Τον Βαραββάν…

Ο μύθος, κατά τα Ιερά Ευαγγέλια των Χριστιανών, λέει πως ο Χριστός τράβηξε τα πάνδεινα αφότου τον συνέλαβαν οι Ρωμαίοι στον κήπο της Γεσθημανής, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους των Ελαιών. Ο Χριστός, με κατηγορίες που δεν έπειθαν κανέναν, εμφανίστηκε στον Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος ήταν de facto έπαρχος της περιοχής της Ιουδαίας. Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, όταν άκουσε τις κατηγορίες, λέει ο μύθος, προσπάθησε να βρει τρόπο να απαλλάξει τον Ιησού παρά τις πιέσεις των τότε θρησκευτικών αρχών και εξουσιαστών. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, ο Πιλάτος εκμεταλλεύτηκε ένα πασχαλινό έθιμο, κατά το οποίο ο Ρωμαίος διοικητής μπορούσε να απελευθερώσει έναν φυλακισμένο καθ’ υπόδειξη του πλήθους. Έδωσε, λοιπόν, την επιλογή να αποφασίσει το πλήθος για την τύχη είτε του Ναζωραίου είτε ενός κατάδικου, του Βαραββά. Η επιλογή του πλήθους ήταν να απελευθερωθεί ο εγκληματίας, αντί του Χριστού, ο οποίος οδηγήθηκε στη σταύρωση. Ο Βαραββάς αναφέρεται ως «δέσμιον επίσημον» (διαβόητος φυλακισμένος), ο οποίος, όπως φαίνεται στο κατά Μάρκον (15,7) και στο κατά Λουκάν (23,19), συμμετείχε σε επανάσταση και είχε διαπράξει μάλιστα και φόνο. Ακόμη και ο Ιωάννης, ο οποίος τον αναφέρει ως «ληστή», σύμφωνα με τον Eisenman, εννοεί και αυτός ότι πρόκειται για επαναστάτη που εξεγέρθηκε κατά της ρωμαϊκής κατοχής.

Αν και υπάρχουν αρκετές ερμηνείες για τον μύθο του Βαραββά και το επιστημονικά αμφισβητήσιμο δίλημμα που έθεσε ο Πιλάτος στο πλήθος, η επιλογή μεταξύ δύο κρατουμένων ανάγεται σε μια μακάβρια και οριακά επικίνδυνη επίδειξη κυριαρχίας για την επιλογή και την απόφαση για το ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει. Δηλαδή, η άσκηση νεκροεξουσίας και η κυριαρχία που ελέγχει την θνητότητα ενός υποκειμένου καθορίζει και τη ζωή, ως μορφή ανάπτυξης και εκδήλωσης της ίδιας της εξουσίας. Σε ακραία και αυταρχικά καθεστώτα οι μορφές υποταγής της ζωής στην εξουσία του θανάτου παύουν να καθορίζονται με όρους καθαρά βιοπολιτικούς, όπως γίνεται σε συνθήκες έμμεσης υποταγής (ελέγχου της ζωής), αλλά ανάγεται στο πεδίο της νεκροεξουσίας και νεκροπολιτικής. Ο Βαραββάς ήταν έτσι κι αλλιώς ξεγραμμένος από το σύστημα της εποχής, το οποίο αγριοκοιτούσε όποιον θεωρούσε επικίνδυνο για τα συμφέροντά του και το πλήθος το γνώριζε αυτό πριν του τεθεί το δίλημμα να επιλέξει ποιος θα πεθάνει. Γνωρίζει επίσης και τις συνθήκες ζωής που καθιστούν τους ζωντανούς νεκρούς μέσα από τα διακριτά όρια που χωρίζουν την αντίσταση από την αυτοκτονία, τη θυσία για έναν σκοπό από τη λύτρωση που αυτός ο σκοπός προσφέρει, αλλά κυρίως τη μαρτυρία από την ελευθερία. Έτσι το πλήθος επέλεξε τον Βαραββά να ζήσει απαλλάσσοντάς τον από το θάνατο και αφήνοντάς τον στο μαρτύριο της ζωής.

Η νεκροπολιτική που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση δεν αφορά τον ήδη καταδικασμένο αλλά το πλήθος, το οποίο, επειδή γνωρίζει, επιλέγει και πάλι τον Βαραββά. Ένας νεκρός Βαραββάς σημαίνει, ότι το σύμφυρμα που ασκεί νεκροπολιτική δεν θα μπορέσει να επιβάλει την πειθάρχηση στη ζωή ενός πλήθους, που βλέπει μπροστά στα μάτια του ότι η προτίμηση του θανάτου δεν το αφορά. Είναι το μόνο δίλημμα στο οποίο δεν θα υπακούει από δω και πέρα το πλήθος. Να διαλέξει, δηλαδή, μεταξύ της λογικής της μαρτυρίας του Δημήτρη Κουφοντίνα και της λογικής της δικής του επιβίωσης. Αυτά ήδη έχουν γίνει ένα.

Αυτός είναι και ο λόγος, που η πρώτη μαζική αντίδραση αφορούσε έκκληση προς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρακάμπτοντας τον Πόντιο Πιλάτο. Το σοφότερο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει η παρούσα κυβέρνηση θα ήταν να νίψει τας χείρας της και να απαλλάξει… τον Βαραββάν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr