη του έργου, φίλες από τα μικράτα τους, όπως η Χρύσα και η Ανέτα, να σαλπάρουν κάθε βράδυ για εκείνο το μαγικό λιμάνι. Κι εμείς νεαρούδια, κορίτσια κι αγόρια, από την πλατεία να ονειρευόμαστε τις δικές μας υπερπόντιες πολιτείες.

Έκτοτε η Χρύσα συνέχισε να δημιουργεί αθόρυβα, σεμνά και αγαπησιάρικα. Έγραφε και έπαιζε και έμοιαζαν όλα καμωμένα απλά και εύκολα από τα χέρια της. Όπως μοιάζουν σε κάθε περίπτωση που ο καλλιτέχνης-δημιουργός αφήνει τη ματιά του να κυλήσει με τρυφερότητα, έγνοια και αγάπη πάνω στα πράγματα, τα γεγονότα, τις ψυχές των ανθρώπων, τις ομορφιές και τα τραύματα.

«Σκωτσέζικο ντους», «Αγκά-σφί και φί», «Με διαφορά στήθους», «Φωτιά και νερό», «Ποιος κοιμάται απόψε», «Το μάτι της τίγρης», «Η Αληθινή σου ιστορία;», «Πόρτες», «Το φως του εαυτού μου», «Ο γιος μου ο Νικόλαος Μάντζαρος». Έντεκα έργα, έντεκα ξεχωριστές ψηφίδες στη νεοελληνική θεατρική γραφή. Σ’ αυτές προστίθεται και η διασκευή για παιδιά πάνω στο σαιξπηρικό «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» ως εγχειρίδιο σχολικών παραστάσεων, όπως και η συλλογή διηγημάτων «Χαμένο δίκιο».

Πρόφτασε να δει το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» να παίζεται συνέχεια και να μεταφράζεται σε επτά γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, πολωνικά, γερμανικά, κροατικά, ολλανδικά, πορτογαλικά, όπως και το «Φωτιά και νερό» στα αγγλικά. Το τελευταίο της έργο, «Ο γιος μου ο Νικόλαος Μάντζαρος», δεν πρόφτασε να το παίξει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το καντήλι της έσβησε στη μεγάλη πυρκαγιά.

Πηγή: www.avgi.gr