Βούτυρο

Αν κάτι πραγματικά με σοκάρει είναι ότι με τόσα εκατομμύρια που σπαταλάει η Κυβέρνηση Μητσοτάκη για την επιΚοινωνία, δεν κατορθώνει να βρει καινούργια σλόγκαν, νέες προσεγγίσεις, φρέσκιες οπτικές για να τονώσει την Ελλαδεμπορία της, αλλά αναλώνεται σε ναζιστικές οπτικές που ζέχνουν ναφθαλίνη. 

Το δίλημμα «Βούτυρο ή Κανόνια»  ξεκινάει από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα φιλειρηνικά συνθήματα των φτωχών, έναν αιωνα πριν,  ήταν  «Θέλουμε Βούτυρο, όχι Κανόνια». 

Κι είναι ο Γιόζεφ Γκαίμπελς το Γενάρη του ’36 που αντιστρέφει το σύνθημα, μετατρέποντας το σε «Kanonen statt Butter» ισχυριζόμενος ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρις βούτυρο αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κανόνια. Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους ο Ρούντολφ Ες κρίνει απαραίτητη  την «εθελοντική» μείωση του λίπους κατά 25%, ενώ Γκαίρινγκ το προχωρά λίγο περισσότερο λέγοντας ότι το βούτυρο μας κάνει χοντρούς- 200 κιλά(?) όπως ισχυρίστηκε ο τηλεΥπουργος Άδωνις Γεωργιάδης- ενώ τα κανόνια ισχυρούς. 

Το ναζιστικό σύνθημα “Kanonen statt Butter” εξαπλώνεται γρήγορα στο ραδιόφωνο, στον Τύπο, στα πολιτικά συνέδρια, στα αθλητικά της NSDAP για να γίνει ένα από τα σύμβολα της οικονομικής πολιτικής του Ναζισμού.

Σαν απάντηση σε αυτό το χυδαίο ναζιστικό σύνθημα, που αναπαράγεται σήμερα στην νοτιοβαλκανική μας χώρα, από τους επιγόνους των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών, με λούστρο «φιλελεύθερο» θα μπορούσαμε να αντιπαραθέσουμε όχι την επιχειρηματολογία κάποιου φιλειρηνιστή, αλλά το ιστορικό λόγο «Cross of Iron Speech”, ενός Αμερικανού Πρόεδρου προερχόμενου από τα σπλάχνα του στρατού. 

Το 1953, και αφού η ΕΣΣΔ εχει αποκτήσει πυρηνικά και ο θάνατος του Στάλιν Έχει αφήσει ένα πρόσκαιρο κενό εξουσίας, ο Αϊζενχάουερ πιεζόμενος από τα λόμπυ των πολεμικών βιομηχανιών για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών  και ένα τελειωτικό χτύπημα στην κόκκινη αρκούδα,  κατονομάζει τις στρατιωτικές δαπάνες σαν κλοπή από το λαό. 

«Κάθε όπλο, κάθε πολεμικό πλοίο, κάθε ρουκέτα, είναι μια κλοπή από εκείνους που πεινούν και μένουν νηστικοί, από αυτούς που κρυώνουν και δεν έχουν ρούχα. Ο κόσμος των όπλων  δεν ξοδεύει τα δικά του χρήματα. Ξοδεύει τον ιδρώτα των εργατών του, την ιδιοφυΐα των επιστημόνων του, τις ελπίδες των παιδιών του.»

«Every gun that is made, every warship launched, every rocket fired signifies, in the final sense, a theft from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed. This world in arms is not spending money alone. It is spending the sweat of its laborers, the genius of its scientists, the hopes of its children.»*

Ούτε βέβαια οι ΗΠΑ αλλά ούτε και η ΕΣΣΔ άκουσαν. Η Σοβιετική Ένωση μάλιστα κατέρρευσε αργότερα μη αντέχοντας το παιχνίδι των αδιανόητων στρατιωτικών εξοπλισμών.

Η Ελλάδα διατηρεί το δεύτερο υψηλότερο μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ, ποσοστό στρατιωτικών δαπανών σε σχέση με το ΑΕΠ της. Και ενώ το ΑΕΠ κατακρημνίζεται, δαπάνες μισθοδοσίας στρατιωτικών, πληρωμές αγοράς παλαιοτέρων εξοπλισμών και αγορές που προγραμματίζονται κατατρώνε  κάθε διαθέσιμο κοινωνικό πόρο, όχι για… βούτυρο, αλλά για ψωμί. Η Ελλάδα εδω και 40 χρόνια λειτουργεί ως ο «μεγάλος ευεργέτης» των πολεμικών βιομηχανιών των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας.
 
Στο σημερινό ναζιστικό σύνθημα «Κανόνια αντί για Βούτυρο» που επιχειρούν να επαναφέρουν οι αρθρογράφοι της Δεξιάς, φτιασιδωμένο από «μεταρρυθμιστικούς» οίστρους και πατριδοκάπηλες χυδαιότητες «εθνικών ταπεινώσεων», η απάντηση πρέπει να είναι μια και ηχηρή: Βούτυρο.
 
Γιατί «εθνική ταπείνωση», είναι η φτώχεια, είναι η ανεργία, είναι η μιζέρια, είναι η έλλειψη κοινωνικού κράτους, είναι η περιθωριοποίηση, είναι ο ρατσισμός, είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Εθνική ταπείνωση είναι το ρυτιδιασμένο χέρι της ηλικιωμένης κυρίας που μετράει τα φραγκοδίφραγκα στη λαϊκή και γραφεί βερεσέδια στο φαρμακείο της γειτονιάς της. 
 
Βούτυρο. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr