Οι φίλοι μου φαντάσματα

Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται σε κατάσταση «στενεύουν τα περάσματα», αλλά το ακόμη χειρότερο είναι το στάδιο «και οι φίλοι μου φαντάσματα». Και εκεί σταματάει οποιαδήποτε ομοιότητα με τον υπέροχο τυμβωρύχο του Κώστα Λαχά.

Από εδώ και πέρα περνάμε στο ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο του «δε με ξέρεις, δε σε ξέρω με πιέζεις κι υποφέρω».

Αν είναι κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαρνείται τους φίλους του. Συστηματικά. Μοτίβο. Pattern.

Από τον άγνωστο του Χριστοφοράκο με τα τηλεφωνικά κέντρα, τις καφετιέρες, τις μεσοτοιχίες, στον άγνωστο του Φρουζή, ο όποιος όμως διοργάνωνε «μυστικό δείπνο» για την προεκλογική στήριξη του, την περίοδο που αυτός διεκδικούσε την προεδρία της ΝΔ στις εσωκομματικές εκλογές. Παρακολουθούμε φωτογραφικά ενσταντανέ από αγκαλιές και χαριεντισμούς με τον άγνωστο του Βαγγέλη Μαρινάκη μέχρι τους αγνώστους Νίκο Γεωργιάδη και Δημήτρη Λιγνάδη. Ίσως υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις φίλων-φαντασμάτων, που μου διαφεύγουν.

Ψυχίατρος δεν είμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό το μοτίβο άρνησης των φίλων του, ακουμπά κάποια… επιστήμη, πλην της τέχνης της επικοινωνίας. Και αν εμείς, οι κοινοί θνητοί, εμείς οι πλεμπαίοι, έχουμε φίλους για να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες μας, τα ποτά και τα ξενύχτια μας, υπάρχουν και οι Μητσοτάκηδες που έχουν χρήσιμους φίλους. Για όσο αυτοί είναι… χρήσιμοι. Μετά, ως άχρηστα βάρη, πετιούνται στα σκουπίδια ή κρύβονται στα σκοτάδια. Μετά γίνονται φαντάσματα.

Όσοι λοιπόν αγαπούν τον άφιλο Πρωθυπουργό μας, όσοι τον συμπονούν για αυτό το δράμα που βιώνει, ας ιδρύσουν ένα σωματείο, με αντικείμενο την εύρεση και δημιουργία φίλων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ας βρουν κάποιους ανθρώπους που δεν κάνουν «δουλειές», που δεν κάνουν διακίνηση, που δεν μιζώνουν και μιζώνονται, που δεν λαδώνουν και δεν λαδώνονται, που δεν μολύνουν στο διάβα τους πάντα, κι ας τους κάνουν ντεκόρ. Στον Κυριάκο Μητσοτακη.

Γιατί όσο όλοι αυτοί που από μαυραγορίτες, λαδέμποροι, ταγματασφαλίτες, εργολάβοι, υπεργολάβοι, εθνικόφρονα κρατικοδίαιτα λαμόγια, πατριδοκάπηλοι της συμφοράς, ανάξια τέκνα, παλεύουν να εμφανιστούν ως ελίτ παριστάνοντας τους εστέτ, τόσο περισσότερο θα αναδεικνύεται η μπόχα, αυτής της εγχώριας χυδαίας ολιγαρχίας και τουρκομπαροκ «διανόησης». Κι όσο τα λύματα θα ξεχειλίζουν από τους βόθρους, τόσο οι φίλοι θα γίνονται φαντάσματα.

Υ.Γ. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, που διασκέδαζε τους γονείς μας, αλλά αντέχει ακόμη να κάνει τα παιδιά μας να γελάνε, άντεξε γιατί άγγιζε, φωτογράφιζε, ψηλαφούσε, οπτικές και νοοτροπίες που παραμένουν ακόμη εξαιρετικά επίκαιρες. Ιδιαίτερα αυτές των νοικοκυραίων, των πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, των κυρ Παντελήδων και των πατρώνων τους, που κάνουν μεγαλόσταυρους, φιλώντας Παρθενώνες. Ο αξέχαστος Αυλωνίτης εχει ηδη προτείνει όνομα για τέτοια σωματεία σαν το σωματείο «φίλοι Μητσοτάκη»: Πνεύμα και Ηθική.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr