Άφεση αμαρτιών με ταρίφα;

Οι επίσημοι της Ορθοδοξίας, Ελληνες, Ρώσοι και λοιποί, καμαρώνουν από παλιά πως το δικό τους δόγμα δεν παραδόθηκε στον έρωτα του χρήματος, όπως το δόγμα των καθολικών. Γι’ αυτό και δεν διέθετε ποτέ βιομηχανία συγχωροχαρτίων και μηχανισμούς εμπορίας τους. Η αλήθεια είναι ότι τα συγχωροχάρτια συγκαταλέγονται στα βαριά αμαρτήματα του καθολικισμού, μαζί με τις Σταυροφορίες, την Ιερά Εξέταση, την εξολόθρευση λαών ολόκληρων εν ονόματι του εκχριστιανισμού τους. Πηγή τεράστιων εσόδων για την Καθολική Εκκλησία, δίνονταν ακόμα και αναδρομικά, για νεκρούς. Με την προϋπόθεση ότι οι συγγενείς τους, θεοφοβούμενοι μέχρι δεισιδαιμονίας, είχαν τον τρόπο να εξαγοράσουν τις αμαρτίες τους. Οσοι αντιδρούσαν στη στυγνή πρακτική, παραδίδονταν στην πυρά σαν αιρετικοί, όπως ο Βοημός Γιαν Χους. Ο Μαρτίνος Λούθηρος, που εξεγέρθηκε και κατά του εμπορίου της «αφέσεως αμαρτιών», αφορίστηκε, γλίτωσε πάντως τον θάνατο, χάρη σε φίλους του που τον φυγάδευσαν. Του κύκλου τα γυρίσματα: Αιώνες πριν, ο Πρωταγόρας, «ασεβής» και αυτός, έσωσε το κεφάλι του χάρη σ’ έναν τρανό φίλο του, τον Περικλή, που τον φυγάδευσε.

Και η δική μας αλήθεια; Των ορθοδόξων Ελλήνων; Είπαμε, οι επίσημοι της Εκκλησίας μας έχουν να το λένε πως σ’ εμάς ούτε η ευλογία ούτε η άφεση αμαρτιών δίνονται έναντι ανταλλάγματος. Ας μη μιλήσουμε, λοιπόν, για την απίστευτη ταχύτητα με την οποία εξαφανίζουν το εκβιασμένο φιλοδώρημα κάτω από το ράσο τους οι κληρικοί μας πριν καν τελειώσουν το επιτάφιο τρισάγιο. Από πεντάλεπτο το συρρικνώνουν μουρμουρίζοντας σε σαράντα δευτερόλεπτα, μην και προλάβει κάποιος εν Χριστώ συνάδελφός τους και κάνει κατοχή σε παραδιπλανό μνήμα. 

Οι ιερωμένοι αυτής της κατηγορίας, έτσι θα μας πουν οι δεσποτάδες, είναι κάτι λίγο παραπάνω από λαϊκοί, ακαλλιέργητοι επί της ουσίας. Αρα δικαιούνται το συγχωροχάρτι τους. Μάλιστα. Ας μιλήσουμε τότε για τους πεφωτισμένους. Οπως ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος. Οργισμένος από το πρόστιμο που κόπηκε σε «κρυφό ναό» στο Κορωπί, κήρυξε και το εξής: «Προτρέπουμε αυτόν που κατήγγειλε ως ποινικό αδίκημα την ευλάβεια των αγνών πιστών να καταβάλει, αν όχι όλο, έστω κάποιο ποσό στον λογαριασμό της μητροπόλεως για τους φτωχούς, μήπως και του συγχωρέσει ο Θεός καμιά αμαρτία!». Το «μήπως» ψευτοσώζει τον άγιο από το να εμφανίσει εαυτόν σαν υποβολέα της θεϊκής βούλησης. Μένει, όμως, γυμνό το ωμό σενάριο «δούναι και λαβείν»: δώστε και σωθείτε. Τουλάχιστον, να ξέραμε την ταρίφα. Να φροντίζαμε.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr