Μια ιδέα για τους δημοσιογράφους που ασκούν το «δικαίωμα» απεργοσπάστη

Κάποτε ήταν αδιανόητο για δημοσιογράφο να μην πάρει μέρος σε απεργία της ΕΣΗΕΑ.

Αν ήταν μέλος της, τον διέγραφε αμέσως. Αν δεν ήταν, δεν τον έγραφε ποτέ. 

Ο σεβασμός στον αγώνα του κλάδου ήταν άτυπη θεσμική υποχρέωση. Ο απεργοσπάστης ήταν αποσυνάγωγος και δακτυλοδεικτούμενος.

Ευλόγως. Υπηρετώντας την αλήθεια οι δημοσιογράφοι βρίσκονται στο πλευρό της κοινωνίας. Δεν μπορούν να μην είναι στο πλευρό του κλάδου τους. 

Αλλάξαν οι καιροί. Σήμερα ένας τύπος που νομίζει ότι κάνει δημοσιογραφία  ζητάει χωρίς αιδώ «να τελειώνουμε τον συνδικαλιστικό ολοκληρωτισμό».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός μιας κατηγορίας εργαζομένων από αυτόν που κινείται ανάμεσά τους και τους λέει να μην συνδικαλίζονται.

Ακολουθώντας καταγέλαστους πολιτικούς της ΝΔ που λένε αυτές τις μέρες στη Βουλή ότι ο συνδικαλισμός είναι «αναχρονισμός», ότι οι αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων  συνιστούν «επιστροφή στο παρελθόν» και άλλα τερπνά.

Στον συγκεκριμένο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό το σπάσιμο της απεργίας είναι συνήθης συμπεριφορά.  Π.χ. για το 2010 δέκα δημοσιογράφοι του απείχαν από απεργιακή κινητοποίηση που είχε κηρύξει το σωματείο για τη διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ, δηλαδή του ταμείου τους.

Όταν τιμωρήθηκαν με προσωρινή διαγραφή για αντιδεοντολογική, αντισυνδικαλιστική συμπεριφορά, μερικοί το είχαν τους και καμάρι τους.

Το 2011 οκτώ δημοσιογράφοι «ενώ η ΕΣΗΕΑ με την, κήρυξε 24ωρη απεργία αναφορικά με την τακτική της εργοδοσίας να υπογραφούν άμεσα ατομικές συμβάσεις εργασίας, με στόχο τη μείωση μισθών κατά 20%, εκείνοι εργάστηκαν κανονικά, παραβιάζοντας την κηρυχθείσα απεργία του Σωματείου μας».

Το αυτί τους δεν ιδρώνει με τις ποινές της  ΕΣΗΕΑ. Είναι οι ήρωες της… εργοδοσίας. Που σε άλλη περίπτωση ανακοίνωσε ότι «αρνείται να πειθαρχήσει στις «υποδείξεις» των συνδικαλιστικών ενώσεων δημοσιογράφων».

Ο επιχειρηματίας τη δουλειά του κάνει. Οι δημοσιογράφοι όμως όχι.

Η ΕΣΗΕΑ παρέπεμψε στο Πειθαρχικό τους νέους απεργοσπάστες στο ίδιο μέσο με την επισήμανση ότι αποτελούν «θλιβερή εξαίρεση». Δεν προβλέπεται να αλλάξουν συμπεριφορά όμως. Το σπάσιμο της απεργίας έγινε… σχολή.

Για να εργάζεται την ημέρα της απεργίας ένας δημοσιογράφος, δυο λόγους μπορεί να  σκεφθεί κανείς:

Ένας είναι για να κάνει το χατίρι της κυβέρνησης και  της εργοδοσίας. Τότε δεν είναι δημοσιογράφος, είναι βαστάζος.  Ο άλλος να μην πιστεύει στην απεργία. Τότε είναι εθελόδουλος.

Υποτακτικός του εκδότη που προσπαθεί να κρύψει ότι υπάρχει απεργία, ή πάντως να την υποβαθμίσει.

Τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ αντιμετώπισαν την γενική κινητοποίηση κατά του νομοσχέδιου Χατζηδάκη σαν να μην υπήρχε. Ή σαν να ήταν γεγονός περιορισμένης σημασίας.

Τουλάχιστον αυτοί το κάνουν με το αζημίωτο. Οι ευρωφόρες «λίστες» να είναι καλά και οι λοιπές διευκολύνσεις που κάνει στις επιχειρήσεις τους η κυβέρνηση. Οι δημοσιογράφοι γιατί το κάνουν;

Κάποιοι προσπαθούν να πλασάρουν την ιδέα ότι «ασκούν δικαίωμά τους». Ασφαλώς. Αλλά δεν εξαιρούν τον εαυτό τους από όσα έχει εξασφαλίσει ο κλάδος με τις κινητοποιήσεις του.

Μπορούν να ασκούν αυτό το δικαίωμα συμμετοχής -ως μειοψηφούντες και στρεφόμενοι εναντίον του αγώνα των άλλων; Μπορούν.

Αλλά και η ΕΣΗΕΑ δικαίωμα θα ασκήσει αν στη είσοδο του κτιρίου της οδού Ακαδημίας… αναρτηθεί ένας μόνιμος πίνακας με τους, κατά καιρούς, απεργοσπάστες και τις ποινές τους.

Και όποιος θέλει ας ασκήσει το δικαίωμά του να προσθέσει το όνομά του.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr