Του στέρησαν τη «∆ιαγώνιο» που τη συντηρούσε µε το αίµα της ψυχής του

Αυτοί οι άνθρωποι, όπως είναι ευτυχώς ο παρών Θεοδωράκης, µας διατηρούν κατά κάποιο τρόπο ζωντανούς, αν και ζαλισµένοι ή και χαµένοι, στη σκοτεινή σηµερινή πραγµατικότητα όπου αναζητούµε απεγνωσµένα απαντήσεις, χωρίς ελπίδα. Πόσες φορές σκέφτηκα: «Να ζούσε ο Χατζιδάκις να τον ρωτήσω…».

Φυσικά, πολλοί είναι δυσαρεστηµένοι από αυτά που έλεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τα τελευταία χρόνια –και δυστυχώς γραφτήκαν όταν δεν ήταν καλά στην υγεία του–, ειδικά οι πολύ κοντινοί του. Λίγοι πάντως ήταν αυτοί που ανακάλυψαν και την τρυφερή του πλευρά. Θυµάµαι φεύγοντας από τον Αγιο Λουκά, όπου νοσηλευόταν πριν από αρκετά χρόνια και πήγα να τον δω, να του λέω: «Κύριε Ντίνο, να ξέρεις σε αγαπάµε…»· ξέσπασε σε κλάµατα, σαν να περίµενε να του το πω.

Ηταν ευφυής και δυνατός άνθρωπος και γνώριζε πολύ καλά ποιους είχε απέναντί του. Αυτά που τον ενοχλούσαν περισσότερο ήταν η ελαφρότητα και η υποκρισία. ∆εν δίσταζε καθόλου να χρησιµοποιήσει το µοναδικό του ρητορικό χάρισµα για να αντιµετωπίσει µε σκληρότητα όσους υπέθεταν ότι µπορούν να του απευθυνθούν ή να τον κολακέψουν. Ενιωθε πως δεν σέβονταν όχι µόνο αυτόν αλλά και τη γενιά του. Του στέρησαν τη «∆ιαγώνιο» που τη συντηρούσε µε το αίµα της ψυχής του, αρνήθηκε τα βραβεία τους. ∆εν ήθελε να γνωρίζει ποιοι µιλούν και ποιοι κυβερνούν.

Τη συγκίνηση που νιώθω κάθε φορά που τραγουδώ τα «Τραγούδια της αµαρτίας» δεν µπορώ να την περιγράψω. ∆εν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή των ποιηµάτων του Χριστιανόπουλου από τον Μάνο Χατζιδάκι στην ωριµότερη, όπως έλεγε, µουσικά περίοδο της ζωής του. Σε κάθε νέα παρουσίαση αντιλαµβάνοµαι τη δύναµη αυτών των τραγουδιών στο ακροατήριο. Η ποίησή του θα παραµείνει γιατί χαρακτηρίζεται από αµεσότητα, τολµηρότητα, ευφυΐα και τρυφερότητα. Αυτό που µε εντυπωσιάζει, και σε αυτό, πιστεύω, οφείλεται σε µεγάλο βαθµό η δύναµη της ποίησής του, είναι οι απλές λέξεις που χρησιµοποιεί.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έζησε από µικρός τη σκληρότητα των ανθρώπων και της ζωής. Η ποίησή του άντλησε µέσα από αυτά που έζησε και από αυτά που δεν έζησε και έγινε η ασφαλιστική του δικλίδα για να συνεχίσει και να αγαπηθεί. Ευτυχώς για εµάς τους λίγους που σταθήκαµε τυχεροί και τον συναντήσαµε.