Οι ελληνικές φαντασιώσεις, ο Μπάιντεν και η Τουρκία

Η αντίστροφή μέτρηση για την ανακήρυξη του 46ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών έχει ξεκινήσει. Αν τα αμερικανικά δικαστήρια δεν επιφυλάσσουν κάποια μεγάλη έκπληξη, τότε ο Τζο Μπάιντεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτείων.

Η αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο έχει γεννήσει ελπίδες σε μια σειρά ηγετών ανά τον κόσμο πως ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα βάλει ξανά στις ράγες της αμερικανικής ορθοδοξίας την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης και κατ’ επέκταση πως οι «αδικίες» της τετραετίας Τραμπ θα διορθωθούν.

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ηγέτες είναι δίχως αμφιβολία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει ποντάρει πολλά στο γεγονός ότι η έλευση Μπάιντεν θα φέρει μια πιο ισορροπημένη πολιτική της Ουάσιγκτον στην ανατολική Μεσόγειο.

Μύθοι και αλήθειες

Στην Ελλάδα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια συνηθίζαμε να λέμε πως οι προσωπικές σχέσεις Τραμπ – Ερντογάν αλλά και οι οικονομικές συναλλαγές των δύο ηγετών ευθύνονται για τη φιλοτουρκική στάση της Ουάσιγκτον.

Όσοι επίμονα συνήθιζαν να υποστηρίζουν την παραπάνω θέση αμελούσαν ότι εδώ και τουλάχιστον εξήντα χρόνια οι Αμερικανοί ακολουθούν την ίδια γραμμή -με μικρές διαφοροποιήσεις- στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έως την κρίση των Ιμίων κι από τις σεισμικές έρευνες στην ανατολική Μεσόγειο έως τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Τούρκων σε όλη τη Μέση Ανατολή, η Ουάσιγκτον διατηρούσε και διατηρεί την ίδια κατευναστική πολιτική απέναντι στην  Άγκυρα.

«Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη για να χαθεί» είναι μια φράση που συχνά – πυκνά επιστρατεύουν τα στελέχη του αμερικανικού Στέιτ Ντιμπάρτμεντ όταν καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για τη στάση που κρατάει η Ουάσιγκτον απέναντι στην  Άγκυρα.

Ποιος θέλει μια νέα Τεχεράνη;

Στην πραγματικότητα, τα φαντάσματα του 1979 και της Ιρανικής Επανάστασης είναι ακόμα ζωντανά για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Κι αν το Ιράν χάθηκε για τα καλά το 1979, η Τουρκία είναι ένας κρίσιμος παίκτης στη γεωπολιτική ατζέντα της Ουάσιγκτον για να τον αφήσουν να χαθεί. Πρώτον, διότι η γεωγραφική της θέση είναι κομβική για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Δεύτερον, διότι αριθμεί πάνω από 70 εκατομμύρια Σουνίτες στην επικράτειά της. Τρίτον, διότι είναι μια σημαντική στρατιωτική δύναμη. Και τέταρτον, διότι είναι πολύ ισχυρή για να βρεθεί στο στρατόπεδο των Ρώσων και των Κινέζων.

Το ενδιαφέρον στην Κίνα

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα κράτος με συνέχεια στην εξωτερική τους πολιτική. Από το 2016, το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον έχει στραφεί στη νοτιοανατολική Ασία και την ανάσχεση του κινεζικού γίγαντα.

Αυτή η αμερικανική στροφή από τη Μέση Ανατολή προς την Ασία είναι αποτυπωμένη και στο δόγμα εθνικής ασφαλείας της χώρας.

Κι εκεί το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι καθοριστικό όργανο για τη χάραξη εξωτερικής πολιτικής – όχι σαν την Ελλάδα, όπου ο σύμβουλος ασφαλείας καθαιρείται γιατί απλώς είπε την αλήθεια.

Αυτό σημαίνει πως ο «θεσμικός» Μπάιντεν δεν θα επιχειρήσει ούτε να αλλάξει την ατζέντ, ούτε φυσικά να τραβήξει τη γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ από τον δεδηλωμένο στόχο του αμερικανικού κράτους σπαταλώντας ενέργεια, χρήμα και διπλωματικό κεφάλαιο για μια περιοχή την οποία θεωρεί ήσσονος σημασίας.

Να το κάνουμε όπως η Τουρκία;

Κανένας ομογενής βουλευτής δεν θα στρίψει το τιμόνι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής προς την Αθήνα.

Κανένας Μπάιντεν ως άλλος «δον Κιχώτης» δεν θα διαφυλάξει τα συμφέροντα της χώρας από τον τουρκικό αναθεωρητισμό και κανένας 6ος στόλος δεν θα βάλει φρένο στη στρατιά του Αιγαίου.

Ο μόνος τρόπος για να ασχοληθούν στα σοβαρά με την Ελλάδα είναι να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ούτε εμείς δεδομένοι για κανέναν.

Πηγή: avgi.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr