Το αφήγημα

Η Ελλάδα-και όχι μόνο αυτή- δεν ήταν ποτέ… μια. Ήταν και είναι πολλές Ελλάδος. Ήταν ο τόπος των πατριωτών και των πατριδοκάπηλων, ήταν ο τόπος των κυνηγημένων και των κυνηγών τους, ήταν ο τόπος των καταπιεσμένων και των καταπιεστών τους, ήταν ο τόπος των ηρώων και των προδοτών τους, ήταν ο τόπος των προσφύγων και των ιθαγενών, ήταν… Και είναι. Συμβιώνουμε αλλά ποτέ δεν χωρέσαμε και δεν θα χωρέσουμε στο ίδιο αφήγημα.

Τι είναι πατρίδα; Είναι αντικειμενική έννοια, είναι προσωπική, είναι στατική ή μήπως είναι μια απόλυτα δυναμική έννοια; Μας ανήκει ως ράτσα, ως γένος, ως έδαφος, ως κουλτούρα; Ποια είναι η Ιστορία; Ποιος είναι το αφήγημα;

Γιατί πατρίδα δεν είναι είναι μόνο το χρώμα του ουρανού, το φως, η βροχή, οι μυρωδιές, η γλώσσα που αισθάνεσαι. Πατρίδα είναι το αφηγημα που θέλεις να υπερασπιστείς.

Πατρίδα είναι τα τάγματα ασφάλειας ή η εθνική αντίσταση; Πατρίδα είναι το Μακρονήσι ή η Βασιλική Χωροφυλακή; Πατρίδα είναι τα Γιούρα ή οι λέσχες αποστράτων; Πατρίδα είναι η ΕΑΤ/ΕΣΑ, η Χούντα, οι απολογητές της, ή όσοι διώχθηκαν, μαρτύρησαν, βασανιστήκαν, φυλακιστήκαν, εκτοπίστηκαν; Πατρίδα είναι οι Λαμπράκηδες ή οι Φρειδερίκες και οι Καραμανλήδες; Πατρίδα είναι οι Πέτρουλες ή οι Μητσοτάκηδες;

Πατρίδα είναι η κοινοτυπία του κάκου, το νήμα που ενώνει από τους ταγματασφαλίτες, τους βασανιστές της Χούντας, μέχρι τους Χρυσαυγίτες ή είναι αυτοί που πένθησαν γιατί τους αντισταθήκαν; Πατρίδα είναι ο 14χρονος που έμεινε τρία βράδια στη ΓΑΔΑ ή ο Χρυσαυγίτης που «αναζητείται» με τις πλάτες της Αστυνομίας; Πατρίδα είναι ο Ζακ ή οι δολοφόνοι τους, ηθικοί και φυσικοί; Πατρίδα είναι οι κολασμένοι που αναζητούν γη, νερό, ελπίδα και καταφύγιο ή είναι οι αφιονισμένοι τιμωροί τους;

Μπορεί να μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα ως έδαφος αλλά δεν μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα ως αφήγημα.

Είναι συγκλονιστική η εικόνα των Γάλλων που κουρεύουν δημόσια και ζωγραφίζουν σβάστικες στο μέτωπο των «φιλενάδων» των Ναζί, ανατριχιαστικές οι εικόνες της δημόσιας διαπόμπευσης των συνεργατών τους. Και έτσι επέρχεται η κάθαρση. Και ετσι ρίχνεις νερό στην φωτιά του μίσους. Κι έτσι τιμωρείς. Παραδειγματικά.

Αντίθετα στην Ελλάδα, οι συνεργάτες των Ναζί, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι, οι Χιτες, οι Ράλληδες, οι Εβερτ, οι Πικραμένοι και οι γόνοι τους, έγιναν οι «πατριώτες», οι εθνικόφρονες που δίωξαν τους ήρωες ως μιάσματα.

Στην Ελλάδα η κάθαρση δεν έγινε ποτέ. Είτε αφορούσε τις κολεγιές με τους Ναζί, είτε αφορούσε τη λευκή τρομοκρατία, είτε αφορούσε τις πολιτικές δολοφονίες του μετεμφυλιακού κράτους, ειτε αφορούσε τα φράγκα της Αποστασίας, ειτε αφορούσε τη Χούντα. Ακόμη και στις δίκες των βασανιστών της Χούντας, το Καραμανλικό κράτος της… μεταπολίτευσης, έδειξε την ανοχή τους αν όχι και την επιβράβευση.

Δεν έχουμε τους ίδιους… χορούς να χορέψουμε. Δεν έχουμε τους ίδιους ήρωες να τιμήσουμε, να χειροκροτήσουμε και να πενθήσουμε. Δεν έχουμε το ιδιο αφήγημα να διηγηθούμε.

Απλώς συγκατοικούμε. Αλλά δεν συν-ανήκουμε. Η δικιά μας απλόχωρη Πατρίδα, δεν χωρεί τη μίζερη δική σας «πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια». Η δική μας η Πατρίδα χωράει τους κατατρεγμένους, αλλά «κλείνει τα σύνορα» ερμητικά στους κυνηγούς τους

Κι αν τελικά Πατρίδα είναι το Αφήγημα, έχουμε διαφορετικά. Και Πατρίδες και Αφηγήματα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr