Η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Στους καιρούς της σκληρής καταπίεσης γίνεται πάντα λόγος για τα μεγάλα και τα υψηλά. Και χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό στο τραπέζι, το λειψό μεροκάματο, το σπίτι του εργαζομένου, το Δικαίωμα να διεκδικήσεις. Και πως να ακουστείς άλλωστε μέσα σε μια βοή από ξεφωνητά, αλαλαγμούς και ύμνους για το «πνεύμα της θυσίας». Της δικής σου θυσίας. Και κάπως έτσι γίνεσαι «ακραίος και λαϊκιστής». Με τη βούλα. Της Προεδρίας. 

H Δημοκρατία δεν είναι κάποιου είδους φυσικό φαινόμενο. Αντίθετα, είναι ένα απόλυτα διαδραστικό πολίτευμα. Θα την προστατέψουν, όσοι προστατεύονται μέσω αυτης. Κι όσους περιθωριοποιεί, όσους αποκλείει, όσους πολεμάει, όσους κτυπάει, όσους βασανίζει, εχθροί της θα είναι. 

Βλέποντας τα πλάνα, τις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ από τη Δεξίωση για την… Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τα φορέματα, τις μάσκες των σερβιτόρων, τα μπλε κοστούμια των αιώνιων πολιτικο-δημοσιογράφων που βλέπεις όλη σου τη ζωή, αναρωτιέσαι σε ποια χρονοκάψουλα, σε ποιο δημοκρατικό «αυτισμό» κολυμπούν οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι αυτου του έργου. 

Ένα μουσειακό, τσακισμένο βάζο, που τηλε-πολιτικοί, τηλε-ευαγγελιστές και τηλε-θεσμικοί υστεριαζουν ότι μαθές κινδυνεύει από όσους απαιτούν να την ακουμπήσουν, με τα χέρια, με το μυαλό και με τη ψυχή τους. Κινδυνεύει από όσους αρνούνται να τη χαζεύουν σε προθήκες με πολιτική φορμόλη. Μη μιλήσεις. Μη κρίνεις. Μη διαφωνήσεις. Μη διεκδικήσεις. Μην αμφισβητήσεις. Κινδυνεύει η Δημοκρατία. 

Η Προεδρία της Δημοκρατίας,  ένας παντελώς αφυδατωμένος και συμβολικός θεσμός. Κάποτε μπορεί να λειτουργούσε και ως ενας θεσμός κομματικής και πολιτικής συναίνεσης μιας που απαιτούσε μια αυξημένη βουλευτική πλειοψηφία για την εκλογή ΠτΔ. Και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο το έθιμο υποστήριξης ΠτΔ από αντίπαλους κομματικούς χώρους, ως δείγμα και διάθεση εθνικής συναίνεσης. Μετά την αναθεώρηση του 2019, η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τσιφλίκι της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. 

Θα περίμενε λοιπόν κανείς να επιλέγονται διακεκριμένοι Πολίτες, που έχουν πραγματικά συνεισφέρει στην Τέχνη, στον Πολιτισμό, στην Επιστήμη, στους Κοινωνικούς Αγώνες, που έστω έχουν  μια αξιόλογη, αυτόνομη πορεία, πέρα από τη διαχείριση των μικροσυμφερόντων,  στα ελληνικά δρώμενα. Να μην χρωστούν στις εκάστοτε Κυβερνήσεις που τους προτείνουν και εν πολλοίς τους «διορίζουν». Να έχουν χαράξει ένα μονοπάτι. Να συμβολίζουν κάτι. Να εμπνέουν σεβασμό. Ακόμη και για λόγους αυτοσυντήρησης του πολιτικού σκηνικού να κομίζουν κάτι. Να συμπεριλαμβάνουν. 

Αντ’ αυτού ακούσαμε από στόματος ΠτΔ να χαρακτηρίζονται ακραίοι και λαϊκιστές, οι γενναίοι αυτού του τόπου.  Αυτοί που αποκλείστηκαν από  την δεξίωση για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αυτοί που άκουγαν στον Κορυδαλλό, στη Χαλκίδα, στην Πάτρα, στα Καραμανλικά «δικαστήρια» των βασανιστών της Χούντας, τους βασανιστές τους να αθωώνονται, να λογίζονται σαν «πατριώτες» και να κραυγάζουν ότι «περισσότερο ταλαιπωρηθήκαν οι ανακριτές παρά οι ανακρινόμενοι».

Θα μου πεις, ευρύχωρη είναι η Δημοκρατία. Τόσο… ευρύχωρη που στη Δεξίωση για την Αποκατάσταση της χωρούν ακόμη και οι Υπουργοί Γεωργιάδης και Βορίδης. Οι μόνοι που δεν χώρεσαν είναι αυτοί που πραγματικά την αποκατέστησαν. Και, μεταξύ μας,  ευτυχώς…
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr